Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Eerste indrukken
Charity Cult's Hot Tropics heeft een glitchy, gedigitaliseerd gevoel dat zowel contrasteert met als complementair is aan de teksten die emotie combineren met digitale en robotachtige beelden. De stem van MV kan pijnlijk of koud zijn, opbeurend of verloren als hij de goed gemaakte teksten uitdrukt. Er zijn digitale, 8-bits klinkende synth-momenten samen met gitaar die hoog of laag kan grommen. Daarachter zitten de diepe baslijnen en ronkende drums die ondersteuning bieden.
Eerst en vooral voel ik me aangetrokken tot de vocale levering van MV op dit album. Zijn stem heeft een scala aan emotionele expressie die hem helpt de teksten die hij heeft gemaakt effectief te interpreteren. Zijn voordracht kan variëren van trillend tot energiek, maar het raakt altijd de emotionele kern van de nummers.
De teksten die MV heeft geschreven zijn rijk aan beeldspraak en betekenis. Ze reizen over een pijnlijk, verbrijzeld emotioneel terrein en creëren unieke vergelijkingen en metaforen die werken met het digitale, robotachtige karakter van een groot deel van het album.
Ik ben een fan van de mix van heldere, zuivere melodieën met het computergestuurde geluid van de synths en de springende, krachtige energie van de elektrische gitaarpartijen. Voeg aan deze elementen de stevigheid van de bas en de kracht van de drums toe en het eindresultaat is oorverdovend en schokkend in gelijke mate.
Mijn favoriete nummers geanalyseerd
"Frozen In Time" begint met gedraaide klanken die boven de diepte van de bas bewegen en een rinkelende gitaar die pulseert onder de delicate stem van MV. De gitaar heeft een met elkaar verweven gevoel als het in een verschuivend patroon in het nummer beweegt. De gitaar verdubbelt de sterke vocale melodie, helder en rinkelend over de melodische beweging.
De verschuivende, vervormde gong heeft een uniek geluid als de golven van gitaar eroverheen stromen. Ik ben gecharmeerd van hoe de melodie wordt aangeraakt met melancholie. De zang zweeft over de diepten van de bas en de drums hebben een constante puls. Een bluesy, huilende gitaarsolo springt eruit en zingt hoog over het vervormde klokkenspel en de gestage beat.
Dit nummer vertelt het verhaal van een relatie die onze verteller niet kan vergeten. Hij heeft het over een relatie die 'in de zomer begon' en tot de herfst duurde. Het was een "verlangen als geen ander" waarvan hij dacht dat hij het voor altijd zou kunnen vasthouden. Door te proberen het "onder dekking te houden" slaagde hij er alleen in om het "allemaal uit de hand te laten lopen". Ondanks alles is het in zijn hoofd "bevroren in de tijd".
Toen ze eenmaal in de winter waren, was er een "duisternis dieper dan koud". Onze verteller zegt dat hij nog steeds 'alle gefluister van mooie leugens die we vertelden' kon horen. Die leugens hielden geen stand en toen "de lente begon te bloeien" ging alles "voor altijd weg en alleen de schaduwen doemen op". Na dat alles merkt hij nog steeds dat de gedachten nog steeds bevroren zijn in de tijd.
Een uitbarsting van elektronische ruis maakt plaats voor een scherpe, ruige synth die gromt onder hoekige vocalen om "On and Off Again" te openen. De gestage, elektronische tik van de drums ondersteunt een verhoogde, digitale synth met een verwrongen melodie over het herhalende refrein en de glitchy hardheid van de bas.
Er is een vlakheid in de vocale levering die het een gedigitaliseerde kwaliteit geeft die ik effectief vind. Stijgende, draaiende synth buigt en kronkelt door het nummer met warme keyboardachtige akkoorden die vervormen. Er is een terugkeer naar de grit en het gegrom van de bas en een herhalende lijn van gloeiende synth die contrasteert met de koelte van de zang.
De tekst van dit nummer zit vol gevoelens van instorting, bijna rampspoed en verlangen. Het beeld van het "rafelige ritme van een stotterende kern op de rand van een catastrofe" is krachtig. Ik geniet ook van het idee dat de temperatuur stijgt door 'emotionele bagger'. Het beeld van een computerscherm dat faalt, wordt goed weergegeven in de regel "terminal flikkeren … fosfor en zwart." De verteller waarschuwt ons dat als iemand de stekker niet uittrekt of de stroomonderbreker omdraait, "er geen terugkeer meer mogelijk is".
