Synth Album Review: "Trick or Treat" door Ectoplague

Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.

Mijn eerste indrukken van Trick or Treat door Ectoplague

Het Trick or Treat-album van Ectoplague vangt de vermakelijke angstaanjagende essentie van klassieke tienerslasher-films, vol spanning, nervositeit en dreigende schaduwen die hun hongerige greep uitstrekken. De combinatie van diepe bas, harde zaagtandsynth-grom, kronkelende high-synth arpeggio's en leads, samen met drums die in de darmen slaan, creëren een sonische omgeving die zowel leuk als donker is.

Het meest effectieve deel van Trick or Treat is hoe Ectoplague beelden en sfeer genereert. Het gebruik van alle strak gewikkelde hoge synth-geluiden over de diepten van de bas genereert gelijktijdige sensaties van zorg en gevaar. De stuwende beats voegen energie en gewicht toe, terwijl momenten van melancholische piano een zekere troosteloosheid toevoegen. Al met al zijn de horrorfilm-vibes hier behoorlijk onmiskenbaar.

Er zit een onstuitbare kwaliteit in de drums en bas op veel van de nummers op Trick Or Treat. De hartslag lijkt maar door te gaan en voegt een gevoel van toenemende duisternis toe dat niet te stoppen is. De voortstuwende kwaliteit houdt mijn oren geboeid en voegt een gevoel van kracht toe dat alleen maar bijdraagt ​​aan de manier waarop dit album aanvoelt en de energie die het heeft.

De gelaagdheid van geluiden en verschuivende geluidspatronen zijn een ander belangrijk kenmerk van dit album. De manier waarop Ectoplague verschillende, in elkaar grijpende patronen van synths stapelt en ze over elkaar laat draaien en krullen, produceert een dicht geluid dat alleen maar bijdraagt ​​aan het algehele gevoel van dingen die je echt niet wilt zien die op de loer liggen in de donker. De interacties van alle verschillende geluiden blijven de schaduwen en de spanning opvoeren en houden nooit op omdat ze allemaal om elkaar heen verschuiven.

Mijn favoriete nummers geanalyseerd

“Terugkeer van de poort”

"Return of the Gate" komt tot leven met donker gelaagde synths vol nerveuze spanning die worden vergezeld door een beukende beat terwijl snelle, draaiende arpeggio's door het nummer stromen. De stijgende baspulsen voegen zich bij de dalende leadsynth voordat een gespannen, zwervend synthpatroon bijdraagt ​​aan een gevoel van doodsbang strompelen door duisternis. Ectoplague geeft ons een kortstondige pauze voordat de zware bas en drums weer in de baan knallen. Opnieuw gaan spanning en zorgen door de muziek voordat we terugkeren naar wild oscillerende arpeggio's en het gespannen lead-synthpatroon.

"Kom mij halen"

Holle, slecht klinkende synth-pulsen beginnen "Come Get Me", terwijl er ook helderdere, hogere flitsen van geluid binnenkomen. De zang van Ectoplague is sensueel en schaduwachtig terwijl de beat door de muziek bonkt en golft. De agressieve drums en bas knallen de muziek krachtig naar voren, terwijl de hoge synths een kleine toetsglans toevoegen die ik sympathiek vind. Er is een glans aan de lead synth, maar een glans die nog steeds wordt aangeraakt door het donkere gewicht van de track.

De tekst van dit nummer is erg leuk. De openingszin is vermakelijk als Ectoplague zingt: 'Kom me halen zoals je bedoeld had, ik heb het recept om je te verleiden. Als je het voor me hebt, dan heb ik iets dat je moet zien.'

Van Spinditty

Er is een gevoel van wenken in de rijen: "Je kijkt naar me en je beweegt je heupen. Ik heb een bericht op mijn lippen, schat." Ik vond ook de regel: "Ik ben hier niet gekomen om je te zien lopen, ik breng het je kant op, klaar of niet baby" om best leuk te zijn!

“De Crescent Heights Slasher”

"The Crescent Heights Slasher" legt goed de nadruk op die horrorfilmvibes. Het nummer begint met langzaam verschuivende pianoakkoorden die met schimmige vervorming naar binnen bewegen. Er is een hoge synth die een gespannen arpeggio laat horen terwijl de piano een dansende mineur melodische lijn speelt. De zware drums en grommende bas worden vergezeld door een hoge, kronkelende synthlijn die het nerveuze gevoel van de track mooi verhoogt. Dit nummer heeft een meedogenloze kwaliteit, aangezien ruige synth-pulsen de nerveuze hogere synth die erover beweegt omringen. Dit is een nummer dat drama en gevaar uit elke muzikale porie straalt.

"Spookhuis"

Donkere, onheilspellende geluiden beginnen "Haunted House" terwijl de verscheurende rand van de bas zich voegt bij een langzame dreun van drums. Er is een smakelijke, kronkelende lead synth-lijn die omhoog en over de diepten eronder klimt terwijl de meedogenloze beat samen met snelle, verontrustende arpeggio's binnenkomt. Ik vind het interessant dat de leadmelodie verdraaid is maar toch wordt geraakt door een zekere melancholie in dit nummer. Er is een leuke "kijk niet achter je"-sfeer aan alles hier, wat bijdraagt ​​aan het algehele gevoel van dit album.

"Creature-functie"

"Creature Feature" begint op een meer ontspannen toon dan eerdere nummers met arpeggio's die gemakkelijker aanvoelen en golvende basgolven die eronder bewegen. Die baspulsen worden vergezeld door een glanzende, kleine hoge synth die speelt met een snaarachtig geluid. Het gloeiende gevoel is hier een leuke touch. Nu slaan de dikke drums tegen de track terwijl de arpeggio's draaien.

De spanning groeit als de strak gewikkelde hoge synth het uitschreeuwt over de pulsatie van de beats en bas eronder. Alles deint voort met een gevoel van gevaar, zij het doordrenkt met energie. Onder dit alles is er een omgeving vol nauwelijks ingehouden dreiging.

"Kasteel Krykun"

Pijporgel en enigszins verre koorstemmen creëren stijgende schaduwen als "Castle Krykun" begint. De kenmerkende noten van het orgel worden vergezeld door stijgende golven van duisternis en een andere hoge klokkenluider speelt die verschuivende arpeggio's die huiveren van zorg.

De zware beat komt binnen en fel gloeiende synths met een barok element spelen patronen van zenuwslopende noten die de spanning alleen maar meer opvoeren. Er is een toevoeging van treurige pianonoten die kort in de muziek drijven. Alles dendert door, nerveus en vol schroom terwijl die klassiek verbogen notenpatronen weer binnenkomen.

Vonnis

Als je een leuk horrorfeest van muziek wilt, kun je niet ver mis gaan met Trick or Treat. Het is leuk om met horrorfilm-tropen te spelen, maar het verschuift niet naar overdreven clichématig over hen. Het album heeft een aangename terreur in de kronkelende synths, diep kloppende bas en beukende drums en ik heb er zeker plezier aan gehad om ernaar te luisteren.