Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Eerste indrukken
De Boardwalk Arcadia van Motion Epic is doordrenkt van melancholie en hoop. De nummers vangen een bestaanstoestand tussen vroegere en toekomstige tienerdromen en hun vervagen en veranderen in iets anders naarmate mensen ouder worden, en een verlangen naar een tijd vrij van zorgen en het gewicht van de wereld. De expressieve, pijnlijke stem van Pat Dimeo vermengt zich met muziek die weelderig en goed geproduceerd is en een balans creëert tussen "retro" en moderne geluiden. Dit is een album met zomerherinneringen die vervagen in vervaagde Polaroid-dromen.
De magistrale vocale uitvoering van Pat Dimeo op Boardwalk Arcadia is een van de redenen waarom dit album voor mij opvalt. Zijn stem trilt soms en doet pijn, maar straalt op andere momenten een heldere energie uit. Ik merk dat hij op zijn best is wanneer hij emoties oproept en zingt met een gepijnigde tederheid die hartverwarmend is. De manier waarop hij de teksten interpreteert die hij schrijft, draagt ook bij aan de algehele kwaliteit van de muziek.
Een ander aspect van Boardwalk Arcadia dat me aantrok waren de optredens van alle muzikanten. Het feit dat de drums, percussie, saxofoon en toetsen allemaal worden uitgevoerd in plaats van gecreëerd in een volledig digitale omgeving, voegt een directheid en kracht toe aan de muziek. Er is een gevoel van verbondenheid dat de muziek op het album vult.
Melodisch schrijven is iets dat Pat Dimeo goed doet en dat schijnt ook door op het album. Elke melodie heeft een kern van expressie die bijdraagt aan het totaalpakket. Hij heeft een talent om zelfs de meer opbeurende melodieën te doordrenken met een kern van melancholie die hun emotionele kwaliteiten alleen maar versterkt.
Mijn favoriete nummers geanalyseerd
"You're Not Ready" komt tot leven met diepe, gestage basgolven en een rond klinkende synth met een zacht ronddraaiend arpeggio. Flitsen van synth met een korrelig randje worden vergezeld door een sterke retro drumbeat en de gloeiende synth-pulsen bewegen boven de solide sonische basis. De soepele, rijke stem van Pat Dimeo glijdt naar buiten en draagt de stijgende vocale melodie terwijl de beat voortgaat.
Ik word gedwongen door het pijnlijke, hoopvolle gevoel van de emotioneel rijke teksten en zang van dit nummer. Sprankelende synths schijnen over de hartslag van de bas en de drum, terwijl het gevoel van zomerse hitte en jonge liefde uit de muziek stroomt. De saxsolo van Benjamin Harrison springt en cascadeert in rijke, rietachtige warmte en volledige expressie terwijl de grote drums voortduwen.
In de tekst van dit lied ontvouwt zich een filmisch verhaal. We openen op een scène van twee vrienden die zonder werk komen te zitten, hun looncheques verzilveren en vervolgens "de snelweg op gingen, naar het strand gingen om wat zand aan hun voeten te krijgen."
Ze zien "die gespierde jongens en die meisjes met korte rokjes" en haar "ogen blijven dwalen". Er is een goed geschreven regel zoals de verteller zegt: "Je voelt de golven dat litteken van je hart wassen", maar ondanks dat gaat het verleden nog steeds niet weg.
De ‘happy young American’ wordt opgeschrikt door het meisje op wie hij verliefd is. De verteller zegt: "Ze voelde zich prima, zweet het uit", maar voegt eraan toe dat hij moet "stoppen met haar mee te nemen voor een ritje" omdat hij er nog niet klaar voor is en "het enige wat ze wil doen is dansen."
Sterke beelden komen door in de regels, "Verbrande huid, hart in brand" als "hij hield haar hand vast en het voelde precies goed." De verteller vraagt: "Ben je klaar jongen?" en herhaalt nogmaals dat ze alleen maar wil dansen.
