Synth Album Review: "The City by the Sea" door Kizunaut

Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.

Mijn eerste indrukken van de stad aan zee door Kizunaut

Kizunauts album The City by the Sea werpt een duistere, verscheurende blik op de samenleving waarin we leven en de manier waarop die ons op de hielen zit, evenals ons verlangen om aan haar beperkingen te ontsnappen. Het combineert grommende gitaar, ruige synth en Kizunauts koude, grimmige vocale levering om een ​​portret te produceren van de minder plezierige aspecten van de moderne samenleving dat de kern van de zaak raakt.

De manier waarop The City by the Sea de compromisloze teksten van Kizunaut combineert met zijn snijdende stem, maakt de boodschap van het album duidelijk. Dit is geen zacht of oorverwarmend geluid, maar het past bij de algehele sensatie van scherpe duisternis die het album doordringt. Er is iets meedogenloos aan zijn stem die erop staat dat je luistert naar wat hij zegt en niet wegkijkt van wat wordt blootgelegd.

De combinatie van grommende gitaar met de onderliggende drums en bas die vaak met agressie beuken en voortdrijven, draagt ​​bij aan het effect van duisternis en gewicht dat The City by the Sea vult. Er is een dreigend gevoel dat over alle muziek opdoemt, het gevoel van een beginnend gevaar dat op het punt staat over te gaan in iets drastischers.

Kizunaut heeft ook wat contrast op het album gecreëerd door zwervende, helderdere en hogere synthlijnen en melodieën toe te voegen die over de top schijnen. Ze zijn niet zachtaardig of lief van aard, maar ze voegen wel een contrapunt toe waardoor ze opvallen tegen de compromisloos harde muzikale achtergrond van de rest van het album.

Mijn favoriete nummers geanalyseerd

“De stad aan zee”

"The City by the Sea" begint met het geluid van water over donkere synthdiepten. Het nummer heeft een onheilspellende kwaliteit en de donkere synths groeien in volume over een kloppende beat die in ongelijke pulsen beweegt. Er zijn drifts van synth met een metalen randje en orgelakkoorden eronder. Ik voel de aantrekkingskracht van de harde helderheid van Kizunaut's stem als het invalt met de ruwe pulsen van synth die eronder bewegen. Nu breekt het nummer uit in een kolkende, wervelende synth en die meedogenloze beat blijft maar doorgaan. Dit is een nummer vol spanning en duisternis waar ik van geniet.

Een verhaal over een reis naar een donkere plaats vult dit lied. Het begint met een hoopvolle noot in de regels: "Ik herinner me wat ik voelde toen we hier voor het eerst binnenzeilden, de wereld was wijd open en we waren zo jong." Ik hou van de beelden in de woorden: "Onze fantasieën glinsterden als neon tegen de donkere zee."

Die fantasieën maakten snel plaats voor desillusie, zoals de verteller zegt: "Niets verliep zoals we hadden gehoopt en zoveel van wat we waren zonk naar de oceaanbodem." Er is een sombere beoordeling in het refrein terwijl het zegt: "Gelokt door de prachtige lichten van de stad aan zee, zitten we hier vast in deze mensenmachine."

Kizunaut doet goed werk door een gevoel van leegte op te roepen in de rij: "Ik sta bij de golfbreker en ik kijk uit naar de zee, de wind is hier zo koud en koud is mijn ziel." De vrienden van de verteller zijn "al lang verdwenen" en zoals hij zegt: "Ik droom niet meer."

Er is een gevoel van verlies en apathie in de regels: "De oude vrienden zijn allang verdwenen en de passaatwinden brengen nieuwe dingen, maar niets windt me op." Uiteindelijk concludeert de verteller: "Ik wil weer vertrekken, maar waar zou ik heen gaan als elke stad ter wereld een stad aan zee is."

"Californië baby"

Snelle, harde pulsen van synth openen "California Baby" terwijl een klinkende synth in uitbarstingen doorsnijdt, samen met een ruige overgedreven gitaar die gromt samen met de felle stem van Kizunaut. De manier waarop de gitaar gromt terwijl de beat blijft kloppen en de heldere synths er doorheen barsten is meeslepend. De beat blijft meedogenloos pulseren terwijl geautomatiseerde uitbarstingen van synth door de grunt van de gitaar bewegen.

Een boodschap van anomie in een samenleving gedreven door consumptie en een liefde om te vergeten wat belangrijk is, domineert de tekst van dit nummer. Er is een mooie verwijzing naar cyberpunk in de regels: "California baby woont in Blade Runner City. Het is een grote plaats en dingen, nou ze worden gek."

