Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Eerste indrukken
Het Outrun Is Dead-album van Mr Creep is een energieke knaller door neon-doordrenkte retrowave-geluiden. Het heeft een aantal leuke horroraccenten en een algemeen gevoel van grote, filmische geluiden die vermakelijke beelden voor de luisteraar schetsen. Het is ook een schone, heldere productie die goed doordacht aanvoelt en zeker voldoet aan het genotsquotiënt. Het lijkt erop dat Mr. Creep veel plezier heeft gehad met het maken van deze muziek, wat naar mijn mening altijd dingen verbetert.
Het eerste element dat me aansprak was de algehele energie van het album. Er zijn serieus grote drums, huilende gitaar die door de nummers raast, samen met een aantal gepassioneerde sax en zelfs de klassieke horrorvibes van een pijporgel om de verscheidenheid aan synthgeluiden toe te voegen. Als geheel zorgen deze elementen voor veel luisterplezier dat een sonische reis produceert door de neonenergie van klassieke synthwavemuziek.
Ik geniet vooral van het gitaarwerk op Outrun Is Dead. Er is een echte energieke, vernietigende kracht in de gitaar op verschillende nummers, evenals een cool "spaghetti-westers" gevoel afkomstig van de twangy gitaar op "Devil Inside Show", dat was leuk om te horen. Ik hou van de combinatie van gitaarkoteletten en het gevoel van speelsheid op dit album.
Ik geniet ook van het creatieve gebruik van synth-geluiden op Outrun Is Dead. Er is hier een sterke variëteit aan tonen en timbres, evenals veel gelaagdheid van geluiden. Het is niet al te druk in de muziek, maar er zijn veel bewegende delen die op elkaar inwerken om je oren bij de nummers te houden.
Er is ook de kwestie van de productiewaarden van dit album. Het is een helder, helder en gebalanceerd geluid dat door geen enkel element overweldigd wordt. Ik geniet altijd van muziek met een doordachte sonische kwaliteit.
Mijn favoriete nummers geanalyseerd
"Outrun Is Dead" komt tot leven met een snelle stuwende puls van snel oscillerende bas en een mineurtoetsarpeggio die eroverheen slingert. Er is een krachtige aantrekkingskracht als de elektrische gitaar huilt en opstijgt uit de muziek, huilend en klimmend over de pulserende bas en een kwaadaardige lach komt binnen om een geweldige horrorfilmsmaak toe te voegen.
Er is een lead synth-gedeelte met vermakelijke klassieke muziekinvloeden en een uitgesproken "Castlevania"-vibe wanneer het pijporgelgeluid zich verdubbelt met de synth. Het heeft een beetje een swingend gevoel dat ik ook leuk vind. Opnieuw schreeuwt de gitaar het nummer in voordat de oscillerende synthpuls terugkeert met wat donderende drums. Uitbarstingen van glanzende synth springen uit over de voortdurend aandrijvende puls eronder voordat we terugkeren naar het hoofdthema.
Er is een bloei van klassieke jaren '80 klinkende drums die "Hyperdrive" openen voordat ontploffing van glanzende synth over de opladende drums en kloppende bas stuitert die het nummer naar voren versnelt. Ik voel me aangetrokken tot de snelle, vuile gitaarriffs die over de krachtige drumbeat snijden. Er is een drumfill en dan komt de zang.
Van Spinditty
Een veerkrachtig synth-element slingert heen en weer door de muziek, terwijl de gloeiende synth-melodie naar voren springt en sprankelend over de rest van de muzikale elementen zweeft. De gitaar hakt er weer in, schreeuwt het uit en vliegt hoog op in een zwevend gehuil. De vocale melodie is pakkend en energiek, blijft aan het oor haken, aangedreven door de sterke zangstem van Glean FoxX.
Er komt duisternis op terwijl de tekst zegt: "Je kunt voelen door de rit, de demonen naast elkaar, je naar de hel slepen." Het is duidelijk dat dit geen gewone autorit is, zoals de woorden al aangeven: "Hot wheels that take the line. De kracht is de duivel van binnen.” Dit is, volgens de verteller, "Voor altijd reden om de hyperdrive te bestrijden."
In het refrein zegt de verteller dat hij tijd nodig heeft om het verleden achter zich te laten en zijn gedachten af te leiden. Op dit moment is het tijd om de synth te laten opstaan en "de tijd op te geven". Het gevoel van angst groeit in de tekst: "Als de duisternis (is) in je gezicht wordt gelegd, de waarheid en het geloof, komen de levende doden uit het graf" en dan vraagt het lied: "Wat doe je, voorbij de nacht ?”
"Devil Inside Show" komt tot leven met een ruige synth-puls en een gitaar met "spaghetti-western"-vibes. De gitaar speelt een langzame, filmisch aanvoelende melodie terwijl de krachtige beat in het nummer slaat, samen met een oscillerende ruige synthpuls. Een rijdend, dansend pijporgelgeluid klimt door de baan.
De leadsynth heeft een vergelijkbare rijkwaliteit die meer drama toevoegt terwijl hij ronddraait. Er is een drumvulling en die klassieke synthwave-puls wordt vergezeld door opflakkerende, ronde flitsen van geluid die zich uitbreiden in de muziek, samen met een delicate koorstem die op de achtergrond zweeft boven die eindeloze puls.
Er stroomt pure passie uit de sax die "Cali Nights" begint, terwijl het warm in de muziek glijdt, samen met glanzende uitbarstingen van synth-akkoorden en wat slappe bas. Er is een grote drumvulling en de sax huilt weer.
Ik heb het gevoel dat de sax een noodzakelijk element van soepele energie toevoegt aan de muziek op dit nummer. De soepele beat slaat mee met diepe bas voordat dat slap basgeluid weer binnenkomt. De beat wordt sterker naarmate de klinkende synths in het nummer schijnen en de sax door de open ruimtes drijft.
"Power Trash" begint met een 8-bits chipgeluid dat schreeuwt over sirenes en een snel bewegende beat. Een diepe baspuls en een stuwende, aerobicsvriendelijke beat slaat langs de heldere gloed van een energieke synthlijn. Ik hou wel van het gevoel van dik haar en lycra dat ik van deze muziek krijg.
De spookachtige, chippy lead komt weer binnen en er zijn vocale samples en sirenes terwijl die beat voortgaat. Een snelle beat met een groeiende, aanzwellende, ruige synth voegt een dik gewicht toe aan de procedure en het langzame, bewegende chipgeluid schreeuwt het uit. De beat wordt onderverdeeld met een grote trom, omdat nu een hoog, dun technologisch geluid in en door beweegt voordat het terugkeert naar het openingsgedeelte.
Laatste gedachten
Mijn belangrijkste reden om te genieten van Outrun Is Dead is de speelse energie en de enigszins over-the-top, filmische kwaliteit die het uitstraalt. Als je daar het goed geproduceerde karakter van met de gevarieerde muzikale elementen aan toevoegt, is het eindresultaat een hoop plezier.