De "happy young American" heeft zijn gitaar op zijn rug vastgebonden. Hij bouwt zijn zelfvertrouwen op omdat "misschien een kus die liefde zal verstevigen", dus hij zou het eens moeten proberen. Ik geniet van het beeld in de regels: "Pump die borst, korte broek te strak, die sigaret brandt goed."
Warme arpeggio's die op een delicate synth spelen, spoelen over het unieke ritme van de drums om 'Love Somebody' te beginnen. De stevige dreun van de drums ondersteunt Pat Dimeo's strelende zang vol hoop en dromen. De arpeggio's blijven gemakkelijk draaien en de drums, bas en synth bewegen allemaal synchroon.
De hese zang strijkt over de oren en het refrein beweegt over de verschuivende synthakkoorden. Ik geniet van de cadans en energie van het snel gezongen refrein. De stem van Pat Dimeo is ideaal om de emoties van het nummer te uiten. Sparkee's dichte, enigszins vage gitaarsolo valt in, dansend en springend door het nummer, terwijl de beat alles in beweging houdt.
In de tekst van dit nummer ontvouwt zich het verhaal van een jonge man die ervan droomt een rockster te worden en een leven te leiden. Terwijl het nummer begint, vertelt de verteller dat hij zich in een "New York State of Mind" bevindt. Er is een gevoel van deze jonge man die ontsnapt uit een klein stadje. Hij heeft "heel veel te zeggen, hij gaat een ritje maken en wegkomen deze keer."
Op een “boardwalk Arcadia” vertelt hij hoe de zomerbries hem in zijn greep heeft. Hij voegt eraan toe dat het "als een paradijs is, te oordelen naar de oranje luchten." Hij praat over een dikke huid en een zwaargewicht, maar hij is nog steeds "het verlies voor woorden die je nooit zegt."
In het refrein zegt hij dat hij behoorlijk ver is gekomen terwijl hij "doet alsof ik een echte grote ster ben", dus hij gaat het vieren met zijn "jeanjack aan". Er zit een fooi in de pot en hij moet "een pauze nemen". Hij zegt nog steeds: 'Ik denk dat ik behoorlijk ver ben gekomen. Het is geen verspild talent schat."
Nu ligt hij "onder de dekens op een vrijdagavond" wakker en denkt na over hoe "ik het goed moet maken". Hij heeft "gezonken in de zon en uit het zicht verdwenen", dus nu wil hij van iemand houden.
De verteller herinnert ons eraan dat "ze je opbouwen om je te verslijten" en dat hoewel het "veilig en gezond" lijkt, het een valstrik is. Hij is nog niet bereid om "zijn zaak te laten rusten" omdat "dit vuurwerk een sprankje hoop laat zien". Hij vertelt dat hij veel te bewijzen heeft voordat hij "vervaagt" en voegt eraan toe dat hij "je niet opgeeft".
Van Spinditty
Er is een gevoel van momentum en succes als hij praat over "als een rollende steen die schaakmat roept" omdat hij "het verlies is voor woorden die je nooit zegt." Hij praat opnieuw over hoe hij "behoorlijk ver is gekomen door te doen alsof ik een echte grote ster ben."
Het beeld van zijn laarzen die glanzen als ze het podium betreden, staat in contrast met de emotie in de regels: "Kick the fooienpot, zal geen pauze vangen."
"Merry Go Round" komt tot leven met een vol, borrelend percussiegeluid dat het nummer binnendringt, samen met een wassing van meeslepende synth. De drums maken een stereofonische reis heen en weer tussen kanalen en spookachtige, holle synth-klimmen samen met gitaarachtige tonen.
Ik voel me aangetrokken tot de stem van Pat Dimeo en zijn zachte aanraking als glinsterende synth in het nummer ademt. Een klinkende synth glinstert en sprankelt over de stijgende zang. Het hele nummer zit vol gevoelens van gemak en ontroerende emotie.
