Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Donkere materie, draaiende sterrenstelsels en etherische intelligentie staan allemaal op het menu op Hazmats nieuwste album, Symmetry Theory. Dit is muziek die je meeneemt door de hoogten en diepten van de melkweg terwijl je verhalen weeft over verlies, triomf, pijn en wijsheid. Soms zweeft het door de ether, en andere keren gromt, klopt en gromt het naar je. Het enige dat het niet zal doen, of in ieder geval niet voor mij, is je koud laten.
Er zijn twee elementen over de symmetrietheorie die me opvielen. De eerste is de stem van Hazmat. Het is melancholisch en vol emotie en geeft een zekere siddering aan de teksten die hij zingt. Er is hetzelfde element van ontroering in de teksten en de twee in combinatie waren emotioneel behoorlijk aangrijpend voor mij. Het tweede element dat echt opviel, was het gitaarwerk van Hazmat. Of zijn gitaren nu donderden en huilden of streelden en snikten, ze gaven altijd een extra laag van betekenis en kracht aan de nummers waarin hij speelde.
Net zoals een melkwegstelsel etherisch en sereen of gewelddadig en gevaarlijk kan zijn, zo was het met Hazmats muziek op Symmetry Theory. Soms werd ik gedragen op golven van kosmische energie langs torenhoge nevels en wolken van sterrenstof. Andere keren werd ik geteisterd door de gewelddadige krachten die sterren en planeten vormen vanuit de koude stilte van de ruimte. Het contrast tussen deze twee elementen geeft vorm en richting aan Hazmats muziek op dit album.
De productie was goed op dit album. Een ding dat vooral mijn oren beviel, was de knapperigheid van de drums op dit album. Alles voelde heel strak aan en er was niets modderigs aan. Ik waardeer de manier waarop ze als voortstuwing fungeerden om de symmetrietheorie echt een gevoel van beweging te geven.
Een blik op de beste nummers
Het was moeilijk voor mij om nummers van dit album te kiezen om te laten zien, omdat ik ze allemaal een even goede luisterervaring vond. Ik ben erin geslaagd om enkele nummers eruit te pikken die naar mijn mening bijzonder sterk waren, en ik zal er nu over praten.
"Heldere materie"
Het album begint sterk met 'Bright Matter'. Het begint met zachtjes herhalende noten die wegdrijven in de uitgestrekte ruimte. Terwijl de percussie kraakhelder begint, creëert het nummer het beeld van stilletjes langs gigantische structuren in de ruimte vliegen. De pianomelodie op dit nummer is warm, positief en energiek en de synths erachter dragen alleen maar bij aan het gevoel badend in het licht te zijn. Over het algemeen gaf dit nummer me het gevoel dat ik langs een aantal van de ontzagwekkende bezienswaardigheden van de Melkweg was zweefde.
Van Spinditty
"Saint-Nebula"
Ik vond een soortgelijk gevoel van de ontzagwekkende vergezichten van de ruimte opgeroepen door 'Saint-Nebula'. De ademende, vloeiende synths die dit nummer openen, vormen het podium terwijl de pulserende bas en drums een solide basis vormen. Arpeggio's doordrenkt met helderheid wiel rond die beat en de synthmelodie hier is triomfantelijk en majestueus. De teksten weven een verhaal over het vinden van comfort en gemak in de kosmische magie van het universum. Het is een volkslied voor de mysteries van het universum en ik vond het behoorlijk meeslepend.
"De Wereldeter"
Metal is onlosmakelijk verbonden met synthwave en op "The World Eater" komen de metalroots van het genre denderen. Het nummer begint met een bedrieglijk warm geluid maar op het moment dat de gitaren binnenkomen, is alles meteen donker en zwaar. Meteen begint het nummer te brullen en te bonzen, drums die wegbeuken onder een gutsende gitaar. In deze storm breekt Hazmats stem door met zijn zachtere tonen, maar de teksten zijn donker. De gitaarsolo is zaagtandend en schreeuwend. Ik wilde ook een aantekening maken van de nogal diepe, donkere orgelsolo die een zekere gravitas aan de procedure toevoegt.
"De vergeten"
Een van de contrasterende nummers op dit album was "The Forgotten One". Het begint met een opwelling van warme synths en een achtergrondvervorming voordat een snikkende, delicate akoestische gitaar het toneel betreedt. Hazmats trillende stem zingt over de vergetene die gebroken is maar weer zal opstaan. De akoestische gitaar speelt een mineurtoetsmelodie die een contemplatieve kwaliteit heeft, melancholie die uit elke noot sijpelt. De intensiteit van het nummer wordt uiteindelijk nog een tandje hoger terwijl de kenmerkende grommende elektrische gitaar een intens randje aan de melodie toevoegt.
Na het beluisteren van Symmetry Theory, moest ik achterover leunen en het allemaal een beetje laten bezinken. De intensiteit van deze reis door de sterren was iets dat me is bijgebleven. Hazmats met emoties gevulde stem, zijn doordachte teksten en zijn soundscapes die varieerden van donker en doemgeladen tot luchtig, etherisch en warm, droegen allemaal bij aan de beelden en sensaties die bleven hangen terwijl de laatste noten vervaagden.
