11 stukken klassieke muziek geïnspireerd door geesten

Frances Metcalfe leerde voor het eerst noten lezen op vierjarige leeftijd. Ze is nu een gepensioneerde ambulante muziekleraar die gespecialiseerd is in de viool.

1. Richard Strauss: "Een Alpensymfonie Erscheinung (verschijning)"

In tegenstelling tot de meeste conventionele symfonieën die in vier delen zijn geschreven, is deze lange symfonie een doorlopend deel dat is onderverdeeld in 22 secties. Het brengt een reis door de Alpen in kaart die begint kort voor zonsopgang en eindigt na zonsondergang. Onderweg klimt de wandelaar door een bos, door een beek, over een alpenweide en een gletsjer naar de top, om door een storm weer naar beneden te dalen.

Strauss' outdoor Alpine Symphony loopt over van geluiden uit de natuur, inclusief het geroep van vogels, en we horen ook alpenhoorngeluiden, en het dwaalt, vaak op een ontspannen manier, van toonsoort naar toonsoort. Soms dringt het door, net zoals iedereen tijdens een lange wandeling het tempo met het landschap varieert, soms pauzeert om het in je op te nemen, dan weer door naar het volgende gezichtspunt.

De geest verschijnt bij de waterval wanneer de werkelijkheid besmeurd is en de geest een luchtspiegeling geeft. Een met juwelen versierde muur van water regent naar beneden, alsof een kolonie vuurvliegjes, gekleurd door een diamantgeslepen klokkenspel, wiebelt in het licht. De harpen kabbelen glissandi naar beneden terwijl de houtblazers kleine watervalletjes van arpeggio's spuwen, en in een oogwenk is de vluchtige glimp van de verschijning verdwenen en de reizigers, die zich hebben verwonderd over zo'n wonderbaarlijk schouwspel, gaan verder naar de bloeiende weiden.

De Alpine Symphony van Strauss was de eerste compactdisc met klassieke muziek die in 1982 door Philips werd geperst

4. Britten: "Draai de schroef om"

De roman van Henry James waarop de opera is gebaseerd, wordt beschouwd als een van de beste spookverhalen ooit geschreven - Stephen King is een grote fan⁴ en het is echt op het puntje van de stoel lezen, een kruipend web van dubbelzinnigheid, onrust en onzekerheid hangt als een kwaadaardige mist over stuifzand.

Het claustrofobische karakter van het verhaal wordt versterkt door de beperkte instrumentatie - dertien in totaal. Misschien was dit een bewuste keuze, dertien voor velen, een bijgelovig aantal, of ze pasten het beste bij het verhaal.

Overspoeld met pedofiele toespelingen en onzekerheid over de getuigenis van de gouvernante en de geestelijke gezondheid, is The Turn of the Screw diep verontrustend, en we kunnen nooit helemaal zeker zijn over wat wel of niet wordt ingebeeld. Twee kinderen in een landhuis krijgen les van hun gouvernante. We worden overgehaald om te schommelen tussen identificatie met de gouvernante die ofwel ziekelijke illusies heeft, in de overtuiging dat haar voorganger en de bediende, beiden overleden, plannen hebben om de kinderen in een spookachtige roofzucht te lokken voor intenties die verontrustend seksuele ondertoon hebben, of een plausibele verklaring zoals aangeboden door de huishoudster.

Daartoe betreedt Britten de wereld van het twaalftoonssysteem. Voor het 'Screw'-thema tijdens de eerste akte zijn de noten in oplopende kwinten gerangschikt, in alle opzichten een ratel. Bij gebrek aan tonale aarding, weerspiegelt Brittens eigen ongebalanceerde maar toch uitgebalanceerde rockende platform het spanningsdrama. Op deze manier, op die manier.

Toevoegen aan de toch al duistere omgeving is Britten's eigen ongezonde interesse in adolescente jongens⁵ en de opera wordt een hele wereld ongemakkelijker.

Quint, de dode bediende, is hier te horen in een betoverende solo met de piano in samenzwering, vastbesloten om bezit te nemen van de jongen, Miles.

Om te lezen over een ander psychologisch en dubbelzinnig dramatisch werk van Britten, Peter Grimes, lees je over klassieke muziek geïnspireerd door de zee door op de link te klikken.