Verdere toevoeging aan de metafoor van verlangen in dit nummer, laat het refrein de verteller vragen om aan en weer uit te worden gezet, maar uiteindelijk wil hij worden ingeschakeld en "me nooit meer uitschakelen".
Nadat het systeem is gecrasht en opnieuw is opgestart, moeten er "slashes en strokes worden gehackt om flitsen te screenen om bij de root te komen". Maar na een fout van een "onzorgvuldige operator" komt het tot stilstand, dus nu moet men "het bord opnieuw formatteren en terugzetten naar de standaard."
Ik geniet van de regel die spreekt van "indicator, indicatie, contemplatie in mijn hoofd", maar er is een "analyseverlamming geïnitieerd door feitelijke angst". Nadat de processen zijn "afgeweken, gedegradeerd, beëindigd" smelt uiteindelijk alles en "sirenes klinken als het spoor de host verlaat".
"My Neon Heart Still Blinks For You" komt tot stand met een galmende drum en een sterk digitaal klinkende synth die een glinsterende puls over de warmere gitaar aftrapt. De gitaar schreeuwt een liefkozende melodielijn uit voordat de leadsynth een zachte melodie zingt.
Er is iets pijnlijks in de zang en in de zingende, vonkende gitaar. Ik word aangetrokken door de melodieuze lead synth-melodie die contrasteert met de scherpe puls van de ruwere bas die eronder oscilleert. Er is een kleine afstand tot de zang die hun emotionele kwaliteit benadrukt.
Ik geniet van de uitgesproken cyberpunk-smaak van dit nummer en zijn afbeeldingen. Als het begint, herinnert de verteller zich hoe het onderwerp van het lied 'dat in de nagloed van de stad staat' 'elke nacht zou glinsteren'. Hij voegt eraan toe dat het leven door een ineenstorting van alles "vrij ongeraffineerd" kan zijn. Ondanks dit alles "danst ons lichaam bij het stervende licht".
Van Spinditty
Er zit goed geconstrueerde beelden in het refrein. Ik hou van het idee van het 'neonhart' van de verteller als een 'baken in de duisternis dat er doorheen schijnt'. Hij vertelt hoe zijn hartslag sneller groeit naarmate 'de nacht om je heen dikker wordt'.
Een gevoel van verwarring wordt overgebracht in de regels, "wadend door de nasleep van beslissingen, gewist door golven van een verpletterende geest" en die golven "spoelen over maanloze straten en werpen visioenen die nooit zijn doorbroken". Het nummer eindigt op een geweldige regel die zegt: "darkness is the dialect of the blind."
Een kloppende baspuls komt binnen om "Hit Like A Drug" af te trappen, samen met glanzend, delicaat klokkenspel en massieve drums die beuken met een hol geluid. De computergestuurde gloed van de leadsynth verschuift over de langzame pijn van de zang. Ze trillen en ememoderen over die keiharde baspuls en de gigantische drums.
Ik geniet van het aanstekelijke refrein terwijl het sprankelende 8-bits geluid een langzaam ronddraaiende melodie over de meedogenloze pulsatie van de bas draagt. De zachte aanraking van de zang beweegt over de enorme drums en basgeluiden. Er is iets hoopgevends in de langzame beweging van de geautomatiseerde, full-lead synth.
Een gevoel van wanhopig vastklampen en zoeken naar verloren hoop doordringt de tekst van dit nummer. De verteller vertelt over het worstelen om zich nog een dag in de hel voor te stellen. Hij is biecht als hij toegeeft dat het niet zo goed met hem gaat.
Er is een verlangen van een verslaafde terwijl hij zegt: "Ik heb een injectie nodig, ik wil scoren", terwijl hij eraan toevoegt dat hij de verbinding heeft verloren en merkt dat hij om meer smeekt. Hij spreekt van een gevoel van vervreemding "hier op de rem." Ik voel me aangetrokken tot hoe MV de regels formuleert: "leven in doodsangst verwelkomt wat de hemel verbiedt." Hij hunkert naar "een infuus om de ziel stabiel te houden" omdat hij "de waan niet aankan en ik de controle verlies."
Het refrein is een lijst van alle dingen waar de verteller naar verlangt. Ik geniet vooral van "drive die slaat als een trommel … kracht die van boven regent … geloof dat rookt als een geweer en liefde die slaat als een medicijn."
"Another Life" begint met een fuzzy gitaar die de melodie zingt die vol is van zonlicht en barstende warmte terwijl hij schreeuwt over het dreunen van de drums. De zang is krachtig en doorspekt met dromerige hoop terwijl ze over de stuwende drumbeat zweven.