De vreugde en hoop van nieuwe liefde wordt weerspiegeld in dit lied. De verteller vertelt over het zien van het object van zijn genegenheid glimlachend met een "blik in je ogen", terwijl de spanning van de attracties "ons soms op de been houdt" en de vonken "vliegen als 4 juli". Het is ook niet alleen voor de gemakkelijke momenten, want hij voegt eraan toe dat hij "in de moeilijkste tijden zal komen rennen".
Hij zegt: "Vannacht hebben we liefde gevonden in een draaimolen" aan de "zuidkant van de stad." Er is een contrasterend moment in het lied als hij vraagt: "Liefde wil je me niet laten gaan vanavond?" want het is tenslotte liefde in een draaimolen.
Stijgende synth-akkoorden klimmen onder helderdere, lichtgevende synths om "Runaway" te beginnen. De zang van Pat Dimeo is zo soepel en vol diepe emotie als een kristallijne synth die de soepele beat en basdiepte die het ondersteunt, overdraagt.
Het hele nummer heeft een open gevoel, aangezien de klinkende, gloeiende synths van Michael Oakley de gepijnigde, verloren vocale melodie accentueren. De gitaarachtige synth speelt een melodie die zo vol pijn is maar ook getint door een voorzichtige hoop, het is mijn favoriete element in het nummer.
Gevoelens van drijven, rennen en ontsnappen doordringen de tekst van dit nummer. Onze verteller heeft een wrange glimlach in mijn gedachten als ze zeggen: "Houd jezelf niet voor de gek, het is best goed. Ik weet dat je vanavond niet in bed ligt.' Ze praten over hoe "dit dorp aan de promenade me gewoon goed doet".
Er is een pijn als de verteller zegt: "Ze sluiten, je bent aan de lijn." Hij praat over het vinden van de rit "zwaar worden" voordat hij zegt dat "deze parkeerplaatsen me helpen te ontspannen." Het gevoel niet te kunnen ontsnappen aan het verleden vloeit uit de teksten.
Een bel op de middelbare school scherpt zijn aandacht terwijl hij zegt: "Laat mij je uitje zijn, want ik ben ook een wegloper." De verteller vertelt hoe littekens niet vervagen en voegt er desondanks aan toe: "Geen tweede gedachten, wees niet bang, want ik ben ook een wegloper."
Begrip wordt uitgedrukt door de verteller terwijl hij opmerkt: "Je huilt nu, hij heeft je in een staat van twijfel achtergelaten en wanneer je belt, is hij niet in de buurt." Hij voegt eraan toe dat hij "nooit een vechtkans heeft gehad" nadat hij zijn baan had opgezegd en zijn spullen had ingepakt. Hij eindigt met: "Ik denk dat het nu allemaal niets betekent. Weet je?"
Oscillerende, volle pulsen van zachte synth met een kussend omringend gevoel brengen "Gateway 76" tot leven. Ze worden vergezeld door een hoge, glinsterende synth met een zwervende melodie die in pure golven over de basgolven drijft. Ik kreeg de indruk van mistige roze wolken, doorsneden door sprankelend zonlicht. Ik geniet ook van de positieve energie die door de melodie wordt uitgestraald, omdat deze ingewikkeld met elkaar verweven is.
De solide beat ondersteunt een donkerdere, scherpere synth-oscillatie terwijl zich een fragmentarisch melodisch patroon begint te vormen. Golven van glinsterend licht stromen uit het open gevoel, middelhoge synths terwijl een vaag snaarachtige synth flitst en over de beat danst, snel arpeggio's spelend die wegsterven.
"Worlds Apart" komt tot leven met een gestage puls van licht schokkerige bas onder een zwevende achtergrond van in elkaar grijpende synth. Pat Dimeo's stem schreeuwt het uit, zo vol van diepe emotie en het nummer wervelt met gemak. De drumpuls ondersteunt de pijnlijke, krachtige vocale melodie en de gevoelens die het uitdrukt.Ik geniet van de mix van het luchtige glijden van de track en de manier waarop de zang zo vol gewonde liefde is.