Naarmate het nummer vordert, komt de afbakening van een consumptiemaatschappij in de lijn, 'California baby, ze is een echte schat. Oh, alle dingen die ze zou doen als ze gewoon het geld had.' Ik voelde me aangetrokken tot dit beeld van: "Californische baby, wandelend door de straten van woede, ademen in geheugenverlies-waas."

“Parallelle Wereldlijnen”

"Parallel Worldlines" begint met het zachte geluid van een trein op de rails, natte regenspatten en hoge, gespannen klanken van synth. Ik hou van het contrast van het diepe, harde basgeluid en de pulserende drumbeat met dat klokkenspel eroverheen.

De stem van Kizunaut snijdt in het nummer, messcherp, terwijl de gitaar samen met het nummer scherp in het nummer snijdt. Ik word aangetrokken door de verscheurende kwaliteit van de muziek. Er is ruis en gegrom op het nummer, samen met de harde beat terwijl het agressief naar voren wordt gedreven met de pulsen van norse gitaar die tegen het nummer slaat.

In deze wereld van isolatie op sociale media en algemene fysieke isolatie, lijken we in onze eigen individuele werelden te leven. Terwijl het nummer begint, wordt het idee vastgelegd in de woorden: "We lopen door dezelfde straten die voorbij komen zonder een spoor achter te laten. We hebben onze publieke gezichten en degenen die we verbergen.”

Het gevoel van de afstand tussen ons echoot uit de woorden van het refrein: "Onze parallelle wereldlijnen blijven uit elkaar drijven." Het uitwissen van afstand door digitale communicatie met de daarmee gepaard gaande ironie van scheiding wordt mooi weergegeven in de regels: "We flikkeren in en uit met het gieten van datastromen. We proberen door de leegte ertussen te reiken.”

Van Spinditty

Ik geniet ook van de beelden in het laatste couplet wanneer Kizunaut schrijft: 'God heeft Babylon niet geslagen, die toren viel vanzelf naar beneden. Het boog en brak door het gewicht van onze zielen.”

"Bevriezen"

Er is een gevoel van open ruimte rond de edgy pulsen van synth, metaalachtige geluiden en een algemeen gevoel van zweven als "Freeze" begint. De hoofdmelodie wordt gespeeld op een vervormende hogere synth en een snelle puls van bas klopt in snelle patronen in de muziek.

Spookachtige geluiden die achter de stem van Kizunaut binnendringen voordat de krakende, grommende noten in de muziek snijden, dragen bij aan de sfeer van ontkoppeling. Ik hou ook van de zwervende leadmelodie die over de hardheid en scherpe randen van de gitaar stroomt. Er is een interessante leadsynth-solo die een verloren en zwervend gevoel heeft terwijl hij over de krachtige achtergrond zweeft.

Dit nummer verwijst naar Neal Stephenson's baanbrekende cyberpunkroman Snow Crash in het nummer hier. Er is een onheilspellend gevoel in de openingsregels: "Ik voel de winter overal om me heen. Ik heb de stormen gezien die ze opsteken. Er is gevaar zoals het lied zegt: "De seizoenen veranderen, mensen niet. Dit hebben we allemaal al eens eerder gezien. Wat we bouwen kan niet blijven bestaan.”

Het refrein is een sombere voorspelling van wat er zal gebeuren als we niet van koers veranderen, zoals het zegt: “Niets is genoeg, dus we bevriezen. Alle systemen falen, dus we bevriezen. Alle systemen falen bij een sneeuwongeval.”

De somberheid gaat verder met de woorden: 'We zijn helemaal alleen in deze bevroren stad. We zijn hier allemaal zo uitgeput van onze warmte” en hoewel we misschien dromen van een “betere wereld van welvaart en controle. Uiteindelijk ontdekken we dat "hoe ver we ook gaan, we menselijk blijven."

"Dorstig"

"Thirsty" begint met diepe, verschuivende baspulsen die een kloppend patroon vormen. Ze zwellen op in de muziek samen met een donkere snaarachtige synth en gestage drums.

De stem van Kizunaut zingt in de muziek, het donkere synthpatroon vormt een pakkende beat onder zijn koele lyrische levering. Een melodie die vrij helder is, snijdt in de muziek op een klinkende synth voordat we terugkeren naar die stuiterende snaarachtige synth en de voortdurende hartslag van het ritme terwijl de muziek doorgaat.

