Synthwave Album Review: Dimi Kaye

Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.

Hardrock en heavy metal uit de jaren 80 zijn twee van de genres die ten grondslag liggen aan synthwave. Samen met de analoge synths van pop uit de jaren 80, bepalen die twee elementen sterk de achtergrond van het synthwave-genre.

Dimi Kaye heeft de hardrockende kant van synthwave omarmd op Not Holding Back. Zijn sterke slaggitaarwerk zweeft en gromt door de hele plaat, waarbij hij solo's en melodielijnen verwisselt met warme, uitgebreide synths.

Voor degenen die de voorkeur geven aan een synthwave die meer gericht is op de "synth"-kant van de golf, is dit album misschien niet helemaal naar jouw smaak. Mijn oren staan ​​open voor het volledige spectrum van synthwave, dus ik voelde me redelijk op mijn gemak met de nadruk op zwaardere gitaar. Het is niet iets waar ik veel naar luister, maar ik vond het zeker geen probleem. Het is gewoon een andere benadering van de muziek die even geldig is.

Gitaarwerk van Dimi Kaye

Het kan niet genoeg worden gezegd hoe sterk zijn album wordt bepaald door het gitaarwerk van Dimi Kaye. Hij creëert een reeks verschillende stemmingen en geluiden waarbij hij zijn gitaren gebruikt om te zweven, te rijden of te grommen, afhankelijk van het geluid waar elk nummer voor gaat. Zijn solo's zijn glad en ingewikkeld, voortstuwend of langzamer brandend, afhankelijk van de energie van elk nummer. Gelukkig heeft Dimi Kaye de muzikale karbonades om zo'n gitaar-forward synthwave-album te maken.

Het synthwerk van het album

Dat wil niet zeggen dat er ook geen solide synth-momenten zijn. De keuzes van synthgeluiden en melodische lijnen vormen een goed tegenwicht voor de meer bijtende gitaar. De kenmerkende warme en open geluiden die door synthesizers worden gecreëerd, geven smaak aan de tracks. Ik zou hier echter willen zeggen dat de synths meestal fungeren als ondersteuning voor de rokende gitaar van Dimi Kaye.

Van Spinditty

De trommels

Ik zou ook willen wijzen op de rol die de drums spelen op Not Holding Back. De stevigheid van de beat en de voortstuwende dreun die de drumgeluiden op dit album hebben, zetten echt het podium en laten de interessante melodieën en harmonieën hier doorschijnen.

"De waarheid"

De nummers met zang werken best goed. Ik denk dat het een goede keuze was om Swayze op "The Truth" te laten zingen. Hij heeft een stem die echt past bij het meer rock-georiënteerde geluid dat Dimi Kaye heeft gemaakt op Not Holding Back en alles past ook in die sfeer. Ik heb ook erg genoten van Slaver's Bane vanwege de lyrische inhoud, evenals de manier waarop Dimi Kaye en Nar'Thaal hier de vocale taken delen.

"Slaver's Bane"

"Slaver's Bane", zoals ik eerder al zei, viel me op door zijn zang, maar ik genoot ook van het contrast tussen de krachtige gitaarlijnen en de warme, verschuivende synths. De gitaarsolo heeft die echte rocksmaak en de energieke synthsolo die erbij komt, was ook een lust voor het oog.

"Niet terughoudend"

Het titelnummer, "Not Holding Back", was er ook een die ik leuk vond. De melodie van dit nummer was zo sterk, warm en opbeurend. Ik had het gevoel dat dit nummer een zeer vol, diep geluid had en helemaal niet "terughield" om een ​​solide muzikale punch af te leveren. De solo die Dimi Kaye op dit nummer afleverde was ingewikkeld en opwindend.

"Snelheidsversnelling"

Het laatste nummer dat echt mijn oren greep, was 'Speed ​​Gear'. Ik hield van de krachtige drijvende beat en stevige gitaar die de synthmelodie onderbouwde. Ik kreeg echt de sfeer van een arcade-racegame uit het midden van de jaren 90 van dit nummer. Het heeft een echt snelheidsgevoel en het ingewikkelde gitaarwerk van Dimi Kaye op dit nummer was top. Ik kreeg steeds flitsen van de graphics van de game Ridge Racer die in mijn hoofd opkwamen terwijl ik luisterde.

Moet je ernaar luisteren?

Als je van hete gitaar houdt en van je synths die de lucht in schieten, zou ik zeggen dat Not Holding Back een synthwave-album voor jou is. Sommigen zijn misschien niet zo enthousiast over het gitaar-voorwaartse karakter van dit album. Maar voor mij was het zeker een leuke en plezierige luisterbeurt. Ik ben altijd blij als iemand elementen binnen het genre op zo'n gedurfde manier onderzoekt. De enige manier waarop de muziek groeit, is door grenzen te verleggen.