Synthwave Album Review: "Squalor City Pt. 1: The [Cy]Bordello" door Soundengine

Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.

Synthwave-albums hebben een traditie van het vertellen van verhalen door filmische soundscapes te creëren. Soundengine's Squalor City Pt. 1: De [Cy] Bordell o past in deze traditie en schildert levendige beelden met behulp van melodie, harmonie en brede synth-geluiden. Dit is een album met melodieuze helderheid, basdonkerheid en alles omvat, van warme en afdrijvende momenten tot serieuze krakende agressie. Terwijl het verhaal zich ontvouwt, helpen de auditieve signalen van de muziek om de scène te bepalen en de luisteraar in staat te stellen de gevaarlijke en soms mooie wereld te verkennen die Soundengine heeft gecreëerd.

De contrasten in emotie en geluid waar Soundengine mee werkt op Squalor City zijn een van de redenen waarom ik met plezier naar dit album luisterde. Van de donkere, kronkelende synthgeluiden die "S.C.U.M" doordringen tot de delicate, lichte melodie die door "The Girl" danst, er zijn veel stemmingen op het album. Deze contrasten dienen om het auditieve verhaal van Squalor City te vertellen en de luisteraar mee te nemen op een rit door de hoogte- en dieptepunten van een dystopische metropool en haar mensen.

De industriële en technologische geluidselementen die aanwezig waren op de donkere tracks waren iets anders dat ik interessant vond op het album. Of het nu de "gecomputeriseerde" klinkende synths op "Enhancement Protocol" waren of de metaalachtige, industriële geluiden die "Socket" domineerden, deze elementen droegen bij aan de sensatie van een dystopische toekomstige stad die Soundengine op het album wilde creëren.

Squalor City is een album dat profiteert van de toevoeging van elektrische gitaar. Het voegt op sommige plaatsen een harder randje toe en op andere zweeft en vliegt het over de synths om de muziek naar huis te drijven en de emoties die in de muziek worden overgebracht te intensiveren. Ik was vooral gegrepen door de wilde, huilende gitaarsolo op Enhancement Protocol, die een extra laag intensiteit toevoegde aan wat al een intens nummer is.

De trackvolgorde van het album is duidelijk overwogen omdat het een balans vindt tussen de lichter klinkende nummers en de veel zwaardere en donkerdere nummers. De reis die deze balans me maakte, was een groot deel van mijn plezier in Squalor City. Ik sluit gewoon mijn ogen en laat Soundengine me vervoeren. Ik werd van licht naar duisternis getrokken, van hoge dansende synths tot donkere baspulsen door de nummers en het zorgde voor een boeiende luisterervaring in het algemeen.

Nu komen we bij het deel van de recensie waar ik de nummers op Squalor City zal afbreken die me het meest grepen en vertellen waarom dat het geval was.

Van Spinditty

De contrasterende elementen van het album waren te zien op "The [Cy]Bordello." Het heeft een verrassend delicate en lichte melodie die in schril contrast lijkt te staan ​​met de naam van het nummer. De melodie heeft soms een zachte, zelfs weemoedige kwaliteit. Daaronder is er een diepe oscillatie van bas en dichte synths die kronkelende patronen spelen. Naarmate het nummer vordert, snijdt de elektrische gitaar erin en levert een agressievere melodie op, dus daar krijgen we nog een contrasterend element.

De manier waarop "Enhancement Protocol" het technische geluid benadrukte dat het tot stand bracht, was iets dat ik erg leuk vond aan het nummer. Het hele nummer voelt warm maar tegelijkertijd onpersoonlijk aan. De zwervende melodie heeft een computergestuurde klank en alles wordt ondersteund door die zware, donkere bas. Er zijn momenten die voorbij drijven door een pauze en een bijtende, huilende gitaarsolo die als donderslag over de stuwende, donkere beat slaat voordat het nummer eindigt op hoge, strak gewikkelde synths die nog steeds worden ondersteund door die baspulsatie.

"Socket" is een nummer vol industriële, ruige geluiden van metalen gerinkel en krakende synths. Er zit ook een mechanisch geluid in sommige van de synths dat alleen maar het gevoel vergroot dat je op een zeer harde en metalen plek bent. De hoofdmelodie heeft een zekere melancholie, zelfs naarmate de intensiteit van het nummer toeneemt. De vocale sample van doodsbange stemmen is een tegenhanger van het nummer dat warmer lijkt te worden naarmate het zich verder ontvouwt. Er is nog een stijgende gitaarsolo op dit nummer die opnieuw de vaardigheden van Soundengine op de snaren laat zien.

Ik voelde me meegesleept worden door het verhaal van Squalor City. Soundengine creëerde sterke sensaties en beelden in mijn hoofd terwijl ik naar het album luisterde. Ik zou me deze stad kunnen voorstellen die vol vuil en corruptie is, maar ook geraakt door vage flitsen van hoop en warmere emotie ondanks het verval. Ik ben opgewonden om deel II van dit verhaal te horen terwijl Soundengine de sonische wereld die hij heeft gecreëerd blijft verkennen.