Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Synth-metal en Griekse mythologie
Je hebt misschien niet gedacht dat de wereld een synth-metalalbum nodig had dat verwijst naar de oude Griekse mythologie, maar als je net als ik bent, na het horen van het Odyssey-album van Hoffman Cruise, zul je je realiseren dat dit precies is wat we nodig hadden. Dit is een rockende cyberpunk-versie van die tijdloze mythe die dansende melodische momenten van licht weet te combineren met volle, zinderende gitaaraanvallen en een diepe bron van bas, samen met drums die je genadeloos op je gezicht slaan.
Odyssey is een album waarop de verschillende muzikale elementen heel goed samengaan. Ten eerste is er die zware gitaar die de opname doordrenkt. Het is diep, hard en heeft precies het juiste niveau van agressie. Het vormt een sterk contrast met de vliegende, zingende synths die erin snijden en eroverheen draaien. De drums op het album hebben dat "retro" geluid, maar ze slaan ook in je lichaam en laten het bewegen. Ten slotte is de bas als een krachtige bovenbouw die binnenkomt om het hele geluid in één solide stuk te binden.
De momenten van solo's op Odyssey waren iets waar ik van genoot. De gitarist van de band kan de bijl echt laten schijnen wanneer dat nodig is en de synthsolo's waren allemaal geweldig in het benadrukken van de goed geschreven melodieën terwijl ze schitterden en voegden heldere tonen toe in de donkere delen van het album, wat een goede sonische balans opleverde.
Ik was ook blij dat Hoffman Cruise synthmelodieën schreef die de helderheid en warmte benadrukken waar synths zo goed in zijn. Ze draaiden, draaiden en dansten over het gewicht eronder, maar konden nog steeds kleine sleutelmomenten bieden.
Productie
Over sonische balans gesproken, ik vond de productie op het album goed. Het was misschien verleidelijk geweest om de gitaren het over te laten nemen, simpelweg vanwege het gewicht en de kracht die ze bezitten, maar Hoffman Cruise lijkt die verleiding te hebben weerstaan.
In plaats daarvan zijn ze mooi uitgebalanceerd, zodat we de synth-melodieën echt kunnen horen. Nogmaals, de verleiding was misschien om die bas het dreunen te laten overnemen, maar in plaats daarvan wordt de bas op een niveau gehouden dat de andere muzikale elementen van de nummers versterkt.
Recensenten praten graag over muziek die filmisch is en het kan een beetje cliché worden. In het geval van Odyssey vind ik het echter heel passend. Dit is muziek die me meenam op een auditieve reis. Het voerde me door een landschap van gemengde gevoelens, van hoop en triomf tot wanhoop en terreur. Ik waardeerde hoe ik mijn ogen kon sluiten en me kon laten meeslepen door de mentale beelden die door mijn hoofd schoten.
Van Spinditty
Tracklijst
Nu komt het voor mij om de nummers op het album die een sterke indruk op mij hebben gemaakt op te sommen en te vertellen wat de elementen waren die ervoor zorgden dat ik die indruk kreeg.
Open klinkende drums, veel galm en een gevoel van spelonkachtige ruimte openen zich rond een herhalend synthpatroon dat wordt ondersteund door drums die hard raken en die open ruimte op "Cyclops" vullen. De gitaar neemt de leiding en herhaalt noten die in elkaar schuiven terwijl de drums crashen. Een hectische, wervelende lead-synth speelt oscillerende patronen terwijl de gitaren zichzelf bekendmaken met een andere krachtige golf van geluid. Dit nummer is erg gespannen en intens, vol boze energie die uit de gitaren borrelt.
"Run For Cover" begint met een helder synthgeluid en redelijk klassiek klinkende synth-wave drums. Dit nummer illustreert het vermogen van deze band om gedenkwaardige, pakkende melodieën te schrijven met een deuntje dat helder en warm is, maar geraakt door een vleugje melancholiek.
De diepe, vegende bas komt binnen om het nummer te vullen terwijl die synth er hoog bovenuit schittert. Dit is een extreem vol en rijk nummer. Het is een mooi intermezzo en een kans om bij te komen van de intensiteit van de vorige nummers.
Onheilspellende bas en een stuwende beat openen 'Charybdis'. De gitaren trappen in, kloppend en vermalend de melodie, een muur van geluid die het nummer domineert. Nu schittert die hoofdmelodie door het nummer en voelt verrassend positief en opbeurend. De metalen roots van het album zijn duidelijk zichtbaar terwijl de gitaren onder het nummer brullen. Er is een gevoel van gevaar gepasseerd, maar de waarschuwing voor meer gevaar ligt nog in het verschiet voor de bemanning van de Argo.
Het nummer "Through The Rocks" geeft de indruk van wind en wilde zeeën. Het ritme is traag en beukende en rinkelende synths dansen over het nummer voordat de gitaren in het nummer snijden en hard door alle andere geluiden snijden. Er zit een zeer energieke gitaarsolo in het nummer dat leuk was om naar te luisteren. Nu zingen de hoge synths de muziek in terwijl de gitaren hard rocken, zware akkoorden die eerst een andere gitaarsolo ondersteunen en dan schuiven synths als kristal over die onderbouwing. Ik was een grote fan van de algehele beeldtaal van dit nummer.
"I Won't Come Back" heeft synths die draaien op een razende beat en een felle gitaarclash. De ruisende beat drijft naar voren voordat de gitaarclash onder de warme synth binnenkomt. Deze keer is de melodie erg vrolijk en spreekt van voorwaartse beweging en vooruitgang. De gitaren passen hier goed bij de synths en vinden een goede balans tussen de elementen. Dit is een zeer filmische track, die schijnbaar een succesverhaal vertelt tegen hoge verwachtingen in. De gitaarsolo is geweldig, pronkend met alle karbonades van de gitarist, huilend en springend uit zijn vingers.
Een goed verteld Cyberpunk-reis
Odyssey is een plezierig stukje synth-metal fusion. Het neemt de muzikale en auditieve kenmerken van zware, agressieve gitaren en versmelt ze met retro wave-beats en deze mooie, opwindende en goed doordachte melodieën en voegt vervolgens een sterke dosis verhalen toe om een cyberpunk-reis door de mythologie te produceren in een vermakelijke manier.