In 1937 beweerde het tijdschrift Country Life dat het de geest van de 'Brown Lady' had gefotografeerd in Raynham Hall in Norfolk, VK. Lady Townsend, de zus van Robert Walpole, werd door haar man gestraft voor haar ontrouw door haar op te sluiten in de hal en haar nooit toe te staan ​​buiten het pand te dwalen tot aan haar dood in 1726,6.

5. Stravinsky: "Petroesjka"

De handpop Petroesjka is in Engelssprekende landen beter bekend als Punch, een subversief personage dat zijn vrouw slaat en het niet eens is met de duivel.

De ceremoniemeester roept het publiek op om naar de show te kijken. Drummers beuken hun tromgeroffel om de aandacht van het publiek nog meer te trekken. De Tovenaar verschijnt op het podium en raakt met zijn toverstok de drie hoofdpersonen met zijn fluit aan om ze tot 'leven' te brengen.

Hoewel de tovenaar de ballerina instrueert om in Petroesjka's kamer te komen, wordt ze afgeschrikt door zijn onhandige uitbundigheid en de tovenaar stuurt haar in plaats daarvan naar de Moor. Petroesjka is woedend op de tovenaar omdat hij lief is voor de ballerina en vervloekt zijn foto die aan de muur van zijn kamer hangt.

De Ballerina flirt met de Moor en terwijl ze samen walsen, stormt Petroesjka binnen en valt de Moor aan. De Moor is verreweg de sterkere vechter en deelt een pak slaag uit aan Petroesjka die het toneel ontvlucht, de Moor in de achtervolging. Terwijl de ballerina achter het duo aan rent, haalt de Moor Petroesjka in en veegt hem dood met zijn zwaard en de tovenaar draagt ​​zijn lijk weg. Hij bewijst aan het publiek dat hij niet verantwoordelijk is voor Petroesjka's dood - hij is slechts een marionet als alles is gezegd en gedaan.

De scène verandert in nacht en Petroesjka's geest doemt op boven het kleine theaterdak. Hij scheldt de tovenaar uit die doodsbang is en rent weg en de menigte wordt overgelaten om na te denken over wie echt is of slechts een houten pop en wie controle heeft over wie.

Om Petroesjka's onaangename karakter aan te duiden, kondigt Stravinsky zijn intrede aan met twee verschillende akkoorden die samen worden gespeeld, C majeur en Fis majeur. Deze drietonige relatie is van oudsher een muzikaal symbool van de duivel, hier gepresenteerd in onmiskenbare Stravinsky in het oog springende verbeeldingskracht.

Om de massa van de gewone Rus te versterken, verrijkt Stravinsky de partituur met vele boerendeuntjes, die de gewone man en vrouw in de straat direct aanspreken. In de finale ontmoeten we de bezoekers van de Vastenavondmarkt, genietend van het assortiment entertainers en Kozakkendansers die zijn gekomen om te entertainen.

Het oneerbiedige gebruik van deze melodieën in de vorm van een luxueuze partituur zorgt ervoor dat iedereen vanaf het begin in de grap zit. Terwijl de Moor Petroesjka achtervolgt en doodt, schreeuwt zijn doordringende drietonige thema het uit, maar het wordt al snel ijzingwekkend gekraaid van het dak als een laatste bespotting van de doodsbange Moor.

Voor meer over klassieke muziek geïnspireerd door goochelaars, tovenaars en tovenaars, klik op de link.

Ik hoorde dat soort geluid dat een geest maakt als hij wil vertellen over iets dat in zijn gedachten zit en zichzelf niet kan verstaan, en dus niet rustig kan rusten in zijn graf, en elke nacht die kant op moet gaan rouwen.

- Mark Twain

7. Wagner: "Vliegende Hollander"

Moord heeft consequenties. Voor de Vliegende Hollander betekent het doden van een matroos die deelneemt aan een muiterij aan boord van zijn schip, dat hij verdoemd is. Een geest drijft op het dek en veroordeelt de kapitein om voor altijd de zeeën te bevaren, gedurende welke tijd hij slechts eens in de zeven jaar voet op het droge mag zetten. Zijn enige hoop op verlossing van zijn kwelling op zee is om gered te worden door de liefde van een vrouw.

Op een van zijn korte excursies naar vaste grond ontmoet hij Senta. Die onvoorwaardelijke liefde is belichaamd in Senta, maar ze wordt beschuldigd van ontrouw en pleegt zelfmoord. De Nederlander vaart opnieuw uit om voor onbepaalde tijd over de zeeën te zwerven, verlost maar niet in staat om de dood van Senta te verwerken.⁵

Van tijd tot tijd denken zeevarenden dat ze het schip van de Vliegende Hollander aan de horizon zien, een spookachtige verschijning die in de mist verdwijnt.

