Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Eerste indrukken
WAVES van Daniel Quasar is een album dat kwesties van zijn en worden onderzoekt, samen met verlies en pijn. Hun emotionele verkenning omvat ook een sonisch palet dat de thema's die in de songteksten voorkomen verder benadrukt met gevoelens van leegte, verlatenheid en drift die voortkomen uit de synths die ze gebruiken. Het gevoel van diepe eenzaamheid wordt af en toe doorboord door licht en momenten die meer opbeurend zijn.
Het eerste element dat me naar WAVES trok, is het kaliber van Daniel Quasars songwriting. Ze zijn in staat om woorden te maken die emotie en menselijkheid duidelijk en scherp afbakenen. Hun inzicht in denken en voelen zorgen ervoor dat de liedjes indringend in de geest van de luisteraar snijden en de ideeën daar planten. Ik geniet ook van hun manier van het maken van sterke beelden door middel van woorden.
Een ander sterk aspect van het album is het gebruik van synths om gevoelens van leegte, enorme kosmische leegten en grote afstand op te roepen. Er zijn koude, fonkelende sterrengeluiden, glitches en statische elektriciteit, samen met momenten van diepe bas en geluiden, allemaal ondersteund door een wijd open sonische ruimte. Die sensaties van scheiding en verdeeldheid sluiten mooi aan bij de tekstuele inhoud. Ik merk dat ik getransporteerd word door het algehele sonische palet van de muziek en meegedragen wordt op een ruimtereis.
Ik word ook gegrepen door de manier waarop Daniel Quasar hun stem gebruikt. Ze hebben een natuurlijke pijn in hun zang die alleen de emotionele inhoud van de muziek meer benadrukt, maar ze hebben ook effectief een vocaal filter gebruikt dat een robotachtige toon creëert. De gevoelens van isolement, kou en afstand zijn allemaal krachtig aanwezig en verdiepen de kracht van de lyrische inhoud verder.
Mijn favoriete nummers geanalyseerd
"UPGRADE" ontstaat met een grote leegte van open ruimte rond Daniel Quasar's robotisch vervormde stem en een hol, metaalachtig geluid dat zich uitbreidt in die enorme sonische ruimte. Echo's, stuiterende en metaalachtige geluiden blijven de kosmische leegte instromen, samen met hun vervormde zang.
Scherpgerande, medium lage synth-geluiden drijven in golven terwijl ze worden vergezeld door de kloppende puls van de beat. Hun zang drijft door de ruimte en de beat voelt meedogenloos terwijl de harde synths de holle ruimte in grommen. Nu vervagen we in die gebroken, korte geluiden en wolken van scherpgerande synth eronder en de beat breekt uit elkaar. Hun stem heeft een verloren kwaliteit als het in het nummer gaat.
Dislocatie, verlies en een gevoel van verwarring vullen de woorden van dit nummer. De verteller vertelt dat hij iets van overal voelt komen. Ze vragen: 'Wat dacht ik? Laat het allemaal achter." Er is onzekerheid voor hen terwijl ze zich afvragen: "Als ik alles neem wanneer het komt, zal ik dan de andere kant bereiken?"
Er lijkt verwarring te heersen omdat onze verteller niet zeker weet wat er aan de hand is. Ze realiseren zich echter wel dat het "niet lang zal duren voordat ik mezelf op een andere plaats vind" waar ze "aan apparaten worden overgelaten" en dat het niet fout kan gaan.
Intense gevoelens groeien als "een storm die in mijn geest broeit" en terwijl ze in de haast gaan, "voelt het als verlangen." Ze vragen of ze het doorstaan, zullen ze merken dat ze "nog hoger geschaafd" zijn?
De onzekerheid groeit ook omdat ze "van binnenuit hierin vastzitten" op een pad dat is gekozen, maar de verteller vraagt zich af of de keuze wel hun keuze was. Zelfs als dat zo was, vragen ze: "Kan ik het tempo veranderen? Zoek een betekenis die diep van binnen zit.'