Het nummer begint te crescendo en een smachtende gitaar-achtige synth boog naar boven, de mengeling van pijn en hoop die dit album doordringt, naar buiten gieten. Er is een enorme drumvulling en dan beeft Pat Dimeo van fragiele delicatesse. De huilende synth verdubbelt de zang en voegt meer glans en verlangen toe aan het nummer.
Een mengeling van liefde, twijfel en hoop beweegt door de tekst van dit nummer. De verteller praat met het onderwerp van het lied en erkent dat hij de afgelopen zomer verliefd op haar werd en wist dat het verkeerd was. Hij belooft echter nog steeds dat "nu je iemand nodig hebt, wees gerust, ik heb je gedekt."
Hij vraagt haar om "vast te houden, de golven aan je voeten te voelen beuken" omdat "ik niet eeuwig wil wachten. Ik wil gewoon zijn waar jij bent." Hij realiseert zich ook dat ze twee verschillende werelden zijn, maar vraagt: "Als ik je belofte zou kunnen zijn, zou je dan bij me liggen waar je bent?"
Nu is het pretpark leeg en "vult deze eenzaamheid de leegte." Er zit pijn in de woorden van de verteller wanneer hij praat over altijd haar vriend te zijn, ook al "wat zo erg pijn doet, is dat ik er niet toe doe."
Een jazzorgelachtige synth met een volle toon schijnt over de gestage beat en de klassieke stem van Pat Dimeo zwelt aan tot 'Teenage Fever'. Elk element van dit nummer is doordrenkt met goede gevoelens en jeugdige energie. De muziek dooft even uit en groeit dan weer als de heldere, rijke synth roept.
Zomerse nostalgie druipt van het lied af en grijpt de luisteraar aan. Het hele nummer is als een vervaagde polaroid. Benjamin Harrison laat los met een ultracoole, jazzy saxsolo die met zijn passie het hart raakt. De rietstem van de sax voegt meer diepte en energie toe aan het nummer.
Het leven van een tiener uit de jaren 80 wordt vastgelegd in de drie regels: "Als ik nog een sigaret opsteek, stijgt de rook rechtstreeks naar mijn hoofd, terwijl ik je mixtape op cassette vasthoud." Hij "laat je naam permanent rood staan" omdat hij op zoek is naar problemen. Hij vertelt over dromen najagen in zijn 'Thunderbird 85'. Hij zegt dat hij "zijn motor aan de praat heeft" en alle jongens horen hem aankomen, dus "niets zal me nu tegenhouden."
Het personage dat hij aanspreekt, weet nog steeds hoe "mijn neiging om weg te glippen te doorbreken als ik me slecht voel". Hij belooft dat hij een perfecte minnaar zal zijn die "je niet zal achterlaten onder de tribunes waar we voor het eerst hebben gezoend". Er is passie als hij praat over "tienerkoorts" terwijl hij de zon in rijdt. Hij voegt eraan toe: "Je weet nog steeds hoe je mijn hart moet breken."
Ik hield vooral van de regel: "De nachten zorgen ervoor dat ik de smaak van de zomer achtervolg en spijt krijg."
"Piers and Souvenirs" opent met een holle, dalende baspuls en een hogere zwaai van geluid. Bell-achtige tonen en een glinsterende lijn van verhoogde synthverschuiving over de druppelende, ronde drums en een zwaai van middelhoge synth. De synth draagt een drijvend patroon van noten over het gemakkelijke tikken van de percussie en een robotstem in de verte. Dit nummer was ideaal om het album af te sluiten en de luisteraar aan het denken te zetten.
Gevolgtrekking
"Boardwalk Arcadia" is een zomers, nostalgisch album dat bol staat van pijnlijke emoties, uitstekende uitvoeringen en het gevoel geeft van een soort melancholisch verlangen dat met hoop doorschoten. Pat Dimeo heeft tot nu toe een van mijn favoriete albums van 2021 gemaakt.
