Synthwave Album Review: "Squalor City Part II: The Underbelly" door SoundEngine

Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.

Eerste indrukken

Squalor Stad Pt. 2: The Underbelly is het tweede volledige album van SoundEngine dat het verhaal vertelt van het hol van ongerechtigheid dat bekend staat als Squalor City. Dit album zit vol met muzikale beelden, sonische texturen en emotionele expressies die samensmelten tot een verhaal dat door een boog beweegt terwijl de muziek zich ontvouwt. Ik hou ervan hoe ik voel dat ik word meegenomen en meegenomen met de muziek terwijl het verhaal zich ontvouwt terwijl ik naar het album luister.

Het eerste aspect van Squalor City Pt. 2 die ik wil noemen zijn de gastoptredens op dit album. Necron86 voegt de stijgende tonen van elektrische viool toe aan "Rumination", terwijl Ossico's sax op "The End?" geeft het nummer de hartstochtelijke warmte die alleen een sax kan creëren, en het spelen van Elevate the Sky op hetzelfde nummer heeft een ingewikkelde versnipperingskwaliteit die een nieuwe laag geluid in het nummer plaatst.

Er staan ​​veel melodieuze momenten op dit album. Ze zijn soms energieker en opbeurender, maar worden vaak geraakt door spanning of tragedie. Ze lijken het emotionele landschap van Squalor City te weerspiegelen waarin schaduwen of gevaar altijd op de loer liggen in de hoeken. Het draagt ​​bij aan het algehele filmische effect van het vertellen van een verhaal en het creëren van sterke beelden daarbij.

Zoals lezers van mijn recensies inmiddels zouden moeten weten, geniet ik van gelaagde, rijke synthmuziek en Squalor City Pt. 2 voorziet daar volop in. Er zijn synthlijnen die in elkaar grijpen en gladheid combineren met ruwere, meer gespannen elementen. Soms combineren de tracks de drive van elektrische gitaar met drifts van pads en warme analoge geluiden die spookachtiger klinken. Het komt allemaal neer op een reeks muzikale vignetten die verschillende gedachten en sensaties oproepen.

Een ander aspect van dit album dat het vermelden waard is, is de productiekwaliteit. Het heeft een scherp, helder geluid en definieert alle delen goed, zodat elk afzonderlijk muziekelement zijn plaats heeft, maar uiteindelijk een samenhangend, sonisch geheel vormt dat bijdraagt ​​aan het algehele gevoel van het album.

Mijn favoriete nummers geanalyseerd

"Into the Snakepit (Bite Back!)" heeft een hoofdthema met een zeker tragisch gevoel, samen met de deining van synth-geluid dat door kleine toongolven beweegt. Ik hou van de snelle, hol klinkende arpeggio's die achter de andere elementen van dit nummer gaan. Ik geniet ook van de energie van de lead synth-solo die in de muziek springt over diepe, kloppende geluidspulsen. Er is een interessante tweede synth-lijn die een dicht, enigszins ruw randpatroon speelt onder de solo eroverheen.

Ik graaf hoe de gitaar het nummer binnenkomt en een rockende en stuwende solo speelt die door de muziek spint en cascadeert. Ik geniet van hoe de hoofdmelodie op de grommende golven van gitaar eronder drijft, helderder en luchtiger aanvoelt. Er is ook een leuk klein halftime-segment waar alles meedrijft terwijl de gitaar het uitschreeuwt door de golven van bas eronder.

Van Spinditty

De belangrijkste synthlijn van "Boss Bitch" heeft een kronkelige kwaliteit die me naar binnen trekt. Ik geniet van hoe sterk de hartslag van de bas op dit nummer is. De leadsynth heeft een diep, complex geluid dat ik moeilijk kan beschrijven. Ik hou ervan hoe dramatisch en mysterieus die synthlijn aanvoelt. Het flikkeren van rinkelende synths voegt ook wat helderheid toe aan het nummer. Mijn oren spitsen zich als die ingewikkelde, soepele gitaarsolo toeslaat. Het heeft nog steeds een randje dat past bij de spanning in de hoofdsynthlijn. Ik geniet ook van hoe de drums in intensiteit toenemen naarmate het nummer vordert. Al deze elementen geven deze track een gevoel van beginnend gevaar.

