Review: Wiley's Album

Recensies zijn een pijnloze manier om schrijven te combineren met waar ik van hou (bijvoorbeeld muziek), op een manier die interesse wekt.

Met opzet ongepolijst

Wiley is geen onbekende in hoorspelen en weet hoe hij crossover-aantrekkingskracht moet benutten zonder zijn geloofwaardigheid te vernietigen. Dat demonstreert hij vlot te midden van de pakkende, rijmende oorwurmen van ‘Back With A Banger’ en op ‘Name Brand’, met rapper/ondernemer J2K, naast Boy Better Know’s JME en Frisco.

Hoewel de grime-productie van het album is afgestemd, krachtig en hedendaags, zijn sommige beats met opzet ongepolijst. Ze nemen 'Godfather' onmiddellijk mee terug naar de vroege dagen van Wiley. Het is heerlijk nostalgisch om Wiley te horen optreden met Roll Deep-broeders Scratchy op het schokkende, out-the-box 'Bait Face'.

Van Spinditty

"Joe Bloggs" door elkaar halen

Het Londense duo Newham Generals en grime-artiest President T pronken met hun OG-status op 'Joe Bloggs'. Het is de moeite waard om twee van de meest bizarre en impactvolle rappers van het VK, Newham General's D Double E en President T, 'Joe Bloggs' te horen verwarren met hun excentriciteiten. Zoals D Double E herinnert aan de beruchte 'Basic Instinct'-ondervragingsscène van Hollywood-actrice Sharon Stone, tart president T de ritmes van het deuntje om te schelden, "noem me een president zonder de suite. Oldschool, oldschool. Ik geef geen aap - als ik ongebruikelijk ben".

De Engelse rapper Ghetts, geregeerd door zijn directe aanklacht, injecteert zijn speciale vorm van woede in 'Bang'. De zoemende basgeluiden, gespannen loops en pittige ad-libs van het nummer worden niet genegeerd. De langdurige aantrekkingskracht van 'Bang' en single 'Can't Go Wrong' is twijfelachtig. Toegegeven, beide tracks zullen bij de juiste raves echte schade aanrichten.

In-relatie turbulentie onderzoeken

Skepta en de Noord-Londense rapper Belly pakken hun gevoelens aan en onderzoeken de turbulentie in de relatie op 'U Were Always, Pt. 2'. Halverwege de vechtpraat en het kloppen op de borst van het album, 'U Were Always'. pt. 2’ springt er natuurlijk uit. Sampling van de Amerikaanse meidengroep SWV's 'Fine Time' uit de jaren negentig, de sentimentele toon van de snit heeft lagen luchtige, melodische aantrekkingskracht. De rappers proberen herhaaldelijk de verliefde stemming van het nummer te bezweren met onhandig geklets.

'On This' ziet Wiley op de achterbank zitten en gast-emcees, Londenaren Chip, Ice Kid en Little Dee de touwtjes in handen nemen. Elk met een ander soort energie, het trio van rappers onderscheidt zich individueel en legitimeert het nummer. Ondanks dat Little Dee profiteert van zijn ongecompliceerde aantrekkingskracht en Chip's altijd frisse energie, steelt de losgeslagen uitvoering van Ice Kid het grootste deel van de schijnwerpers.

Wiley belooft trouw aan zijn "laptop"

Wiley en London's Lethal Bizzle klokken in zinderende uitvoeringen op 'My Direction'. Het nummer bootst getrouw het eskibeat-geluid na dat Wiley in het begin van de jaren negentig bedacht en uitdroeg. De jongens verspillen geen tijd met pluis of afleiding, 'My Direction' voelt erg vastberaden. Beide emcees spugen slappe, vlijmscherpe balken over de schokkerige, moordende loops en minimale, stalen beats van het deuntje. Gesteund door Roll Deep's Breeze, vertelt Wiley zijn critici op 'Like It Or Not' dat wat ze ook van hem denken, ze niets kunnen veranderen aan het feit dat hij in de buurt was toen grime-muziek werd geboren.

Passend beginnend met het Macintosh-opstartgeluid, brengt Wiley een eerbetoon aan zijn Macbook Pro op 'Laptop', met Roll Deep-ster Manga. Het instrumentale van het deuntje is speels, hyperactief en hectisch. Het is nooit saai. Tijdens het middengedeelte van de cut hoort Wiley trouw zweren aan zijn favoriete gadget met de regels: "dat is mijn gereedschap, die machine … Macbook Pro voor altijd, vertrouw me".

Oordeel: ****** 7/10