Inhoudsopgave:
Ik ben een geobsedeerde hardrock & heavy metal fan en verzamelaar sinds het begin van de jaren 80. Als het een goede gitaarriff en houding heeft, doe ik mee.
Van Spinditty
De laarzen verslaan…
Mercury Records heeft KISS blijkbaar gevraagd om een nummer van het nog niet uitgebrachte nieuwe album toe te voegen aan de Reunion Tour-liveset, wat het label een reden zou hebben gegeven om de schijf uit te brengen. KISS sprak zijn veto uit over dat idee, aangezien Frehley & Criss niet op het album hadden gespeeld en het materiaal niet paste bij de "klassieke" sfeer van de tour - dus koos Mercury ervoor om het album op de plank te zetten, in de hoop dat Simmons & Stanley zou er later op terugkomen.
Terwijl Mercury Records op het nieuwe album zat, lekten er echter een paar geavanceerde exemplaren uit en belandden in de handen van smokkelaars, die valse cd's begonnen te drukken. Het album, dat nu Carnival of Souls heet, werd een populair 'onder de tafel'-item op KISS Expos en ruilbeurzen voor platenverzamelaars. Mijn vriend kocht er een op de New Jersey KISS Expo in 1997, en ik herinner me dat ik ernaar luisterde in zijn auto tijdens de rit naar huis -- de geluidskwaliteit was zo gedempt, vol echo en brij, dat je de muziek nauwelijks kon horen. Ik vroeg mijn vriend, "hoeveel heb je betaald voor dit stuk stront?" Toen hij me vertelde: "$ 25!" Ik vertelde hem dat hij was opgelicht, maar hij haalde zijn schouders op en zei dat het het waard was, aangezien het gerucht ging dat het album misschien nooit het daglicht zou zien vanwege de reünie.
Het is duidelijk dat Mercury Records niet van plan was om een stel bootleggers hun lunchgeld te laten afnemen, dus in oktober '97 - meer dan een jaar na de beoogde oorspronkelijke releasedatum - een kale officiële editie van Carnival of Souls: The Final Sessies kwamen binnen in platenzaken… en bijna niemand merkte het.
"jungle"
De liedjes
Carnival of Souls begint met een veelbelovend zware toon, met het gepiep van feedback die leidt tot Gene's rommelende "Hate", dat klinkt als een vervolg op "Unholy" uit Revenge. Het middelmatige, mid-tempo "Rain", gezongen door Paul, is de volgende, en je kunt al aan zijn slappe vocale uitvoering op dit nummer zien dat zijn hart hier echt niet bij is. De zaken worden iets beter met het pittige "Master & Slave" (vaak verkeerd geïdentificeerd als "Tell Me" op illegale kopieën) en Gene's humeurige "Childhood's End", dat in de slotmomenten verwijst naar de tekst van "God of Thunder". De akoestische ballad "I Will Be There" is Paul's ode aan zijn zoon Evan, die werd geboren terwijl het album werd geschreven. Paul heeft gezegd dat "I Will Be There" het enige nummer op Carnival is waarmee hij zich "verbonden" voelde.
Gene's stevige bas en Bruce Kulick's kronkelige leadwerk zijn de hoogtepunten van 'Jungle', een van de betere door Stanley gezongen nummers op het album, waarna Simmons terugkeert naar de microfoon in volledige Demon Mode met het knapperige 'In My Head'. Voor mij raakt de schijf op dit punt in ieder geval de muur. "It Never Goes Away", "Seduction of the Innocent" en "In The Mirror" zijn allemaal vrij veel vuller. Het slotnummer, "I Walk Alone", is opmerkelijk omdat het het eerste (en laatste) KISS-nummer is met Bruce Kulick op leadzang en de titel lijkt nu bijzonder ironisch, want tegen de tijd dat Carnival of Souls werd uitgebracht, was hij inderdaad alleen wandelen, want aan het einde van de Reunion Tour begonnen Simmons en Stanley met Frehley & Criss aan een nieuw studioalbum te werken.
"Meester en Slaaf"
Samenvattend
"Jungle" kreeg eind '97 wat kleine radio-uitzendingen, maar verder deed KISS niets om Carnival of Souls te promoten. Er was geen carnavalstournee, geen promotie-interviews en geen muziekvideo's. Hierdoor zonk de schijf spoorloos.
Eerlijk gezegd, zelfs als de reünie nooit had plaatsgevonden en CoS begin '96 was uitgebracht zoals oorspronkelijk gepland, zou het album niet veel hebben gedaan om het tanende fortuin van KISS terug te draaien. De reünie was duidelijk de slimme zakelijke zet, ook al moest CoS onderweg worden opgeofferd. (Het is veelzeggend dat de Carnival of Souls-cd werd geleverd met een minicatalogus van high-end Reunion Tour-merchandise verpakt in het boekje!)
Net als de al even atypische muziek van 'The Elder' uit 1981, heeft Carnival of Souls de meningen van fans in de loop der jaren verdeeld. Sommigen zeggen dat het een geweldig album is, terwijl anderen vinden dat het absoluut hun slechtste is. Ik val ergens in het midden. Er zijn een paar nummers die ik leuk vind, een paar niet, en de rest is gewoon "meh". Carnival of Souls: The Final Sessions is een af en toe interessante luisterbeurt, maar verre van essentieel.
