Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Het album This Liminal Reality van Signal Void geeft je het gevoel alsof je op reis bent. De mentale landschappen waar we doorheen worden getrokken, zijn gevarieerd, maar er zijn ook gemeenschappelijke draden waarneembaar. Die gemeenschappelijke draden geven een gevoel van continuïteit aan de nummers op het album. De nummers reflecteren op verschillende emotionele toestanden en momenten van spanning en loslaten die zich afspelen over de lengte van This Liminal Reality.
Een ding dat me opviel aan This Liminal Reality was de uitgestrektheid van het geluid. Signal Void lijkt hard gewerkt te hebben om een album te maken waarin alle vele geluidslagen zich in een grotere ruimte bewegen, een album dat de indruk wekt geen echte grenzen te hebben. Dat gevoel van openheid diende om het uitgebreide karakter van de synth-passages die door veel van de nummers liepen te benadrukken.
Ritme lijkt ook iets te zijn geweest dat Signal Void op This Liminal Reality wilde benadrukken. De drumgeluiden zijn erg vol en diep, echt bonzend in de borstkas om toe te voegen aan het gevoel van voortstuwing dat door de drums wordt gecreëerd. Zelfs de tracks met een laag tempo hebben nog steeds een krachtig gevoel door het harde inslaande karakter van de drums.
Een andere muzikale kwaliteit die door alle nummers op het album wordt gedeeld, is bas die uit een of andere Stygische plek lijkt op te wellen. Het heeft gerommel en gewicht, bonzend onder alles om het op te drijven. Deze Liminal Reality heeft een zeer gelaagd geluid en niets zou zo goed werken als het niet die bas zou hebben om al die andere elementen te dragen en ze de ondersteuning te geven die ze nodig hadden.
Het overkoepelende gevoel dat ik van het album kreeg, was er een van contrasterende emoties en beelden. Er zijn prachtig delicate passages van glinsterende synth, momenten van triomf en ook donkere, zwaardere sensaties die er doorheen bewegen en de tracks overschaduwen met iets meer onheilspellends. Deze sensaties vinden soms plaats in hetzelfde spoor en voor mij spreken ze over het idee van liminaliteit, van iets dat tussen staten bestaat en gemakkelijk de een of de ander kan raken, bewegend tussen die verschillende staten.
Deze Liminal Reality is een geval waarin gelaagde geluiden echt bijdragen aan het algehele gevoel van het album. Signal Void is uitstekend in het zorgvuldig verweven van een breed palet aan geluiden die samen een samenhangend geheel vormen. Er zijn veel verschillende synthgeluiden die elk, als instrumenten in een orkest samen met de percussie en bas, bijdragen aan een nogal complex eindresultaat. De productiewaarden zijn zodanig dat elk van deze onderdelen herkenbaar blijft, maar ze combineren ook soepel.
Van Spinditty
Analyse van de beste nummers
Nu ga ik de nummers verkennen waarmee ik de meeste affiniteit op het album had en de elementen bespreken die me het meest naar die specifieke nummers trokken.
"Ultraviolet"
"Ultraviolet" is een nummer met een sterk gevoel voor drama voor mij. Het projecteerde een reeks verschillende emotionele toestanden en verschoof interessant tussen hen. Het nummer staat vol met pompende synthwave drums en keelachtige baspulsaties. De melodie van het nummer heeft een gespannen gevoel als het over de diepe ondersteunende geluiden beweegt. Ik heb ook genoten van de uitgebreide synth-geluiden die door het wijd open landschap van dit nummer raasden wanneer er een pauze in de actie was. Er is een constante gelaagdheid van geluid die alles complexiteit geeft, aangezien alle verschillende elementen in elkaar grijpen om een sterk, vol klinkend nummer te produceren.
“Gaia”
Winden van synth spoelen "Gaia" binnen als het begint, gevolgd door een beat met een stevige donder. De hoofdmelodie begint etherisch en delicaat over de zwaarte die eronder beweegt. Ik genoot van de manier waarop de melodie groeide om de ruimte te vullen, lichtjes echoënd terwijl het door het nummer glijdt. Ik vond ook dat deze melodie een weemoedige kwaliteit had. Dit is een track die gewicht en licht op een intrigerende manier combineert.
“Ambedo”
Het overheersende gevoel dat ik van "Ambedo" kreeg, was er een van zachtheid. Het opent met zwevende synthlijnen die met elkaar verstrengelen en vermengen terwijl ze door uitgestrekte ruimtes drijven. De synths zijn zijdezacht als ze het nummer aandrijven en dan krijgen we een hoge, bijna trompetterende synth die een vrij rondzwervende melodie speelt. Die hoge noten richten de aandacht op die melodische lijn boven de soepelheid van het nummer. In het midden komt een rustgevende pauze vol glanzende synth binnen, er is een gevoel van meeslepen op dit licht voordat de beat erin springt, samen met blokken synth die een puls hebben die overeenkomt met de beat. Ik voelde een gevoel van licht uitstralen om dit nummer te vullen.
“Mantra”
"Mantra" is een krachtig nummer dat begint met een klap van slaande drums en rommelende baslijnen. De beat hamert het nummer krachtig naar voren en de luchtige synths die over de top vliegen, vormen een duidelijk contrast met het gewicht en de kracht die eronder klopt. De synths hebben een engelachtige kwaliteit. We gaan een break-sectie binnen met klinkende synths die zweven, maar het synthpatroon bevestigt zichzelf opnieuw, hetzelfde bonzen en trillen eronder. Ik heb genoten van de sterke contrasten in dit nummer.
Signal Void heeft in This Liminal Reality een complex, samenhangend album gemaakt. De combinatie van gelaagde synths, krachtige beats en heldere beelden die door de muziek worden gecreëerd, maken het een meeslepende reis door de ruimte en door de tijd.
