Synth Album Review: "Percipience" door The Institute 91'

Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.

Eerste indrukken

Het Institute 91' album Percipience staat bol van de contrasten van licht en schaduw. Er zijn nummers die de diepten volledig peilen en andere waardoor de sensuele, emotionele spanningen van sax bewegen. Er zijn momenten van sprankelende synth en zware bas die uit een afgrond lijkt te stijgen. Soms zijn de gevoelens die worden opgeroepen vol nerveuze spanning en soms zijn er melodieuze momenten die opbeurend aanvoelen. Als geheel ontvouwt het album zich en neemt het de luisteraar mee op een reis door vele unieke muzikale landschappen.

Een van de doorlopende lijnen op Percipience is het gebruik van een vol saxgeluid dat in de muziek overgaat. De sax heeft zo'n oprecht, emotioneel en expressief gevoel en het helpt om meer karakter toe te voegen aan de nummers waarin hij wordt gebruikt. Het stroomt door de muziek en verdiept het terwijl het ook die retroflare toevoegt die precies bij de geluiden van dit album past.

Op de nummers die een donkerder gevoel hebben, zijn er twee elementen die voor mij opvallen op het album. De eerste is het absolute gewicht en de diepte van de bas. Het rommelt en gromt laag en voelt dreigend en duister aan. De tweede is het gebruik van hoge synthlijnen in mineur en arpeggio's die een gespannen en nerveus gevoel aan de muziek toevoegen. Samen creëren deze geluiden het gevoel dat er om elke hoek iets gevaarlijks op de loer ligt.

Alle melodieën die The Institute 91' voor Percipience heeft gemaakt, zijn interessant en vervullen hun rol in de tracks. Sommigen van hen zijn positiever en energieker, terwijl anderen bijdragen aan het gevoel van duisternis en gevaar als ze in mineur door de muziek kronkelen. Al met al voegen ze zowel balans als expressie toe aan het album.

Er hangt een algeheel gevoel over het album waarin geluiden worden gebruikt om sterk atmosferische muziek te creëren. Ik had het gevoel alsof er beelden in mijn hoofd werden ontvouwd op Percipience. Elke track was als een vignet dat samen een samenhangend eindresultaat creëerde, ondanks de variatie in toon en emotie van track tot track.

Mijn favoriete nummers geanalyseerd

De dichte mineur-melodie is wat mijn aandacht trok op "Tombstone". Het heeft een beschaduwd gevoel van droefheid als het wordt meegesleurd met het geluid van de wind die erachter waait. De zware hartslag van de drums en de bezorgd klinkende arpeggio's contrasteren met lange stromen van zachter synthgeluid op de achtergrond. Dit is een van die nummers die een breed scala aan verschillende emoties en sensaties bevat.

De sax op "Go for Broke" is een bepalend element van het nummer. Het is zo vol heldere energie terwijl het door het nummer zingt. Het is zo gepassioneerd en samen met een fladderende, springende lead synth solo, tilt het het nummer op. Ik heb ook genoten van de drive en het stuiteren van de beat op de baan. Als geheel heeft deze muziek een geweldig retro geluid. Het gaf inderdaad het gevoel om door te breken op de baan.

Van Spinditty

"Sever" heeft een spookachtig gevoel dat afkomstig is van de fantoomachtige synths die over de muziek zweven. Er is een donker etherisch element in het nummer, samen met de harde, gestage drums en grommende bas die het een gevoel van dreiging geven. Dit wordt aangevuld door de nerveus klinkende arps die rusteloos bewegen onder de stijgende deining van synth. Ik hield ook van de duistere triomfantelijke melodie die uiteindelijk het nummer binnendrong, evenals die emotionele sax.

Ik denk dat de booty shake-groove aan het begin van "High Steppin'" best leuk is, net als de leadsynth die een deuntje speelt dat pakkend, funky en leuk is. Ik heb er ook van genoten, naarmate het nummer evolueerde, het donkerder en broeieriger werd. Opnieuw bewoog de muziek zich door een zeer gevarieerde reeks stemmingen naarmate het nummer vorderde. De sax had een intensiteit van gevoel dat alles op dit nummer doordrong.

"Revenant" is een van de donkerste nummers op het album. Het heeft een gespannen, kronkelende melodie vol schaduwen en een dreigend gevoel. De vocale sample op de track voegt nog meer duisternis toe. De stem van de man is vol wanhoop en angst. Het zware gewicht van de bas in het nummer draagt ​​bij aan het gevoel van gevaar. Alle muzikale elementen dragen bij aan het gevoel van angst als hoge golven van synth over de zware, donkere achtergrond drijven en er langzaam doorheen stijgen.

Er is zo'n organische warmte over de sax in "Nepja". Alle geluiden in dit nummer zijn warm en hoopvol. Er zijn zachte synthgeluiden die opzwepen en de beat pulseert en voegt energie toe aan de muziek. Ik geniet van de vlotte flow die contrasteert met de donkere, zwaardere muziek die eerder op het album kwam. Er was ook een synth-solo die enorm aanvoelde en ik vond het leuk hoe de beat naar een hoger energieniveau barstte naarmate het nummer naar een einde ging.

“Mercy” opent met een zingende sax die hoopvol aanvoelt. De lead synth heeft een vrij, opbeurend gevoel. Alle elementen van dit nummer wekken het gevoel dat de duisternis voorbij is en dat er misschien toch nog wat hoop te vinden is. Ik zat in de manier waarop de lead-synth steeg en klom, en voelde me een beetje als een fanfare. Ik hield ook van de lichte buiging van sommige noten in het nummer, terwijl heldere arps door de muziek blijven draaien en wervelen.

Laatste gedachten: wat is het oordeel?

The Institute 91' heeft met Percipience een album gemaakt vol licht en schaduw. Het onderzoekt de contrasten tussen de duisternis en het licht. Het voegt ook interessante muzikale texturen, aangenaam melodieus schrijven en die gepassioneerde sax toe aan de mix. Zoals ik al eerder zei, voelde ik dat er een verhaal in mijn hoofd werd ontvouwd terwijl ik naar het album luisterde en dat is iets waar ik altijd van geniet.