Stryper's recensie "Zelfs de duivel gelooft"

Ik verzamel sinds eind jaren '80 hardrock- en heavy metal-cd's.

Stryper - "Zelfs de duivel gelooft"

(Frontiers Records, 2020)

11 nummers, looptijd: 46:33

Ik kan onmogelijk de enige zijn die heeft gemerkt dat Stryper echt beter wordt met de jaren, toch?

De christelijke rocksterren hebben het zeker goed gedaan tijdens hun laatste paar studioalbums. Op No More Hell To Pay uit 2013, Fallen uit 2015 en God Damn Evil uit 2018, wierp het geel-en-zwart getooide kwartet met succes de cheesy attributen van hun kitscherige, mid jaren 80 big hair en power ballad verleden af, en in het proces, ze hebben een veel volwassener, hardere en krachtige band eronder onthuld.

Zelfs The Devil Believes, Stryper's dertiende studioalbum, is zojuist gearriveerd via Frontiers Records, en het voltooit hun transformatie. Stryper klinkt meer energieke en (durf ik het zeggen?) metal op dit album dan ze in jaren hebben gedaan, en als een lange tijd fan, kon ik niet gelukkiger zijn.

De elf nieuwe preken die te horen zijn op Even The Devil Believes zullen ongetwijfeld voor veel vreugde zorgen bij Stryper's toegewijde kudde, en het bevat genoeg muzikale vuurkracht om ze misschien zelfs nieuwe bekeerlingen van de andere kant van het gangpad te bezorgen.

Je hoeft niet per se een christen te zijn om van Stryper te genieten (hoewel het natuurlijk geen kwaad kan) - je hebt alleen waardering nodig voor hoogwaardige, goed gespeelde jaren '80 metal, die de band zeker levert op Even The Devil Believes . Mag ik een "AMEN?"

"Zelfs de duivel gelooft"

Van Spinditty

De liedjes

Zelfs The Devil Believes begint mooi met het brandende "Blood From Above", een snel tempo. vier-op-de-vloer rocker met razendsnelle riffs van Oz Fox die je luchtgitaar in een mum van tijd op gang zullen brengen. Drummer Robert Sweet vormt samen met nieuwe bassist Perry Richardson (die zijn opnamedebuut maakt met de band) een superstrakke ritmesectie, en zanger/gitarist Michael Sweet maakt zelfs een paar hoge "metal" screams ala Rob Halford. Tot nu toe, zo goed!

De titel van "Make Love Great Again" doet misschien wat ogen rollen, maar het nummer is eigenlijk best goed, met een lekker dik gevoel en een koorhaak die groot genoeg is om een ​​walvis te landen. "Laat Hem binnen" en "Doe anderen aan" zetten de reeks voort; beide zijn melodieuze rockers met precies de juiste hoeveelheid crunch, die leidt naar het epische titelnummer, dat een van de beste riffs op de plaat heeft.

"How To Fly" klinkt alsof het een overblijfsel had kunnen zijn van Michael Sweet's kortstondige zijproject met George Lynch van Dokken, en dan schopt "Divider" de ordinaire meter een paar tandjes op met een gezonde hoeveelheid vuile, metalen gitaar het werk.

Het uitgeklede "This I Pray" heeft een aantal mooie akoestische tokkelen en doet me denken aan enkele van Stryper's bluesier haar-metal tijdgenoten uit de late jaren '80, zoals Assepoester of Tora Tora. Het is niet echt een "powerballad", maar het komt het dichtst in de buurt van een op deze plaat.

Evenzo voelt het heldere, pittige geluid van "Invitation Only" als een terugkeer naar enkele van Stryper's ultragladde eerdere albums zoals To Hell With The Devil of In God We Trust . Als we in 1986 waren, wed ik dat dit nummer de eerste MTV/radio-single zou zijn geweest.

Zelfs The Devil Believes sluit af met een solide een-tweetje -- het loflied "For God & Rock N Roll" en het Van Halen-achtige "Middle Finger Messiah" (waarvan de intrigerende titel vrijwel gegarandeerd enkele veren in de conservatievere hoeken van hun fanbase). Beide nummers zitten vol met nog knapperiger gitaarwerk en pakkende, meezingbare refreinen die als lijm in je hoofd blijven plakken.

"Make Love Great Again"

Samenvattend

Voor het geval ik het nu nog niet duidelijk heb gemaakt, Even The Devil Believes is een absoluut geweldige release die Stryper aan de top van hun spel laat zien. Eerlijk gezegd (woordspeling niet bedoeld, ik zweer het), ik kan niet denken aan een andere veteraan "Hair Band" uit hetzelfde tijdperk die nog steeds materiaal van deze hoge kwaliteit pompt. Speciale vermelding verdienen de vocale stylin's van Michael Sweet, die blijkbaar de Fountain of Youth heeft ontdekt -- hij klinkt beter dan veel jongens van de helft van zijn leeftijd. Nieuwe jongen Richardson verdient ook wat rekwisieten, want hij past mooi in de band en zorgt voor een ijzersterke onderkant.

Ik ben een Stryper-fan sinds 1985, en ik heb waarschijnlijk meer onzin van mijn meer-metal-dan-gij-vrienden gekregen omdat ik ze leuk vond dan welke andere band dan ook. Sommige van die nee-zeggers zullen misschien hun mening over de Yellow & Black-crew heroverwegen als ze Even The Devil Believes hoorden. Wie zegt dat de duivel de beste muziek moet hebben?

"Anderen aan doen"