"The Volatility of This Place" begint met soepele, vaag jazz-geïnflecteerde synths die door de open ruimte glijden. Er is een diepe basbeat die door de muziek beweegt en gewicht toevoegt terwijl de drums bonzen. De openingssynthlijn dwaalt en beweegt door de open ruimte, draaiend en draaiend. Wat ik het leukst vind, is hoe het nummer evolueert terwijl het verder gaat. De intensiteit begint op te bouwen naarmate de synths stijgen en dalen, maar het krijgt echt een hard randje wanneer de drums beginnen te beuken. Dit is hard rockend spul, beukende drums, klimmende en vliegende synths en dreunende bas en ik kan echt in de kracht van dit nummer komen als het volledig opent en brult tot een sterk einde.

Er is een gemak en ontspanning in "Rumination", dat een leuke onderbreking is in de algehele intensiteit van dit album. Het heeft een gemakkelijke beat die beweegt onder spookachtige synths die naar boven stromen en meedrijven met een vleugje vervorming erin. Ik geniet van hoe soepel de drums aanvoelen terwijl ze een zachte vorm aan het nummer toevoegen. De lead synth heeft een delicaat gevoel, een verloren en wortelloze kwaliteit die ik ontroerend vind. Het voegt inderdaad een kwaliteit van herkauwen toe aan de muziek. De elektrische viool gespeeld door Necron86 voegt een stijgende schoonheid toe aan de muziek terwijl de gitaar meer energie injecteert.

"Sentimentality Is a B.S.O.D" heeft sterke contrasten tussen de beat die in golven beweegt onder de pianonoten die het oppervlak van het nummer borstelen. Ik hou van de dichte kwaliteit van de leadsynth terwijl deze stijgt door de gelijkmatige puls van de bas. Wederom zijn er lichte en luchtige pianotonen die vloeien in contrast met de drive van het nummer. Ik word meegezogen door de stijgende golf van synthgeluid die de track optilt en voortzet. Er is nog meer etherisch gevoel dat in de track spoelt terwijl glanzende arpeggio's achter die spookachtige geluiden spinnen. Nogmaals, er zijn geluiden die op geluiden worden gestapeld op een manier die ik leuk vind.

Ik voel me als "Het einde?" gooit alles wat dit album leuk maakt in één track en voegt daar nog een beetje meer aan toe. We hebben de gelaagdheid van geluiden, we hebben de contrasterende elementen en we hebben energie en drive. Enerzijds zijn er chiptuning-elementen die een geautomatiseerd gevoel toevoegen. Aan de andere kant is er de rietwarmte van de door Ossico gespeelde sax. Er gaat niets boven echte sax voor het maken van expressieve muziek.

Elevate the Sky's gitaarwerk heeft een dicht opeengepakte energie en al die tijd stroomt de diepe baslijn eronder om het te ondersteunen. Elevate the Sky speelt een zinderende solo terwijl het nummer evolueert, waarbij hij zijn ingewikkelde karbonades met goed resultaat laat zien en diepte toevoegt aan de dunnere chiptune-geluiden over de top.

Laatste gedachten (wat is het oordeel?)

Squalor Stad Pt. 2: The Underbelly is een sterk vervolg op het eerste deel in de serie. Het heeft hetzelfde algemene gevoel van verhalen vertellen en hetzelfde gebruik van geluiden, texturen en beats om foto's te schilderen (of misschien frame shots, om de filmanalogie voort te zetten). De toevoeging van getalenteerde gastartiesten en een verdere verfijning van ideeën dragen alleen maar bij aan de kracht van deze opname van SoundEngine.