Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Michael Vignola is een in New York gevestigde componist. Zijn muziek past in de sfeer van ambient minimalisme naast componisten als Johann Johannsson, Max Richter, Hans Zimmer en Olafur Arnalds. Hij heeft veel werk gedaan voor film en televisie. Hij zegt dat hij dol is op het bouwen van thema's die in en uit een verhaallijn weven.
Het allereerste dat me opviel toen ik naar zijn album The Place Between Time luisterde, was hoe delicaat het klinkt. Alle instrumenten zweven in een zachte spanning met elkaar en wassen het oor in ronde klanken die eb en vloed.
Hoewel het album minimalistisch is, is het niet het strakke minimalisme dat sommige andere avant-gardecomponisten kenmerkt, maar een die de emotionele inhoud van de muziek centraal laat staan en alle onnodige elementen die ervan afleiden weghaalt.
In het begin is het album vooral uitgekleed. Het enige dat je hoort is het samenspel tussen piano en viool, gebracht met delicatesse en elegantie. Dit geeft een gevoel van zweven terwijl het toch geaard is door de patronen van akkoorden die aan de muziek ten grondslag liggen.
Op het vijfde nummer, Majestic, zwellen meer instrumenten op om het geluid vol te maken. Deze uitbreiding van het geluid voert de geest mee op een golf die hem omhoog tilt. Het harmonische samenspel in het nummer is vakkundig gedaan en draagt bij aan de auditieve interesse van de muziek. Het album blijft dit volle, rijke geluid hebben gedurende de volgende paar nummers voordat het weer tot een rustiger einde komt.
Hoewel volledige harmonischen, aanhoudende achtergrondtonen en repetitieve patronen het meest duidelijk zijn op dit album, zijn de momenten waarop melodieën verschijnen het wachten waard. Deze melodieën zijn mooi en warm en nog steeds de geest. Het lijkt mij dat ze op de punten komen waar ze het meest nodig zijn om een extra laag geluid aan het hele album toe te voegen.
Van Spinditty
Sommigen zullen het album misschien bekritiseren omdat het donkere of zwaardere elementen mist, maar in een wereld van verontrustende en moeilijke situaties heb ik het gevoel dat er ruimte is voor kunst die de geest kalmeert, kalmeert en verwarmt. Er is ook een bepaald soort zachte melancholie die de muziek doordrenkt en misschien nog schrijnender is dan iets meer opzettelijk donker of zwaar binnen de context van de muziek.
De productie van het album is goed gedaan. Alles is duidelijk en de gemaakte keuzes versterken het algehele delicate, serene emotionele landschap dat Vignola heeft gemaakt. Het stelt de muziek in staat om op de meest effectieve manier haar emotionele gewicht te leveren. De productie gaf me het gevoel dat ik werd vervoerd op een weelderig bed van geluid.
The Place Between Time lijkt me een compleet, samenhangend werk waarin elk nummer voortbouwt op het volgende. De dichte interacties tussen instrumenten, harmonieën, akkoorden en achtergrondherhalingen zorgen voor een rustgevend effect. Ik vond het nog steeds boeiend en het was iets melancholisch en weemoedigs in mij. Soms kan het geen kwaad om te vertragen, de geest te laten rusten en gewoon een beetje schoonheid in ons leven toe te laten. The Place Between Time is een goede manier om dat te doen.