Er is een overvloed aan verlangen en passie in dit nummer. De sfeer wordt bepaald door de regels: "Als de zon ondergaat en de avond valt, willen we iets speciaals om onze druk te verlichten. Iemand om mee te ontsnappen naar de schoot van plezier.” Een sensuele overgave doordringt de regels: "Ik ben het echte ding schat, dus neem me als je dorst hebt. Ik ben de echte schat, dus eet me op als je honger hebt."

Ondanks het feit dat, "mensen zijn zo koud en ze zijn zo wreed met hun gehavende harten, ogen die alles hebben gezien", wijst dit lied erop dat ons verlangen niet afneemt omdat, "dit instinct in mij is wat jij ook voelt .”

"In rook opgaan"

Een ongelijk stotterende bas met een harde rand beweegt om "Up In Smoke" te openen. Er is een xylofoon-achtige hoge synth die het stuiterende, trillende patroon van de bas verdubbelt.Mijn oren worden aangetrokken door de manier waarop het harde gegrom van synth dat over de beats barst en bas balanceert met een soepelere, warmere synth die een helderdere melodie speelt eroverheen.

De thema's van dit nummer zijn loslaten, het verleden achter je laten en het 'in rook laten opgaan'. Als de tekst begint, is er een duidelijke uitdrukking in de woorden: "Het leven kan behoorlijk moeilijk zijn, het kan behoorlijk donker worden … Deze brandende pijn Ik voel deze donkere wolk in mij, ik doe mijn best om het te verlichten."

Dit gevoel van conflict gaat verder in de regels: "De toekomst is onbekend. Het verleden is zo lang voorbij. We zijn allemaal zo verloren en chaos heerst” en de enige oplossing is om “alles in rook op te laten gaan. Laat het allemaal los, laat je hele leven branden.”

De verteller heeft spijt dat hij dacht dat hij wist wat wel en niet zou werken. Als gevolg daarvan: "Ik viel zo naar beneden en ik raakte de grond en het was zo moeilijk om weer op te staan." Als het nummer eindigt, realiseert hij zich dat hij negatieve acties heeft ondernomen en ziet hij de resultaten. Zijn reactie is om te zeggen: "Dit is een ramp, deze ellendige situatie. Ik moet eropuit gaan en het verleden laten sterven."

“Echt menselijk wezen”

"Real Human Being" begint met het mixen van het geluid van haastig verkeer en basgeluid alsof het uit een club komt. Het begint in volume te groeien, een snelle, kloppende beat met een dansachtige kwaliteit raakt de muziek terwijl de zaagkantige mid-volume synth binnenkomt.

Er is een kwaliteit die ik leuk vind als de verschuivende, stuiterende synths meebewegen met het grommende gegrom van gitaar. Er is ook een hoge synth die in de muziek zingt om te contrasteren met de hardere geluiden eronder, terwijl de beat voortdrijft en de track energie geeft.

We leven in een wereld die elk aspect van ons leven probeert te manipuleren en ons in voortdurende concurrentie met elkaar dwingt. Dit nummer verkent de problemen waarmee we als resultaat worden geconfronteerd. Het nummer begint eenvoudig: "We vechten om aandacht, we proberen de top te bereiken. We malen en haasten, we proberen er zo goed uit te zien.” Onze verteller verwerpt het "gebonden zijn aan het netwerk". In plaats daarvan wil hij 'de verbinding verbreken en zich completer voelen'.

Onze verteller vraagt: "Wat is er voor nodig om mij als mens te behandelen?" in het refrein en vervolgt door uit te leggen dat zoals het er nu uitziet: "Ze drukken op onze knoppen zodat we dansen en zwaaien. De wereld draait door, al snel blijven we achter.”

Het resultaat van niet als een mens behandeld te worden, is dat 'het leven nu zo grillig is. We zijn allemaal zo vervangbaar.” Hij wijst erop dat "we houden van de kooi waarin we leven. Dit was geen paradijs en ik geloof er niet in."

Vonnis

The City by the Sea is een album dat geen gevangenen neemt. Het is een scherp onderzoek naar onze door sociale media verzadigde, met anomie gevulde cultuur die langzaamaan mensen van menselijkheid berooft. Kizunaut is niet bang om uit te dagen in zijn muziek en dat vind ik leuk. Hij heeft een visie die hij wil verwoorden en doet dat op een manier die interessant luisteren oplevert.