De ouverture van de opera is zeer dramatisch, Wagner schildert een levendig beeld van de onstuimige aard van het verhaal. De onheilspellende trompetten van The Flying Dutchman zijn zijn roepnaam, een krachtige lyrische melodie vertegenwoordigt Senta, allemaal geteisterd door een turbulente achtergrond die de muziek aanstuurt en de luisteraar er niet aan laat twijfelen dat deze opera inderdaad een stormachtige rit is.

9. Dvorak: "De bruid van het spook"

Het verhaal gaat over de nachtelijke reis van een meisje met haar overleden minnaar die voor haar raam verschijnt. Ze had op zijn terugkeer uit het buitenland gewacht, zelfs denkend dat als hij het niet had overleefd, ze liever een einde aan haar leven had gemaakt.

Haar aanmoedigend om hem te vergezellen door te zeggen dat ze hun huwelijk zullen vieren, neemt het meisje haar religieuze safe-keepers, een kruis, een rozenkrans en een gebedsboek, en vertrekt met het lijk naar zijn woning. Onderweg gooit hij haar religieuze voorwerpen weg, maar wanneer ze zijn huis, een begraafplaats, bereiken, erkent het meisje dat haar minnaar dood is en bidt ze tot de Maagd Maria. Hanen kraaien en de zon komt op, stukjes van haar nachtjapon zijn uitgestrooid over het kerkhof en het meisje weet dat ze een gelukkige ontsnapping heeft gehad.

De inleiding is gebaseerd op het liefdesthema dat het ongelukkige paar later samen in de cantate zingt, afgewisseld met waarschuwende uitbarstingen en strak verdraaide harmonieën die de tragedie in wording voorafschaduwen.

Misschien is het omdat het vaak in mist gehuld is, misschien omdat indianen geloven dat het boze geesten herbergt, of misschien omdat het de meest beruchte gevangenis in Amerika was. Bewakers van Alcatraz, of de 'rots', hebben vaak allerlei angstaanjagende geluiden uit cellen gehoord en spookachtige verschijningen van gevangenen en een spook genaamd 'The Thing' met fluorescerende ogen gezien.8

10. Gilbert en Sullivan Ruddigore

Elke dag een misdaad moeten begaan of in doodsangst moeten sterven is een formidabele vloek om te dragen, maar dit is wat Despard Murgatroyd is overkomen. Hij heeft een vloek geërfd op zijn voorvader, Sir Roderic Murgatroyd, die heksen vervolgde en op de brandstapel liet verbranden. De ene legde een vloek uit toen ze werd verteerd door het vuur, Roderic en zijn nakomelingen veroordeelden om elke dag een misdaad te plegen, of vreselijke pijn te doorstaan.

Typisch Gilbert en Sullivan, de opera wemelt van liefdesmismatches en de verkeerde persoon in de verkeerde rol. Despard ontdekt dat zijn oudere broer, Ruthven, nog leeft en de titel had moeten erven. Om de verschrikkelijke vloek te ontlopen, heeft Ruthven zich echter vermomd onder de identiteit van iemand anders.

Ruthven, die zijn nieuw gevonden verantwoordelijkheid onder ogen moet zien als Baron, neemt nu de vloek over. In de fotogalerij van kasteel Ruddigore wordt Ruthven omringd door schilderijen van zijn voorouders. Hij smeekt hen om opheffing van de vloek, maar ze staan ​​erop dat hij zijn plicht vervult, of de vreselijke gevolgen ondergaan. De voorouders stappen uit hun lijst en martelen Ruthven, die er snel mee instemt door te gaan met zijn misdaden en de geesten nemen hun plaats in de schilderijen weer in.

Maar Ruthven verijdelt ze uiteindelijk. Hij suggereert dat als hij weigert een misdaad te plegen, dit zelfmoord moet zijn, wat op zijn beurt een misdaad is. Alle geesten beseffen dat ze ook nooit hadden mogen sterven, worden opgewekt en iedereen leeft nog lang en gelukkig.

De spookscène is duister komisch en bespot Ruthven. Het zijn Victoriaanse gotische romans en Italiaanse melodramatische opera in één en het is deze traditie die de BBC TV-serie Blackadder heeft voortgezet, het lijkt een beetje een leeuwerik, maar slim en goed gemaakt zoals alle blijvende satires.

