Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Duisternis, verval en verval. Dat zijn de emotionele sensaties die Leifendeth afgeeft op Pandemic. Dit is geen EP om makkelijk op een zonnige dag naar te luisteren. Het doordringende gevoel van sluipende angst dat de muziek vult, maakte me onrustig en vaag nerveus nadat ik het hoorde. Dat is echter eerder het punt van deze EP die het verhaal vertelt van een wereldwijde pandemie en het daaruit voortvloeiende verval van de samenleving.
Als voorbeeld van door horror beïnvloede synthmuziek werkt Pandemic. Al die knapperige synths, de sonische sensatie van donkere holtes onder de muziek en gezongen (of gefluisterde) teksten zorgen samen voor iets sfeervols en verontrustends.
Ik kan maar beter duidelijk maken dat ik over het algemeen niet naar de donkere kant van synth luister, dus ik ben buiten mijn comfortzone met Pandemic. In mijn objectieve poging om deze EP te evalueren, heb ik dat terzijde geschoven. De vraag die ik mezelf altijd stel is deze: doet het album wat het moet doen? Als het doel van Leifendeth was om een reis te maken door een beschaduwde en verwrongen plaats, dan heeft Pandemic dat doel op bewonderenswaardige wijze bereikt. Terwijl ik ernaar luisterde, werd mijn geest vervoerd door een landschap van angst, lijden en verlies.
Pandemic is geen melodieuze plaat. De dingen worden hier schaars en zwaar gehouden. Ik denk dat als het primaire doel is om een bepaalde stemming of sfeer te creëren, sfeer en ritme beter kunnen dienen dan melodie. Leifendeth gebruikt beide met goed effect op Pandemic om een desolaat landschap van geluiden te schilderen. Het zal je niet aan het lachen maken, maar het zal je doen piekeren over de zinloosheid van het bestaan.
Het titelnummer zet meteen de stemming met drums en bas die je op de borst kloppen. Ze worden al snel vergezeld door donkere, meeslepende synths die wat crunch aan hen hebben. De hele baan wekte de indruk van een enorm gewicht dat eronder deinde. Wanneer de gezongen teksten binnenkomen, wordt hun boodschap van verval en plaagdood versterkt door de Stygische duisternis van de achtergrondtrack. De zwaarte van de muziek versterkt alleen maar de wanhoop die uit de teksten straalt.
Het volgende nummer is de melodywhore-remix van Lost Future. het begint met zacht zwevende synths die glitchen als een gesproken woord-sample binnenkomt. Er is een mid-tempo drumbeat die een hypnotiserende sensatie in de muziek creëert. Alles voelt ingetogen en ingetogen, maar het wordt doorgeschoten met een duidelijk gevoel van dreiging. Deze remix heeft een subtieler gevoel van gevaar.
Van Spinditty
De Cyber Shaman-remix van Lost Future zet de vocale sample om te beginnen op de voorgrond. Deze remix is veel harder rijdend en agressiever dan de vorige. Er zijn elementen van trance-muziek hier in de meedogenloze beat, maar alles is nog steeds gehuld in een donkere omhelzing. Ik zou zeggen dat er hier een gevoel is van iets dat net onder de oppervlakte borrelt.
Het feit dat de gedempte versie van Pandemic songteksten mist, dient alleen maar om de donkere, zware sfeer van het nummer te versterken. Het toont in ieder geval het vermogen van Leifendeth om een sfeer te creëren die rijk is aan een gevoel van duisternis en naderend onheil. Alle kwaliteiten die ik noemde kunnen goed op zichzelf staan zonder de tekstuele aspecten van het nummer.
Pandemic doet het goed als een demonstratie van het gebruik van muziek en geluid om beelden te creëren en een viscerale reactie van luisteraars op te wekken. Leifedeth heeft duidelijk het vermogen om een bepaalde sensatie in een muzikale taal te vertalen en daarbij zijn publiek mee te nemen. Ik weet niet zeker of ik comfortabel zal ontspannen tijdens het spelen van deze EP, maar ik heb het gevoel dat ik er misschien meer dan eens naar zal luisteren.