Schaduwrijke golven van gecomputeriseerd synthgeluid stijgen op in donkere, volle akkoorden om "Lonely Soldier (feat. Vice)" te openen, terwijl diepe buisbellen onder de expressieve zang van Daniel Quasar bewegen. De dichte wolken van trillende synth echoën rond de verloren, bijna spectrale vocalen. Er is een helderheid in de synths die binnenkomen, maar het is het koude en lege licht van verre sterren.
De zang vermengt zich met de diepe resonantie van de buisklokken voordat Vice begint te rijmen over de stotterende beat en zwevende synths die achter de muziek rimpelen. De stem van Daniel Quasar past goed bij de emotionele teneur van deze muziek. Hoge, fluitende, etherische synthbewegingen in verschuivende lijnen en de diepe buisbellen zwellen op en vervagen om het nummer te beëindigen.
In de tekst ontvouwt zich een verhaal van een robotachtige of cybernetische soldaat. Het personage in het verhaal is "bevroren in een meer van elk soort gevaar" en wordt erdoor omringd. Het neemt het over en het antwoord van de soldaat als hij niet weet waar hij heen moet, is "doorbreken".
Zelfs nadat ze de tijd hebben genomen om hun omgeving te 'herschikken', realiseert de hoofdpersoon zich dat er iets behoorlijk mis is. De hoofdpersoon is gewoon "een eenzame soldaat, mechanisch wonder" die "door het vuur is gegaan en van onderaf".
Verlies en leegte doordringen het lied in de regels: 'Ik weet niet wat ervoor nodig is, maar ik pas hier niet. Er is hier niemand anders." De soldaat komt uiteindelijk tot het besef dat "het uit elkaar zal vallen als ik dit ijzeren hart min".
Onze verteller wijst erop dat we onze tijd nemen om te overleven, maar vraagt: "Hoe weet je wanneer je die grens hebt overschreden?"
De rijmpjes van Vice zijn aangenaam complexe en genuanceerde verzen. Het is vanuit het perspectief van de hoofdpersoon en bevat enkele krachtige beelden. Dit is een reis naar een langzaam ontluikend begrip dat moeilijk is gewonnen. Er is een behoefte om los te laten en los te komen van oude patronen die hier worden uitgedrukt.
Ik heb een aantal favorieten uit de rijmpjes die zijn gemaakt. Ik geniet van de tegenstrijdige gevoelens in de regel, "hunkeren naar het ochtendlicht dat ik weiger te benutten." Ik hou van de tripartiete persoonlijkheid die wordt weergegeven in de woorden "een eenzame soldaat of een gebroken man of een pop die barst in mijn knijpende hand."
Van Spinditty
Ik geniet van de waakzaamheid en het zoeken die worden beschreven in de woorden: “Ik houd mijn geest en mijn latente verlangens in de gaten. Ooit op zoek naar een sintel om een vlam te ontsteken' en de nette formulering in de regel, 'er is geen wetenschap in de kunst van het zijn'.
Het besef dat innerlijke kennis de belangrijkste vorm van weten is, wordt uitgedrukt in de woorden: "Natuurlijk is die sintel diep van binnen verborgen, alleen herkend door het eeuwige oog."
Ik ben gecharmeerd van de verfijning in de teksten die zeggen: "tegen de korrel van generaties van pijn, epigenetisch ingebed in onze botten en aderen." Ik geniet van het verweven rijm binnen de regels: "Het harnas dat langzaam scheurt, de sirene van deze luxe, die constante psychische honger."
"LAST/STEP" komt tot leven als een stroom van strak synthgeluid zich verplaatst naar de wijd open sonische ruimtes van het nummer. Middelhoge synth beweegt in stijgende lijnen over de diepe bronnen van bas en een kloppende drumbeat die actiever wordt naarmate hij beweegt, maar nog steeds vrij licht over het oppervlak van het nummer strijkt.
Scherpe synth stijgt op in kleine sleutellijnen en de drums krijgen wat kracht terwijl alle geluiden voortsnellen in de schaduwrijke ruimte. De beat lanceert opnieuw samen met enkele astrale, ademende, open geluiden die het nummer instromen. Ik geniet van de mix van gloed en pijn in die lichtgevende tonen. Ik vind het ook leuk hoe het melodische segment wordt vertraagd, zodat de melodie zich geleidelijker ontvouwt.
