Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Donker, broeierig, verwrongen en gruwelijk zijn allemaal bijvoeglijke naamwoorden die van toepassing zijn op Magnavolt's donkere synthalbum, Necropolis. Het zit vol met geluiden die verontrustend, wrang en draaiend zijn als ze door de muziek bewegen en die sfeer doordringt de verschillende hoeken van dit album en geeft het een schaduwrijk, zwaar gevoel. Dit is echter niet het hele verhaal, want er zijn ook melodieuze momenten die zacht en verwarmend zijn, evenals energieke gitaarsolo's die door de nummers springen om meer kleur aan de muziek toe te voegen en wat afwisseling te bieden.
Een van de onmiskenbare kwaliteiten van Necropolis is het gevoel van ruimte rond de muziek. Alle muzikale elementen zijn omgeven door gewelfde ruimtes die echoën en weerkaatsen, waardoor het album een gevoel van spelonkachtige duisternis krijgt waaruit een groot aantal gevaren zou kunnen opduiken. Het draagt beslist bij aan de emotionele lading die Magnavolt op het album creëert. De term sepulchral beschrijft het nauwkeurig en dat past bij de sfeer van de EP.
Er loopt een sterke spanningsdraad door Necropolis. Het komt van de donkere stroom van bas die door het album beweegt, van gespannen muzikale passages van hoge synth en krakende, gruizige geluiden en van de lege ruimtes waar ik eerder op zinspeelde.
Ik werd ook getroffen door het effectieve gebruik van gitaar op het album. Niet elk nummer maakte gebruik van elektrische gitaar door degenen die wel profiteerden van de opname ervan. Het voegde nog een laag geluid toe en verhoogde ook het energieniveau waar het nodig was. Magnavolt toonde een solide techniek en er waren enkele spannende solistische momenten in de muziek.
Laten we het nu hebben over de sporen op Necropolis die de grootste impact op mij hadden en waarom ze dat deden.
Het eerste nummer om over te praten is 'Soul Eater'. Het nummer is vol ruimte en begint met warme synthakkoorden die al snel worden vergezeld door een glitchy reeks geluiden en basgeluid. Een stotterende beat komt binnen en dan drijft de melodie van de leadsynth binnen, overschaduwd door droefheid. Terwijl de melodie zich ontvouwt, is het warm en weergalmend. Synth-akkoorden bewegen over een trillende, wiebelende bas en een ingewikkelde en zingende gitaarsolo stijgt op over het nummer. Ik hield van de manier waarop de gitaar in wisselwerking stond met de andere elementen van dit nummer en de algehele melancholische kwaliteit van de leadsynth-melodie.
Van Spinditty
"Dead Meat" is een nummer vol duisternis van de synth crunch en rumble die het nummer begint tot het onmiskenbare pijporgelgeluid dat het vult met diepte, donkere schaduwen en dreiging. Gespannen kleine clusters van noten versterken het verontrustende gevoel van het nummer verder, maar het is echt het gevoel van onheil dat wordt gecreëerd door het orgelgeluid dat dit nummer laat werken.
Het geluid van "Castle Ruins" wordt bepaald door het klavecimbelgeluid dat in het nummer begint en het een oud gevoel geeft. Een stuwende beat pulseert door het nummer om gewicht toe te voegen aan de hoge, exotische, mineurtoetssynthlijn die het nummer leidt. Het voelt donker aan terwijl het zijn patronen rond de aanhoudende beat windt. Het gevoel van spanning in dit nummer wordt gegenereerd door de verweven en herhalende hoge synth-lijn die wordt versterkt door de altijd aanwezige en meedogenloze beat.
Een van de zwaardere nummers op het album is 'Abomination'. Het heeft serieus zware drums en een diepe bron van bas die eronder opzwelt. De zwaarte van de drums wordt vergezeld door donkere synths die op en neer gaan onder de muziek. Het hele nummer zit vol met een loerende dreiging die voortkomt uit alle manieren waarop de verschillende synthlijnen samenwerken en de zangachtige synthgeluiden die samen met de Stygische bas op de achtergrond bewegen. Dit nummer is niet melodieus maar bruist van de sfeer.
Het laatste nummer op het album, “Winds of Sorrow”, vormt een mooi contrapunt voor de duisternis. Het begint met wind die over een desolaat klinkend landschap waait, samen met diepe klokachtige synths die door het nummer bewegen terwijl een hoge synth arps speelt die zich een weg banen door de muziek. De twee arps, hoger en lager, verstrengelen zich nu een beat erin pulseert, langzaam in tempo en vol galm. De beat is als een kloppend hart onder de drift en stroom van de andere synths totdat het allemaal tot stilte vervaagt.
Necropolis is een album gedrenkt in sfeer. Het is de reden dat het album zo goed werkt. Tussen de spelonkachtige ruimtes, de rommelende bas en de verschillende sonische stemmingen die door de synths worden gegenereerd, is dit een album dat de luisteraar meevoert naar het donkere hart van een oude necropolis en alle verschrikkingen die erin op de loer liggen.
