Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Eerste indrukken
Hauntron's Ruins-album is een donkere, spookachtige en kronkelende reis door etherische en schimmige landschappen van geluid, samen met krachtige teksten en Savannah Craven's (SAV) prachtige, expressieve zang.
Het gevoel van spookachtige duisternis op dit album komt van het gevoel van uitgestrektheid rondom de muzikale elementen, samen met synths die soms strelen en soms verscheuren. Het dikke gewicht van de bas die onder de muziek beweegt en de manier waarop deze contrasteert met zachtere, zachtere geluiden, draagt ook bij aan het gevoel van iets ontlichaamds.
De stem van Savannah Craven is een andere sterke factor op Ruins. Ze kan met gemak de oren strelen of hoge tonen bereiken, terwijl ze een emotionele stoot levert. Er zit veel expressie in haar zang, of het nu etherisch of krachtiger is.
Effectief gebruik van synths is een andere reden waarom ik me aangetrokken voelde tot Ruins. Er is een gevoel van dreiging en gevaar in de hogere synths, samen met een bepaald snijvlak. Er zijn middelhoge synths met een verscheurend randje, samen met glinsterende momenten die afkomstig zijn van gong-achtige synths.
De teksten van de nummers zijn passend vol melancholie, dreiging en schaduw, maar er is ook een verrassend opbeurende boodschap in veel van hen. Ze gaan effectief van gevoelens van totale hopeloosheid naar een gevoel van groeiende controle.
Uitsplitsing per spoor
Hier is een blik op elk nummer.
"Feniks"
"Phoenix" komt tot leven met een diepe golf van graflucht en een gestage, ruwe baspuls die overgaat in het gewelfde geluidslandschap van de track, en in intensiteit toeneemt terwijl deze wordt vergezeld door een tweede, iets hogere sonische puls die drama aan de track toevoegt . Hogere synthnoten kronkelen door de muziek, voelen gespannen en dreigend aan, maar ook getint met melancholie.
De synthnoten bewegen in weerkaatsende patronen die door de muziek echoën. Het sonische palet van dit nummer creëert effectief een gevoel van loerende dreiging terwijl de cascades van patroonnoten in golven door het nummer bewegen. Het is een passende donkere en verwrongen manier om het album te openen.
"De angst in mij"
Wervelende, huilende gitaar uitgebalanceerd met warmere, trapsgewijze synths begint "The Fear Inside Me" voordat een harde, diepe drumbeat samen met stevige baspulsen toeslaat. Verschuivende geluiden oscilleren en draaien terwijl de vocalen zingen en kreunen door de muziek. De manier waarop de vocalen verweven zijn met een grafroede van ruige synth geven het nummer een sinistere cast.
Ik hou van het contrasterende glinsterende segment dat naar binnen beweegt en het zwaardere, donkere gevoel van de track verlicht, maar het voelt nog steeds melancholisch aan. Naarmate het nummer een einde nadert, versnelt het en wordt het agressiever.
De teksten zijn eenvoudig en effectief donker. Ze zeggen eenvoudig: "De angst in mij, de tijd achter me … rennen vanaf het begin, een miljoen mijl verderop, nu is alles donker."
“Nooit meer”
"Nevermore" begint met langzame, zachte en licht synths met een rafelig randje en een zekere warmte. Ze hebben iets spookachtigs als ze de baan opgaan, zachtaardig en een beetje angstaanjagend als ze er doorheen stromen.
Savannah Cravens expressieve, liefkozende en enigszins fragiele stem beweegt zich over de zachte, ietwat nors klinkende synths die naar de achtergrond verdwijnen om haar stem te ondersteunen. Zelfs als het klimt, blijft haar stem helder en is ze diep expressief terwijl die golven van synth als mist om haar heen zweven. Het volstaat te zeggen dat ik me aangetrokken voel tot haar zang.
Van Spinditty
Dit is een lied over interne conflicten en vechten om een manier te vinden om er vrede mee te sluiten en er een weg doorheen te vinden. De teksten beginnen met onze verteller die het "geluid van menigten, stemmen in mijn hoofd, verloren en gevonden gevonden" hoort. Ze realiseert zich dat ze "begint te vergeten wie ik ben en wat ik wil", terwijl ze eraan toevoegt dat het niet dezelfde dingen zijn.
Er is iets dat haar tegenhoudt, maar ze voegt eraan toe dat ze de weg erlangs ziet. Ze is op zoek naar een ontsnapping uit een onbegrijpelijke relatie terwijl ze vraagt waarom ze zou blijven als ze 'zorgen verspilt en lucht verspilt' door die zorgen te uiten. Haar kracht begint te groeien ondanks het feit dat ze nog steeds de stemmen in haar hoofd hoort en ze is "verdwaald maar nu zoekend tussen de ondergrondse."