11. Adolf Adam Giselle

Terwijl hij al verloofd was met de dochter van de hertog van Courtland, Bathilde, heeft hertog Albrecht een boerenmeisje, Giselle, het hof gemaakt door zich voor te doen als een eenvoudige dorpeling die op jacht gaat.

Giselle wordt gegrepen door zijn avances, maar Hilarion, een plaatselijke jachtopziener die verliefd is op Giselle, wantrouwt de nieuwkomer. Hilarion ontdekt Albrechts fijn bewerkte zwaard en jachthoorn, duidelijk van een rijk iemand, die hij aan de dorpelingen laat zien. Giselle, nu geconfronteerd met de dubbelhartigheid van Albrecht, is troosteloos.

Ondanks haar zwakke hart danst ze met overgave om haar verdriet te verzachten, maar haar hart kan de spanning niet aan en ze sterft in Albrechts armen.

Na haar dood wekken de Wilis, bovennatuurlijke vrouwen onder leiding van hun koningin, Myrtha, Giselle's geest op uit haar graf en voeren haar het bos in. De specialiteit van Wilis is om wraak te nemen op mannen die hun liefdes verraden door hen te dwingen dood te dansen. Ze omsingelen Hilarion en bevelen hem te dansen tot hij bijna dood is, en werpen hem vervolgens in een meer.

Albrecht komt het graf van Giselle bezoeken. Giselle verschijnt weer, maar laat de Wilis hem niet dooddansen. In haar vergeving heeft ze haar eigen transformatie in een Wili verhinderd en keert terug naar haar graf.

De tedere laatste scène waarin Albrecht en Giselle samen dansen, wordt geëvenaard door een zacht duet van altviool en hobo. Adams muziek is absoluut afgestemd op de choreografie en benadrukt de bekwaamheid van de dansers, opgedeeld in korte uitbarstingen zoals korte aria's uit een belcanto-opera.

Over het algemeen is de muziek erg mooi en niet uitdagend met een laatste dramatische duw in de laatste maten wanneer Albrecht zich op Giselle's graf werpt. Af en toe, al is het best leuk om een ​​snoepje van witte chocolade uit het keuzevak klassieke muziek te halen, maar je zou het niet regelmatig willen hebben. Op zichzelf is de muziek nogal gesuikerd, maar als je naar de dansers kijkt, wordt het een toegeeflijke traktatie.

citaten

¹ BBC-technologie

² Wikipedia

³ middeleeuwse-kastelen.com

⁴ Oude Stijl Verhalen

⁵ Martin Kettle - The Guardian

⁶ De spookachtige eilanden

⁷ Occultpedia

⁸ Legenden van Amerika

Opmerkingen

Frances Metcalfe op 28 oktober 2018:

Hoi Linda. Ik ben het ermee eens - Petroesjka is krachtig en verontrustend en Stravinsky vat de stemmingen perfect vast, het is een van mijn favoriete werken van hem. Ik speelde Ruddigore jaren geleden en het was zo'n giller, en het is gemakkelijk om over het hoofd te zien hoe slim de muziek is bij het begeleiden van Gilbert's satirische woorden.

Linda Crampton uit British Columbia, Canada op 27 oktober 2018:

Je hebt een mooie manier om een ​​muziekstuk te beschrijven, Frances. Dit is een heel leuk artikel. Ik heb vooral genoten van de video's die dansen lieten zien, omdat ik van ballet houd. Ik vind zowel de muziek als het verhaal van Petroesjka krachtig.

Frances Metcalfe op 22 oktober 2018:

Ik ben zo blij om deze opmerking te ontvangen, Flourish, het is een echt compliment. Het bevestigt voor mij dat wat ik van plan was te doen, een soort van iemands hand vasthouden die misschien niet bekend is met de fijnere technische details, en met hen door de muziek lopen. Hopelijk verander ik het van zwart-wit naar kleur.

Floreren Hoe dan ook uit de VS op 21 oktober 2018:

Dit is een van mijn favoriete muziekartikelen die je hebt geschreven. Naast het genieten van de muziek zelf (vooral van het eerste werk) vond ik zowel je mix van biografie als je absoluut levendige beschrijvingen van wat er gebeurt goed. Voor sommigen van ons luisteren we naar een klassiek werk en horen we mooie muziek. Je staat echter over onze schouder, net zoals een kunstliefhebber over de schouder staat van iemand die naar een abstract kunstwerk staart en de nuances uitlegt.