Uitbarstingen van glimmende synth worden vergezeld door hoge, snijdende geluiden die over de kloppende beat bewegen als "Celestial Beings" begint. De beat vervaagt even terwijl glinsterende, luchtige synths in het nummer flitsen en een helder tapijt weven. De beat stijgt en daalt weer terwijl de synths samen wervelen terwijl een hoge melodie in een zwervende lijn roept.
Ik word aangetrokken door de flits en sprankeling van dit nummer, afgewogen tegen elementen die gespannen en nerveus aanvoelen. Boven alle andere sonische elementen van het nummer dansen de flikkerende synths. De beat valt weer weg en een zaagtandige synth valt in en vervaagt voordat de beat zichzelf herstelt. Een snelle lijn van gloeiende, trapsgewijze synth beweegt en wiebelt boven het nummer als het wordt afgesloten.
"Wild Abandon" wezens met oscillerende synthgolven die over de zacht kloppende drums zweven en Daniel Quasar heeft hun stem doordrenkt met een robotvervorming, waardoor een buitenaards gevoel ontstaat. Ik geniet van hoe de robotzang het gevoel van verlatenheid dat dit album doordringt effectief vergroot. Een synth met een rafelig randje en een harde glitter flitst het nummer binnen en de beat heeft een glad, vol gevoel.
Over de beat drijft de synth in middelhoge, gitaarachtige golven. Een galmend, metaalachtig cirkelvormig geluid wordt vergezeld door een hoge, huilende synth. Zoals veel van de nummers op dit album, heeft het een open en gespreid gevoel dat bijdraagt aan de algehele indruk van vervreemding en worsteling met innerlijke complexiteit.
Een gevoel van vragen en zoeken vult de tekst van dit lied. Onze verteller begint met te zeggen: "Ik kan het niet begrijpen, er zijn overal mysteries." Ze blijven zich afvragen of het iets is dat ze zelfs zouden kunnen veranderen en zo ja, "kan ik het inhouden?"
Hun geest raast met "wild verlaten gedachten", maar ze zijn nog steeds gedwongen om te vragen: "Waarom is deze stilte zo luid als ik geen geluid kan maken?" Er is een interne strijd gaande terwijl de verteller tranen op hun gezicht voelt, maar vraagt: "Wat probeer ik te voelen?"
Nu roepen ze: "Mysteries ontsnappen en opnieuw, kan ik niet gewoon hardop praten?" Het gevoel van onbegrip is duidelijk als ze zeggen dat ze het niet kunnen begrijpen en toevoegen: "Als het iets is dat ik kan, zou ik het dan kunnen inhouden?
Spookachtige, verheven synths die de ruimte in drijven, worden vergezeld door broze, metalen xylofoonnoten en een harde, botsende beat als "Proto" begint. Verhoogde synth barst over de top in glinsterende noten die een mineur-sleutelpatroon dragen. Een warmere, rijkere synthstroom komt binnen met het geluid van buisbellen en de leadsynth heeft een triomfantelijke kwaliteit.
Er komt nog een moment van metaalachtig gerinkel voordat de verhoogde, rond klinkende synths over de diepte en het gewicht eronder klimmen. Ik word aangetrokken door hoe alle synth-elementen in dit nummer met elkaar verweven zijn. De stijgende golven van noten worden ondersteund door meer geschaduwde wervelingen van geluid en de barstende beat die eronder slaat en we vervagen op glinsterende tonen en spookachtig klokkenspel.
"BLUE" opent met verheven, heldere, glitchy synth-geluiden die doen denken aan een cassettebandje dat wordt teruggespoeld over een vloeiende, vloeiende achtergrond. De stem van Daniel Quasar drijft de openheid in als een gestage hartslag van de trommel en versnelt. De beat splitst zich op en op de achtergrond glijden, luchtige klanken die verschuiven en samenvloeien. Nogmaals, de vocale vervorming van Daniel Quasar draagt bij aan het gevoel van ontwrichting. De hoge, kronkelende synth beweegt langzaam op de achtergrond en weer is er een halftime beat. Een pijporgelachtige synth tovert een reeks melodieuze, liefkozende noten tevoorschijn en we verdwijnen in stilte.
