Synthfam-interview: Simon Jones

Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.

Simon Jones is een in het Verenigd Koninkrijk gevestigde synthwave producer. De muziek die hij maakt zit vol met "grit, distortion en opwinding" en hij zegt dat het moet rocken. In een Skype-interview bespraken we zijn muzikale oorsprongsverhaal, zijn benadering van het maken van muziek en zijn nieuwste projecten.

Simon Jones: Ik begon mijn eigen muziek te maken in de vroege jaren '90. Het was rond '92 of '93 op de Commodore Amiga. Het begon toen ik naar videogamemuziek voor de Amiga luisterde. Het waren jongens als Alistair Brimble en Chris Huelsbeck die fantastische muziek maakten voor die games. Vaak speelde ik de spellen alleen om naar de muziek te luisteren en dan gaf iemand me een diskette met deze OctaMED-trackersoftware erop. Ik had geen MIDI-toetsenbord en geen goede luidsprekers, maar ik dook er gewoon in.

Het mooie van de trackersoftware is dat je met alle muziek in de demoscène de muzieknoten op het scherm zou kunnen zien rollen, dus dat was als een opleiding voor mij. Ik keek hoe die jongens aan het werk waren en wat ze aan het doen waren. Ik speelde gewoon de noten op een QWERTY-toetsenbord. Ik weet nog waar de notities zijn. Zo ben ik in de muziek gerold.

SJ: Ik hou van synthmuziek. Ik ben opgegroeid met Jean Michel Jarre en al dat gedoe uit de jaren 70 en begin 80. Voor mij was de synthesizer altijd de wraak van de nerds. Het doet me denken aan het oude thema van The Kids From “Fame”. Het begint met de nerd die een synthesizer bespeelt en dan doet iedereen mee en ze staan ​​allemaal op straat te dansen in het verkeer. Ik wilde die man met de synthesizer zijn, die hele menigte beheersen.

Ook de muziek uit de oude Dr. Who-serie. Er werkte een stel jongens bij de BBC die zichzelf de Radiophonics Workshop noemden. Ze maakten alle geluidseffecten en muziek voor alle tv-shows. Ik zag een documentaire over die jongens toen ik ongeveer 10 jaar oud was en ik wist dat dit was wat ik wilde doen. Ik wilde een van die langharige freaky jongens zijn die al deze vreemde geluiden creëerde met al deze technologie. Het was toen spannend en het boeit me nog steeds. Er is daar iets anders aan de hand met die synth-geluiden die me raken.

SJ: Ik ging door een rock- en metalfase zoals de meeste mensen. Ik luister al jaren geen andere muziek meer. De twee albums die me het meest hebben beïnvloed toen ik begon met het schrijven van muziek waren Downward Spiral van Nine Inch Nails en Sixteen Stone van Bush. Voor mij moet de muziek rocken. Er zijn mensen die absoluut prachtige muziek maken met synthesizers, maar ik heb die grit, die vervorming en die opwinding nodig. Ik hou van grote drumvullingen en bijna riff-achtige dingen. Het moet rocken en het moet je in je gezicht slaan, dus alles van Metallica tot Tool tot Orb en Dead Can Dance. Alles wat organisch en korrelig is, word ik beïnvloed door. Muzikaal gezien is Jean Michel Jarre de maestro voor mij. De emoties die hij kan oproepen zijn krankzinnig. De muziek voert je echt ergens anders heen.

Van Spinditty

SJ: Ik ga letterlijk voor de laptop zitten met een toetsenbord en blijf daar totdat er iets verschijnt dat me opwindt. Het moet me opwinden, want als ik er niet opgewonden van word, zal niemand anders dat ook zijn. Ik ben wispelturig, ik stel het uit en verveel me heel snel, dus als het niet werkt, schrap ik het en ga ik verder met iets anders. Maar zodra ik die eerste vonk heb, zal ik het nemen en er zo ver mee gaan als ik kan.