Ze vecht nu om niet te vergeten wie ze is en wat ze wil. Ze voegt er nogmaals aan toe dat ze niet hetzelfde zijn en zegt uitdagend dat "ze me niet kunnen blijven tegenhouden. Ik word elke dag sterker.” Haar opstandigheid wordt groter naarmate ze botweg stelt dat "oorlog gaande is, tranen verspillend en angsten verspillend, ik begrijp het tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Nooit meer!”
Als het nummer eindigt, heeft ze haar demonen onder ogen gezien en verdreven. Ze zegt: "Ik hoor nu duidelijk de drukte. Stemmen verlieten mijn hoofd. Ik ben zo trots op waar ik nu ben en waar ik ben geweest."
"Wij zijn licht"
Zachte vonken van glinsterende synth gloeien in de open ruimte om te beginnen met "We Are Light" die langzame, kleine arpeggio's laat draaien voordat donkere bastonen weerklinken met Stygische diepte in het nummer. Een hogere synth klimt over de klokkenluidende arpeggio's terwijl een drumgeluid zich naar binnen beweegt de muziek samen met een verre en spookachtige stem. De hoge synths zijn strak gewikkeld en de donkere bas voegt effectief gewicht toe. Er is een spelonkachtige verlatenheid en een beklijvend gevoel van verlies die samenkomen op dit nummer.
"Ik zal je begraven"
"I'll Bury You" opent met volle, rijke synth drifts en een snelle flits van gitaargeluid voordat de fluisterende, zwevende stem van Savannah Craven binnenkomt met een zekere onstoffelijke kwaliteit. De manier waarop de verloren kwaliteit van haar stem de teksten levert die ijskoud en vol dreiging zijn, is bijzonder goed gedaan. Diepe percussie dreunt het nummer binnen, samen met warme synths en de beats zijn een beetje gebroken en ongeorganiseerd, wat een zekere onsamenhangende kwaliteit aan de muziek toevoegt.
Wraak voor groot onrecht en de vernietiging van hun dader vult de songtekst. Onze verteller staat sterk terwijl ze het uitschreeuwt: "Bloedvloed trekt je onder. Je verbrokkelde rijk brandt, vernield en in puin.” Er klinkt heerlijke wraak in haar stem als ze zegt: "Je zult voelen dat mijn hand het mes draait. Ik zal je lot bezegelen en ik zal je begraven."
Ze zegt dat ze haar vijand zal begraven omdat ze "door het donkere gif dat je leugens vult" kan doorzien en voegt eraan toe dat ze een staak door zijn hart zal slaan en hem zal begraven. Nu heeft ze haar doel bereikt en "nu is je koning dood, ik zit in je verdomde hoofd."
Haar wraak is nu compleet en ze zegt: "je zult voelen wanneer de golven verdrinken, afbranden, begraven worden en je zult geen geluid horen als ik je begraaf."
"Spookachtig hart"
Dikke, geklonterde diepe bas beweegt onder oscillerende golven van synth om "Haunted Heart" te openen. Een resonerend snaargeluid beweegt zich in enorme spelonken van de ruimte met de spookachtige stem van Savannah Craven die er doorheen beweegt. De vocale uitvoering van Savannah Craven heeft een bijna operaachtige kwaliteit, omdat ze gemakkelijk en netjes de hoge tonen raakt terwijl ze de teksten levert. Er zit een donkere melancholie in het nummer dat mooi is, alles licht en luchtig maar melancholisch en in de schaduw.
Dit nummer heeft een poëtische melancholie als de verteller praat over haar "spookhart, licht van binnen, echo in het achterhoofd" en zegt dat terwijl ze valt en loslaat, ze terug zal vallen in de stille tijd. Er zit een filosofische eenvoud in het idee van "inademen, alles wat we zijn is licht in trillingen." Dat licht kan "naar de hemel reizen en alles daar beneden en binnen".
Als het nummer eindigt, is er een kwaliteit van opbeurendheid, zoals de verteller zegt over haar gekwelde hart dat er "licht in gedachten is, warm in mijn huid, van binnen loslaten, ademen."
“Ruïnes”
“Ruins” opent op een meeslepende golf van warm geluid en open lucht. De stromen van dat vocale geluid zijn delicaat en een diep drumgeluid pulseert kort in de muziek en is stil.
Het hele nummer voelt licht, zacht en etherisch aan als het begint. Er komt meer zingende synth binnen, omringd door open ruimte. Naarmate het nummer vordert, vermengen veel niveaus van vocaal geluid zich, waardoor een koorgevoel ontstaat terwijl de pulsen van zwaarder basgeluid in rimpelingen doorstromen. Dit is een nummer dat echt het spectrale gevoel van het hele album weergeeft.
Vonnis
Hauntron's Ruins is doordrenkt met een gevoel van schaduw en gewicht dat contrasteert met etherische luchtigheid. De manier waarop de spelonkachtige, verschuivende en gearceerde soundscape meebeweegt met de emotionele en delicate stem van Savannah Craven en de krachtige teksten die ze levert, spreekt me aan. Ik kijk ernaar uit om in de toekomst meer van Hauntron te horen.