Dit is een van de positievere nummers op het album omdat het spreekt over vooruitgang en verandering ten goede. De verteller zegt dat ze zijn veranderd en dat ze "beseffen dat de dingen anders zijn, ik weet dat ik je verkeerd heb gedaan", maar nu zijn ze vrijgelaten en willen ze het goedmaken.
Ze vragen wat de persoon die ze aanspreken in hun ogen ziet en of ze zouden zien "zou je hetzelfde leven zien als ik?" Onze verteller spreekt over een spirituele verandering in hen en voegt eraan toe: 'Ik ben tot zulke grote hoogten gegroeid. Ik heb de wereld gezien, het universum voor wat het waard is.”
De verteller concludeert: "Ik heb het einde gezien en ik zal nog veel meer doen."
Holle synthgeluiden vullen de opening van "COLORS" voordat ze worden vergezeld door een snaarachtig geluid dat door het nummer achter de kenmerkende stem van Daniel Qasar stroomt terwijl ze in het Japans zingen. Langzame arpeggio's draaien en de beat pulseert terwijl de synths glijden en ronddraaien.
Ik geniet van de hoekige kwaliteit van de glanzende gitaarmelodie die door het nummer beweegt. Gespannen, strakke pulsen van glanzende en metalen synth glijden door het nummer, bewegend onder de expressieve zang.
Het nummer heeft nu meer voorwaartse beweging terwijl het verder rijdt en die hoekige gitaarmelodie vervaagt tot flitsende snaarachtige geluiden en open ruimte. De langzame arpeggio's draaien zachtjes voordat de dynamische, stijgende gitaarmelodie het uitschreeuwt en de beat pulseert verder. De vocale melodie verdubbelt de gitaar en de gitaar zingt in lange rijen glinsterende noten.
In overeenstemming met de ideeën en thema's die op dit album worden onderzocht, is COLORS een nummer van de Japanse kunstenaar Hikaru Utada dat thema's als verbinding, ontbinding en identiteit onderzoekt. Daniel Quasar koos het goed toen ze het kozen.
"Ambivalent" komt tot leven met een statische storing en draaiing die de ruimte in stroomt, als een signaal dat loskomt van de bron. Verhoogde pianotonen drijven in de muziek door de open ruimte om hen heen. De patronen van noten stijgen en dalen in de leegte om hen heen, echoënd in herhalende lijnen terwijl een diepere stroom van bas en een langzame, volle drumbeat het nummer vorm en vorm geven. terwijl rijke maar licht gescherpte synths in volle golven opstijgen om de muziek te ondersteunen.
De synths verschuiven in medium lage golven terwijl verheven, verloren gevoel piano drijft over de groeiende sonische kracht eronder. Langzame, zachte noten wervelen naar buiten in de echoënde leegte die voelt alsof er nooit een einde aan komt. De herhalende pianolijn heeft een hypnotiserende kwaliteit die ik verslavend vind. De lichte buzz van de lagere synths zwelt weer aan en de wervelingen van geluid verstrengelen zich met de diepe bas.
Een snelle stroom van geluid stijgt op en zweeft de ruimte in, samen met een toetsenbordachtige werveling van geluid als "Drift(Fate) begint. Een aantal unieke percussie voegt een nogal etnische smaak toe aan het nummer terwijl vloeiende synthnoten door de grote auditieve leegte van het nummer bewegen. Er is een verhoogd synthpatroon met een wervelende kwaliteit.
Een ronde, glitching, draaiende synth draagt een dwalende lijn over de beat en lichtere geluiden glinsteren in de verte. Ik hou van het complexe karakter van dit nummer, met glitchy synth-wendingen en pianonoten die clusteren en kronkelen terwijl de beat verder gaat. Als het nummer eindigt, stroomt een eenzame, draaiende en vervormde synth de enorme ruimte in.
Gevolgtrekking
WAVES is een rijke, genuanceerde luisterervaring die door diep emotioneel gebied reist en een wijd open, koud geluidslandschap creëert, samen met een zeer menselijk onderzoek naar kwetsbaarheden en manieren om te groeien.
