Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Matt Baum omschrijft zijn muziek als chipwave en zegt dat hij 'donkere energieke tracks maakt die een eerbetoon zijn aan oude videogames en films uit de jaren 80'. Op zijn laatste album Scars gebruikt hij 'body horror en intergalactische oorlogsvoering als achtergrond om thema's rond levensovergangen te verkennen'.
Ik sprak met hem over de ideeën achter het album, hoe hij het produceerde en hoe hij zijn kenmerkende chipwave-geluid creëert.
Matt Baum: Als ik schrijf, schrijf ik over het algemeen gewoon nummer voor nummer en vind ik inspiratie in de dingen die om me heen gebeuren voor het nummer waar ik momenteel aan werk. Meestal, omdat ik nummers voor een album schrijf die vrij dicht bij elkaar liggen in de tijd, is er meestal een onbedoelde emotionele boog over hen, maar die boog wordt me meestal pas duidelijk als ik alle nummers heb klaar en voor me neergelegd. Het grootste deel van dit album is geschreven toen ik onderhandelde over het verbreken van een tienjarige relatie, dus veel van de nummers op dit album richten zich op de thema's conflict, overgang en nostalgie. Ik heb muziek absoluut gebruikt als een vorm van therapeutische ontspanning voor alles wat ik op dat moment in mijn persoonlijke leven doormaakte.
MB: Toen ik uit UPGRADE kwam, wilde ik experimenteren door een beetje "ruimer" te gaan, zwaardere reverb en vertragingen toe te voegen en een meer aanwezig chipbasgeluid om de dingen een meer onheilspellend gevoel te geven. Het idee begon toen ik Stranded schreef voor de Chiptunes= WIN-compilatiealbum "Spacetunes=WIN." Ik vond het zo leuk om in die stijl te produceren dat ik besloot om het vol te houden voor alle nummers die volgden, waarbij ik elk nummer opvatte als een andere manier om de ruimte te ervaren… dreigend, eenzaam, maar ook vreemd mooi .
Van Spinditty
MB: Andere artiesten zullen deze benadering misschien schuwen, maar ik stel eigenlijk alleen chipbeperkingen als het gaat om het geluidsontwerp van individuele patches, niet om de track als geheel te stapelen en rangschikken. Als gevolg hiervan, hoewel het grootste deel van mijn geluid is gemaakt van de 2A03 Nintendo-chip, beperk ik me niet tot de standaard vierkanaals + DPCM-opstelling. Dat stelt me in staat om chipgeluiden op verschillende manieren te stapelen, waardoor ik voller klinkende arrangementen creëer dan op de NES eigenlijk haalbaar zou zijn geweest.
Door bij die ene chipset te blijven en mezelf uit te dagen om binnen de grenzen te blijven bij het doen van de eigenlijke geluidssynthese, kan ik een kenmerkend geluid behouden terwijl ik binnen dat kader voldoende vrijheid krijg om wat leuke dingen te doen. Ik heb deze keer wat meer geëxperimenteerd met mijn mixen, met meer reverb en stereovertragingen om de tracks op Scars meer diepte en breedte te geven.
MB: Ik schrijf in de eerste plaats voor mezelf en concentreer me op het maken van muziek die ik wil horen. Als andere mensen het ook leuk vinden, des te beter, maar ik doe mijn best om te schrijven met een specifiek publiek in gedachten. Ik denk dat het gewoon zo is dat het meeste van wat me altijd heeft beïnvloed - videogames, films en soundtracks uit de jaren '80 en vroege jaren '90 - behoorlijk fundamentele ervaringen zijn voor veel mensen die in diezelfde periode zijn opgegroeid, dus er is een natuurlijke verbinding tussen de muziek die ik schrijf en waar mensen graag naar luisteren. Veel van de thema's waar ik op therapeutisch vlak mee te maken heb bij songwriting zijn ook behoorlijk universeel.
MB: Toen ik het nummer Scars schreef, voelde het emotionele gewicht van het nummer en de verhalende structuur van het arrangement aan alsof ik zang nodig had en ik was op zoek naar een kans om samen te werken met een zanger in de scene. Toen ik de kans op sociale media plaagde en mensen vroeg om ideeën over wie ze zouden willen horen zingen op een nummer van Watch Out For Snakes, brachten meerdere mensen Megan naar voren en zijzelf reageerde zelfs om interesse te tonen. Ik stuurde haar een ruwe mix van het instrumentale en ze antwoordde met een geweldige zanglijn die me meteen verkocht. Van daaruit deelde ik wat ik voelde toen ik het instrumentale schreef, ze maakte teksten op basis daarvan en stuurde vervolgens de voltooide vocalen door voor de uiteindelijke mix. Ze was geweldig om mee te werken en ik vind het geweldig hoe het voltooide nummer eruit is gekomen. Met Rip 'Em Up! , Ik geef toe dat ik een beetje vast zat. Ik had het gevoel dat ik een goed begin van een nummer had, maar geen idee had hoe ik het moest afmaken. Gregorio is een andere artiest uit Atlanta met wie ik heb samengewerkt bij een heleboel shows en wiens songwriting en mixen ik altijd heb gerespecteerd, dus toen ik die muur raakte, reikte ik naar hem om te zien wat hij vond van het lopende nummer . Hij groef het uit en reageerde binnen 24 uur met een geweldige afwerking van het nummer. Het is bizar hoe snel hij in staat was om zoiets stoms te bedenken. Vanaf dat moment was het gewoon een kwestie van een eigen chip-solo toevoegen om Gregs rol aan te vullen en de mix tussen onze partijen goed te krijgen. Ik ben trots op het eindresultaat omdat het zo'n perfect huwelijk is tussen onze stijlen en een geweldige weergave van Atlanta's synthscene.
MB: Eigenlijk best simpel - ik hoop gewoon dat mensen net zoveel plezier beleven aan het luisteren naar het album als ik aan het maken ervan! De levenservaring van iedereen is anders, dus hopelijk interpreteert iedereen de nummers op het album op een manier die voor hen betekenisvol is.