Ik geniet van hoe de springende, heldere kreet van de verhoogde leadsynth over het basgeluid en de drumpuls heen stijgt. Een wervelende achtergrond van soepel geluid ondersteunt de leadsynth terwijl deze klimt en huilt met een uitbarsting van het lam over de pulserende bas en drums. De gitaar straalt weer, diep bezield en hoopvol over de beat.
Dit is een lied waarin de verteller mijmert over wat er in een ander leven had kunnen zijn. Ik voel me aangetrokken tot het idee van een ander leven "gesneden uit het lemmet van een ander mes" en het woordspel waarin de verteller spreekt over een leven waarin "we zouden kunnen verstrengelen als wijnstokken van een soort."
Hij praat over het zijn op "een andere tijdlijn, in een andere mooie tijd" waarin hij "altijd kon schitteren … de juiste regel vinden … het juiste teken geven." Hij stelt zich een leven voor waarin hij "een andere frisse jeugd had en niets te bewijzen" zodat hij de juiste grooves en bewegingen kon maken. In een alternatief leven, waarin "de zeeën niet zo ruw waren en de regens niet zo hard" kon hij "het juiste spul zijn, het zou allemaal genoeg kunnen zijn."
Een patroon van zacht bewegende, 8-bit synth wordt vergezeld door een actieve baslijn, de spoeling van water en zacht zwevende geluiden om "Only Programmed To Feel Pain" te openen. De gestage, unieke beat tikt in de muziek achter de soepele vocale melodie. De zang kronkelt door de glijdende achtergrond, er is een mistige sensatie die door die achtergrond wordt gegeven die ik meeslepend vind.
Een arpeggiërende synth wordt nu vergezeld door het karnen en gruis van een grote plaat gitaar die in het nummer snijdt over de basdonder, wat meer gewicht en een echt contrast toevoegt, aangezien we nu afdrijven naar een sectie waar de gitaar schreeuwt over de werveling en vlot.
Dit is een verhaal over de wereld van een persoon die uit elkaar is gevallen en een hart dat moet worden opgespoord. De verteller begint met te zeggen dat het enige tijd geleden is sinds "de grote gevolgen", alles is nog steeds "aan flarden gescheurd en verspreid." Hij wijst erop dat het een tijdje kan duren om weer op te bouwen en "meer vertragingen op te lopen door doelloos bedrog".
Ik geniet van het idee dat "het decompileren van het hart een complexe kunst is", omdat elke bug die je vindt in een klasse zit die "ongedefinieerd blijft". Hij zegt: "Als het geen moeite is om te schieten, is het beter om het uit te voeren" totdat alles "tot de kern is uitgekleed en alleen is geprogrammeerd om pijn te voelen." Hij is van mening dat "de restjes van de vloer zullen komen" en dat de dingen beter zullen worden gebouwd en met nieuwe mods zoals "pulsoverklokken en zenuwintegratie".
"Unmarked Miles" komt tot leven met een zacht rillend geluid dat zich in de open ruimte beweegt. De delicate synth wordt vergezeld door opzettelijke, krachtige gitaarakkoorden die licht glinsteren en in lange golven in het nummer uitvloeien. Ik geniet van de pijnlijke pijn van de zang terwijl ze trillen in de open ruimte. De zwaarte van de gitaar contrasteert met de zachte melancholie van de zang.
Dit is een lied over wachten om erachter te komen of een relatie zal overleven. De verteller begint met de opmerking dat "het iets moet zijn geweest dat je 's nachts, in het kielzog van voor altijd, in de schok van de beet hebt gezegd." De verteller vermeldt dat hij "geen idee heeft of verdwaald is in een droom" omdat het een moment lijkt dat we niet hoeven te verzilveren.
Onze verteller denkt dat het tijd is om uit te zoeken hoeveel tijd er nog over is. Hij zegt: "We wachten al een tijdje, weet je, en deze keer zijn er nog een paar wegen te gaan." Nu is er een countdown "op de snelweg van eindeloze klokken die niet zullen luiden." Hij concludeert dat het waarschijnlijk nutteloos is om "elke mijl te markeren" omdat de "horizon van de skyline niet voor een tijdje zal zijn".
Gevolgtrekking
Charity Cult heeft een leuk, plezierig en goed gemaakt album gemaakt met synth-y, digitale en energieke elektronische popmuziek in Hot Tropics. Het combineert cyberpunk-gevoeligheden met sterke songwriting en emotionele zang.
