Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Aeronexus heeft een evocatie van een grootse reis door de sterren gecreëerd in zijn album The New Vessel, dat het verhaal voortzet dat begon op Forever Drifting. Dit is een album waar synths schitteren als sterrenlicht, diepe bas een visioen creëert van de eindeloze nacht van de ruimte. De ingewikkelde lijnen van melodie en harmonie verstrengelen zich om sterke beelden voor de luisteraar te schilderen.
Review van The New Vessel door Aeronexus
De manier waarop Aeronexus synths en andere geluiden op The New Vessel heeft gebruikt, trok mijn auditieve interesse. Hij is erin geslaagd texturen en sensaties te creëren die het gevoel van een zoektocht door de ruimte naar huis drijven. Er zijn diepe basgeluiden die een enorme, fluwelen zwartheid suggereren en hoog zingende synths die nevels en sterrenbeelden oproepen. Al met al zorgt dit voor sterke beelden in de geest.
De lead synth-partijen op The New Vessel gebruiken pan-pipe, metalen bel-/belgeluiden en zelfs een Theremin, samen met meer typische synthtonen. Al deze instrumentgeluiden produceren effecten die passen bij de melodieën die ze spelen en voegen naar mijn mening een frisheid toe aan het geluid van de nummers waarop ze worden gebruikt.
Er zijn interessante melodieën en harmonieën die door dit album heen roepen. Sommige melodieën zijn delicaat, andere zitten vol triomfantelijke kracht en er zijn ook momenten van melancholie in mineur. De harmonische interacties tussen alle verschillende met elkaar verweven synthlijnen vallen ook op door het produceren van unieke contrasten. Aan dit alles moet ik mijn lof toevoegen voor Contre-Attaque's ingewikkelde, versnipperende en stuwende gitaarwerk op "Universal Equilibrium", dat dat nummer zoveel energie en kracht geeft.
Een ander aspect van The New Vessel dat ik leuk vind, is hoe gelaagd de tracks zijn. Er zijn veel unieke geluiden en interacties tussen geluidslagen op het album. Het lijkt erop dat hoe vaker ik luisterde, hoe meer ik uit de muziek haalde. De truc is dat het niet te druk is. Aeronexus is erin geslaagd om op dit album complexe muziek te maken die niet modderig of overdreven is.
Mijn favoriete nummers
"Into the Depths" begint met fel glanzende synth-akkoorden die in het nummer vloeien en zich erdoorheen uitstrekken. Ze voelen eerbiedig aan als een panpijpsynthesizer naar binnen drijft, delicate noten die tussen diepe pauken glippen als de solide, retro drums binnenkomen. Ik vond de delicate, huiveringwekkende melodie op dit nummer prachtig om te horen. Er zijn diepten achter de melodie die de leadsynth het gevoel geven dat er iets helders schijnt in die fluwelen duisternis. Het gaf me een krachtig gevoel van ruimtereizen terwijl ik ernaar luisterde.
Van Spinditty
Klokken weerkaatsen in weerkaatsende golven, metaalachtig in de leegte om hen heen terwijl 'Forgotten Worlds' zich opent. Terwijl het nummer evolueert, drijven er donkere golven naar buiten samen met een andere pijpachtige synth die een draaiende melodie speelt die mijn oor ving. Uiteindelijk gaat de leadsynth over naar het spelen van een zwervende, oud klinkende melodie die mooi past bij de panpipe-klank. Er was een diep gevoel van verwondering dat dit nummer doordrong. Het schilderde een levendig beeld van deze vergeten werelden die in zicht kwamen.
"The New Vessel" wekte het gevoel van een ruimtevaartuig dat vanuit de duisternis voorbij raast en voorbijgaat in een majestueuze drift. De leadsynth heeft een volle en rijke klank terwijl hij zachtjes noten samenweeft over een diep weergalmende bas. Arps stijgen en dalen, drijven langzaam naar beneden over de baan, fladderend door de andere geluiden die voorbij drijven. Het was bevredigend om de geluidslagen te horen terwijl ze een dicht tapijt van muzikale texturen opbouwden en een vol, diep resultaat produceerden.
Contre-Attaque tilt "Universal Equilibrium" naar een ander niveau met zijn rockende, ingewikkelde werk. De gitaar scheurt en springt door het nummer, voortgestuwd door de stuwende beat. Ik hield ook van het gebruik van het Theremin-geluid door Aeronexus om een spookachtig element aan de muziek toe te voegen, samen met de aarzelende oscillatie van de synths en een dansende, snelle klavecimbelsectie. Het manische klavecimbel contrasteerde ook goed met de vloeiende soundscape eronder. De balans tussen donkere en lichtere elementen in de muziek hield mijn aandacht vast.
"Planet Eater (feat. MASKED)" drukt de enorme zwartheid van de ruimte uit in het diepe gerommel van bas dat ten grondslag ligt aan het nummer. Bij de opening hield ik van de langzame, donker glanzende arps die in de muziek stroomden. Terwijl de track evolueert, brullen harde en snijdende synths in de track, die agressief klinken. De muziek roept beelden op van een enorme ruimtelijke anomalie terwijl deze beweegt om een hele planeet te overspoelen.
Warm aanzwellende synths en zacht draaiende arps beginnen 'The Last Survivors'. Er is een gemak en lichtheid die door de muziek blijft stromen, maar ook iets droevigs in het drijven en glijden van de muziek. James Nicholas Cusack heeft precies de juiste touch op dit nummer.
Vonnis
The New Vessel is een duidelijke evolutie van het eerste album van Aeronexus. Zijn productie is meer gepolijst, zijn muzikale intelligentie is gegroeid en hij heeft een echt gevoel voor hoe geluiden op elkaar inwerken om rijk getextureerde beelden te produceren. Ik heb genoten van hoe hij in staat was om een zoektocht door de diepe ruimte te toveren met behulp van melodie, harmonie en interessante instrumentgeluidskeuzes. Het is altijd goed om een artiest te horen groeien en zijn geluid in nieuwe en unieke richtingen te ontwikkelen.
