Synth Album Review: Daniel Adam

Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.

Review: een intens, spectraal album

Intensiteit loopt als een staalkabel door Daniel Adams album Where the Waves Meet. Er is ook een spectrale schaduw die de achtergrond van het album vult en alle muziek achtervolgt. Zelfs op de momenten van schoonheid die bestaan ​​wanneer delicate piano de nummers draagt, verspreidt die aanhoudende schaduw gevoelens van onbehagen en spanning door elk nummer. Als Adam zingt, fluistert zijn stem, en dat contrast draagt ​​alleen maar bij aan het gevoel van onevenwichtigheid dat dit album doordringt.

Snaar- en koorgeluiden

Ik heb erg genoten van de mix van snaar- en koorgeluiden die Daniel Adam heeft toegevoegd aan Where the Waves Meet. Er zit een inherente gratie en elegantie in die geluiden, zelfs wanneer de koormomenten diep zwaar en krachtig zijn. Ze hebben een "organisch" gevoel dat contrasteert met het technologische geluid van de synths en warmte geeft aan wat anders een te somber auditief landschap zou zijn.

Dynamische contrasten

Dynamiek is een cruciaal onderdeel van orkestmuziek; ze worden vaak verwaarloosd door muziekmakers in andere genres, maar dat is niet het geval met dit album. Adam gebruikt dynamische contrasten om zijn muziek meer leven te geven. Het gevoel van groei en expansie als de muziek een hoogtepunt bereikt en dan geleidelijk in volume naar beneden glijdt, geeft leven aan de muziek. Het draagt ​​bij aan de kracht van de muziek wanneer niet alles op één constant volume is ingesteld en onze oren (en hersenen) meer sonische texturen ervaren.

Filmische wildgroei

Er is een filmisch gevoel op nummers als "Are You There" en "Until the Sky Turns Blue". De combinatie van strijkers, krachtig groeiende melodieën en het gebruik van snaredrum- en paukengeluiden dragen allemaal bij aan een gevoel van filmisch drama en conflict. De intensiteit en gelaagdheid van geluiden dragen ook bij aan een indruk van massief geluid dat de luisteraar omhult en meevoert.

Zang en tekst

Er zijn twee nummers waarop Adam zingt, en zijn sissende, bijna fluisterende voordracht blijft het gevoel versterken van iets verontrustends en donkers dat de verschillende elementen van Where the Waves Meet doordringt. Natuurlijk heeft de lyrische inhoud zelf een verontrustende ondertoon die niet anders kan dan het gevoel van ongemak dat van dit album uitstraalt, te informeren. Er zijn veel ondertonen in de muziek die ik graag heb ervaren.

Mijn favoriete nummers

Ik zal van de gelegenheid gebruik maken om de nummers op dit album te bekijken die me het meest intrigeerden en een beetje vertellen waarom ik er nu zo door geïntrigeerd was.

Van Spinditty

"Ben je daar"

Een eenvoudige reeks piano-arpeggio's begint door "Are You There" te draaien voordat momenten van krachtige drums en bas het nummer binnendringen. De combinatie van een mannelijk koorgeluid samen met volle snaren die het nummer binnendringen, creëerde een intensiteit in het nummer die alleen geëvenaard wordt door de triomfantelijke synthmelodie die binnenkomt.

Toch is die melodie nog steeds melancholisch. De stijgende snaren en meedogenloze snaredrumbeat bouwen het pure drama van het nummer op. Het stijgt naar een daverend crescendo voordat het langzaam terugkeert naar de piano-arpeggio's en dan uitdooft.

"Verblijf"

"Stay" is een track met een ruimtelijk, vol geluid en een repetitieve beat die wordt weerspiegeld door de synth-geluiden in de track. Daniel Adams stem fluistert in de warme golven van geluid, sissend en zacht. Er zit een verlangen en pijn in de teksten, een gevoel van reiken. Dit is een track die geluidslagen gebruikt om verwevende patronen te creëren. Ik heb genoten van de manier waarop Adam een ​​"hartslag" creëerde voor het nummer waarrond de geluiden zich allemaal vermengen.

"Tot de lucht blauw wordt"

Delicate pianopatronen staan ​​op zichzelf als "Until the Sky Turns Blue" begint voordat ze worden vergezeld door lange, enkele aanhoudende snaarnoten die een gevoel van verlenging aan de muziek geven, en een vrouwenkoor zingt engelachtige noten die ook aanhouden. Een krachtige combinatie van indringende snaredrums en elektrische gitaar verhogen de spanning in dit nummer. Ik heb genoten van de opzwepende melodie gedragen door de elektrische gitaar op dit nummer.

Het massieve geluid dat Daniel Adam creëert uit de percussie, bas, gitaar, strijkers en koor groeit tot immense proporties voordat het langzaam terugkeert naar eenvoudige piano-arpeggio's en dat delicate etherische koor.

"Liefde is controle"

“Love Is Control” begint met stevige hits van pauken en een herhalende pianolijn. De dynamische beat en snaren die opnieuw aanhoudende zwaaien van geluid spelen, voegen energie toe aan dit nummer. Het mannenkoor zingt losse noten voordat we vervagen tot een enkele synth die over een leegte van dreunende bas springt en stottert. Naarmate het nummer vordert, begint het koor een meer verheven gevoel aan te nemen en tegen het einde van het nummer wordt er een meer opgewekt gevoel uitgedrukt. De contrasten binnen dit nummer zijn het element waar ik het meest van heb genoten.

Spanning, duisternis en emotioneel gewicht

Where the Waves meet levert een interessante variëteit aan geluiden en emoties op. Er is complexiteit in het samenspel van spanning, ontspanning en emotioneel gewicht in alle nummers en ik heb vooral genoten van het gebruik van die snaar- en koorgeluiden om diepte toe te voegen. Ik bleef achter met een diep gevoel van dreigende schaduw en duisternis onder zelfs de meest triomfantelijke delen van het album. Waar de Waves Meet ervoor zorgde dat ik die duisternis opnieuw wilde ervaren nadat ik het een keer had gehoord.