"Solitaire mannen" door Refuge Album Review

Ik ben een geobsedeerde hardrock/heavy metal fan en verzamelaar sinds het begin van de jaren 80. Als het een goede gitaarriff en houding heeft, doe ik mee.

"Eenzame mannen" door Refuge

"De man in de ivoren toren"

Ref-wie nu?

Ik weet niet precies hoe ik dit album heb gemist toen het voor het eerst werd uitgebracht in 2018, maar ik ben blij dat ik het nu in handen heb. Refuge is een uitloperproject van bassist/vocalist Peter "Peavy" Wagner's langlopende Duitse power metaltrio Rage (dat is gewoon "Rage", kinderen, niet te verwarren met "…Against The Machine", haha!)

Op Solitary Men herenigde Peavy zich met voormalig Rage-gitarist Manni Schmidt en drummer Chris Efthimiadis. Dat zijn de drie jongens die Rage's meest geprezen en commercieel succesvolle line-up vormden.

Hoewel ze in Amerika nooit veel meer waren dan een cult-item, blijft Rage behoorlijk populair in Europa en Japan, en hun opkomst begon met de reeks klassieke albums opgenomen door dit specifieke trio, te beginnen met Perfect Man uit 1988 en eindigend met The Missing uit 1993. Koppeling.

Rage is sindsdien een actieve band gebleven, met Peavey als het enige originele lid. Daarom kozen deze bandleden ervoor om dit project "Refuge" te noemen, naar een van de meest populaire nummers van het album Missing Link. Hun "Refuge"-logo lijkt zelfs op het vintage Rage-logo dat de band destijds op hun albumhoezen gebruikte. Zoooo, zou je verbaasd zijn als ik je zou vertellen dat Solitary Men klinkt … vrij veel als vintage Rage? Ik dacht het niet.

Ik heb een handvol Rage-cd's, maar ik ben ze een aantal jaren en albums (om nog maar te zwijgen van bandleden) uit het oog verloren. Het kostte me echter maar een paar draaibeurten van Solitary Men , om te bepalen dat de magie er nog steeds is, en het album kan bij het beste van Rage's gouden jaren-catalogus blijven hangen.

"Uit de as"

Van Spinditty

Het album opsplitsen, nummer voor nummer

Wanneer de meeste mensen de term "power metal" horen, denken ze over het algemeen aan bands als Helloween, Gamma Ray of Hammerfall, die snelle, zeer gepolijste, vrolijke muziek spelen, maar Rage is nooit een "happy happy" soort band geweest.

Zelfs tijdens de grootste jaren van de Duitse power metal boom, onderscheidden ze zich van hun landgenoten door een vuiler, vetter geluid te gebruiken dat toch een goede hoeveelheid melodie wist te hebben.

Peavy's hese, grommende vocale stijl is misschien een "verworven smaak" voor sommige luisteraars, maar je kunt de knapperige groove van nummers als de zinderende opener "Summer's Winter" van Solitary Men niet ontkennen. "The Man in the Ivory Tower" heeft een geweldig refrein met hooks dat meteen in het hoofd van de luisteraar blijft hangen.

"Bleeding From The Inside" stampt op het gaspedaal en brengt een vleugje speed metal in de procedure, en "From the Ashes" bevat enkele van de meest grillige, thrashy gitaarriffs op het hele album. Peavy's stem wordt serieus sinister als hij zich een weg gromt door het doom "Living on the Edge of Time", dat een groot Black Sabbath-gevoel heeft.

"We Owe A Life to Death" is misschien een ongemakkelijke titel, maar het is weer een potige, knetterende speed metal-cut met Peavy's bonzende baslijnen die de aanval leiden. Het puffende "Mind Over Matter" en het onstuimige "Let Me Go" houden het intensiteitsniveau hoog en leiden naar het album-eindigende een-tweetje van "Hell Freeze Over" en het humeurige, zeven-en-een-halve minuut afsluitende epische "Watervallen."

Mijn exemplaar van de cd eindigt met een bonustrack: een heropname van "Another Kind of Madness", een zeldzame versie die oorspronkelijk verscheen op de in 2002 geremasterde versie van The Missing Link. Om de een of andere reden wordt het gefactureerd als een "akoestische versie", wat onnauwkeurig lijkt, aangezien dit nummer voor mij verdomd geëlektrificeerd klinkt en net zo zwaar en headbangend is als de 10 nummers die eraan voorafgingen.

"Zomerwinter"

Samenvattend

Ik weet niet zeker of Refuge als eenmalig bedoeld was of dat dit trio van plan is om meer albums samen op te nemen, maar ik hoop van harte dat ze dat doen, want Solitary Men heeft zich al na een paar draaibeurten tot een frequente speler ontwikkeld.

Het heeft me er ook toe aangezet om terug te graven in de handvol andere Rage-cd's die ik bezit, zoals Unity en XIII, waar ik al een paar jaar niet naar had geluisterd. Wie weet, misschien zal dit me inspireren om te gaan kijken naar enkele van de Rage-albums die ik de afgelopen anderhalf jaar heb gemist. (Als ik me goed herinner, was hun laatste album dat ik kocht Soundchaser in 2004!) Deze band heeft een behoorlijk uitgebreide discografie, dus dat zou een project zijn dat me gegarandeerd de komende jaren bezig zal houden.

Kortom, Solitary Men is een solide luisterbeurt van een trio van ervaren knallers en het is geweldig om te horen dat ze na al die jaren nog steeds zo vitaal klinken. Welkom terug Manni en Chris, en blijf het zware brengen, Peavy!