Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Ik schrijf al geruime tijd online over muziek. Ik heb folk-, country-, rock-, klassieke en jazzmuzikanten geïnterviewd omdat ik van een breed scala aan muziek hou en constant naar mijn eclectische verzameling cd's en vinyl luister (Ja, wat een anachronisme!). In het afgelopen jaar heb ik echter dat fascinerende genre ontdekt dat bekend staat als synthwave.
Mijn ontdekking van de muziek was pure serendipiteit. Ik was op zoek naar een interview met producenten van elektronische muziek en kwam toevallig de artiest tegen die bekend staat als moonrunner83. Ik scrolde door zijn website en, zoals altijd, klikte ik op een van zijn nummers om een idee te krijgen van hoe hij klonk. Vanaf het moment dat de drums startten, de synths zwollen en de energie steeg, voelde ik een opwinding groeien.
Er zijn enkele opmerkingen die op dit punt relevant zijn. De eerste is dat ik over het algemeen een tijdje popmuziek (mainstream en niet-mainstream) minachtte omdat ik vond dat het aan inhoud en muzikale kwaliteit ontbrak. De tweede is dat, hoewel ik een kind van de jaren '80 ben, ik niet erg nostalgisch was voor de muziek uit die tijd, en ik ook niet veel naar muziek luisterde, en de derde is dat ik van op synth gebaseerde muziek hou sinds Ik was ongeveer vijf jaar oud (mijn ouders hadden een Kitaro-tape waar ik als kind obsessief naar luisterde).
Mijn interview met Chad (moonrunner83) ging erg goed en ik hield zo veel van de muziek dat ik me erin begon te verdiepen. Sindsdien heb ik niet meer achterom gekeken en mijn liefde voor het genre is alleen maar gegroeid.
Ik begon, zoals de meeste synthwave-fanaten, met grote namen als The Midnight, FM-84, Gunship en Kavinsky en ze waren allemaal geweldig. Toen ik echter doorging met het interviewen van synthwave-artiesten, begon ik te beseffen dat sommige van de nieuwere mensen met wie ik sprak, het genre in andere interessante richtingen bewogen. Ik realiseerde me dat, of je nu aangetrokken wordt door het donkere synth-uiteinde van het spectrum of je geniet van muziek die je het gevoel geeft door de ruimte te vliegen, er voor elk wat wils is in synthwave.
Hoewel er mensen zijn die het gewoon bellen, maken alle mensen met wie ik heb gesproken en geluisterd naar mijn mening muziek op een hoog niveau. Hun gevoel voor melodie, het vermogen om teksten te schrijven, het vermogen om te zingen en de algehele muzikale karbonades zijn behoorlijk indrukwekkend, vooral gezien het feit dat de standaard waaraan de meeste reguliere popmuziek wordt gemaakt behoorlijk bedroevend laag is.
Van Spinditty
Het laatste inzicht dat ik nog miste, was dat de gemeenschap rond synthwave-muziek een van de sterkste, meest gastvrije en minst veroordelende muziekscene moet zijn waarmee ik te maken heb gehad. De #synthfam zoals we die op Twitter noemen, is zo'n geweldige groep mensen. Er is een diepe steun en wederzijds respect die ik indrukwekkend vind.
Het lijkt niet uit te maken of je groot of klein bent, die synthwave-covers voor videogames of de meest esoterische, experimentele muziek in het genre maakt, de community is er om je te koesteren, je te helpen met vragen en over het algemeen je rug te ondersteunen. Zelfs als iemand die net over het genre schrijft, heb ik me echt welkom gevoeld door iedereen die er is.
Het gebrek aan exclusiviteit en snobisme (over het algemeen) is indrukwekkend. Om welke reden dan ook, er lijkt niet het niveau van competitieve houding te zijn in de synthwave-scene. Ik heb zeker veel meer behulpzame/constructieve opmerkingen gezien dan negatieve, kleinerende opmerkingen. Ik weet zeker dat er mensen zijn die dat zouden doen in de scene, maar ik ben ze nog niet echt tegengekomen.
Omdat ik me heb verdiept in het genre, ben ik me gaan realiseren dat het minst belangrijke voor mij de nostalgische aspecten van de muziek zijn. Ik ben prima met mensen die van de muziek houden omdat het hun nostalgie naar de jaren '80 weerspiegelt, maar ik denk dat iedereen die synthwave stereotypeert als alleen maar over nostalgie, iets mist. Naar mijn mening is het genre op zijn best wanneer het die synth-basis uit de jaren 80 neemt en het in nieuwe richtingen beweegt en nieuwe geluiden verkent.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de scene me geen voorliefde heeft gegeven voor muziek uit de jaren '80. Het heeft me zelfs opengesteld om naar enkele van de grote artiesten van die tijd te luisteren en me een hernieuwd respect gegeven voor wat ze aan het doen waren en de standaard waaraan het beste van de muziek van die tijd was gemaakt.
Ik moet er ook aan toevoegen, in het belang van de onthulling, dat ik al lang een voorliefde heb voor de films uit mijn jeugd. Labryinth, The Dark Crystal en Big Trouble in Little China zijn allemaal films die mij als persoon hebben gevormd en misschien maken de meer filmische elementen van synthwave gebruik van die nostalgie.
Ik heb gehoord dat sommige mensen zich zorgen maken dat het genre afgestompt wordt en dat er te veel formulemuziek wordt geproduceerd. Ik kan zeker zien hoe dat een legitieme zorg is, maar wanneer ik begin te voelen dat dat het geval is, komt er een nieuwe artiest of album langs en verlegt de grenzen verder. Eerlijk gezegd ben ik gewoon opgewonden om te zien waar het genre en zijn subgenres vervolgens naartoe gaan.
Wat ik wil zeggen om het allemaal af te ronden, is dat, wat mij betreft, synthwave een van de meest opwindende muziekgenres moet zijn die halverwege de jaren 2010 tot leven zijn gekomen en ik kijk er echt naar uit om te zien hoe de scene zal evolueren en groeien. Ik ben ervan overtuigd dat, zelfs als er groei is, de kernwaarden die de beste mensen in de scene hebben, niet zullen verdwijnen.