SJ: Als iemand zich in een slechte situatie bevindt of het moeilijk heeft, zijn ze in de onderwereld. Underwerld is de soundtrack die je op zal pompen en je zal opwinden om daar weg te komen. Ik wilde iets dat gewoon vol was, ballen eruit, in je gezicht van begin tot eind. Het maakt niet uit waar je in dat album terechtkomt, het zal veel energie en in je gezicht zijn.

Alle robots vernietigen is iets wat ik al heel lang wilde doen. Ik wilde gesproken woord samen met muziek gebruiken. De reden dat ik het tot nu toe niet heb gedaan, is omdat zoveel mensen zeiden dat ze het niet leuk vonden om verhalen met muziek te horen. Mensen houden ervan of ze haten het. Het idee ervan maakte me enthousiast en daarom besloot ik het te doen. Ik had het idee voor een soundtrack die het verhaal vertelt van de toekomstige oorlog tussen de robots en de mensen waarvan we allemaal weten dat die eraan komt!

Ik begon met het idee om een ​​trilogie te maken zodat het niet zo lang gaat duren, maar dat lukte niet zo goed. Ik begon de muziek te schrijven en toen vond ik online een stemacteur. Hij is een ongelooflijk getalenteerde man genaamd Tim Wells, een echte Shakespeare-acteur. Ik schreef wat dingen op en stuurde het naar hem en de man deed het gewoon, dus ik dacht dat dit echt heel goed zou kunnen zijn. Het was zo goed, de manier waarop hij het las en de manier waarop hij verschillende woorden benadrukte, maakte het erg leuk. Een groot voordeel van de synthwave-scene is dat mensen de dingen niet al te serieus nemen. Ik hield van wat hij deed en ik dacht: "Ik moet dit nu echt doen!"

Ik ben ongeveer halverwege dat project. Het heeft langer geduurd dan ik dacht dat het zou duren, omdat ik echt wil dat de muziek ook op zichzelf werkt. Ik ben van plan het uit te brengen met en zonder vertelling, zodat mensen kunnen beslissen wat ze willen. De dialoog moet precies goed zijn, niet te veel en niet te weinig, zodat het kan werken met de muziek. Het is het meest opgewonden over een muziekproject dat ik in lange tijd ben geweest!

Ik blijf gewoon muziek maken die me interesseert en opwindt. De steun van de synthwave-gemeenschap waarmee mensen de muziek kunnen maken die ze willen maken, is fantastisch. Ik heb een soort feedbacklus van mensen nodig. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik dit alleen doe. Het moet voor iemand zijn om naar te luisteren.

SJ: Ik realiseerde me pas een paar maanden geleden dat de community bestond, toen ik er op Twitter net in sprong. Oorspronkelijk nam ik een heel cynische benadering van Twitter, omdat ik gewoon niet van sociale media houd. Al snel realiseerde ik me: "Oh wacht even! Dit is echt een toffe community van mensen!”

Ze waren erg ondersteunend, luisterden naar mijn spullen en re-tweeten dingen en ik heb daar de afgelopen maanden een aantal fantastische artiesten gevonden. De kwaliteit van de muziek en de kwaliteit van de productie is krankzinnig. Het heeft me harder laten werken omdat ik me gewoon niet realiseerde dat de kwaliteit zo goed was als het is. Ik kan niet genoeg goede dingen zeggen over de gemeenschap. Het is een groep interessante mensen die interessante muziek maken.

SJ: Kamperen! Ik moet dat een paar keer per jaar doen, anders raak ik echt de draad kwijt. Ik vind het heerlijk om daar onder de sterren te zijn met goede muziek en een goed boek. Zelfs een paar nachten daar en ik heb het gevoel alsof ik een week weg ben geweest. Ik pak mijn notitieboekje en schrijf, want daarboven, onder de sterren met een helder hoofd, gaat het zo veel makkelijker.