Een inleiding tot Leonard Cohen: 10 essentiële liedjes

Byron Dean is een schrijver wiens werk een breed scala aan onderwerpen omvat, waaronder reizen, politiek, eten en cultuur.

Leonard Cohen vertelde graag hoe zijn passie voor poëzie werd aangewakkerd door een tweedehands gedichtenbundel van de Spaanse dichter Federico Garcia Lorca in een boekwinkel in Montreal. Op 15-jarige leeftijd opende hij het boek en las de regels 'Ik wil door de bogen van Elvira gaan, haar dijen zien en beginnen te huilen'. Het was vermoedelijk op dit moment dat de jonge Leonard Cohen wist dat 'er een andere wereld was en [hij] erin wilde zijn', en het veranderde zijn leven volledig.

Ik hou vooral van dit verhaal omdat ik ongeveer een halve eeuw later een soortgelijke ervaring had. In mijn geval was het eerder een geleidelijk ontwaken dan een plotseling besef, en de verantwoordelijke dichter was Leonard Cohen zelf.

Tegen de tijd dat ik besloot dat Leonard Cohen mijn Federico Garcia Lorca was, was Cohen zelf een oude man. Hij had zijn leven besteed aan het zoeken naar de bogen, de dijen en de tranen; en had daarbij een gevarieerd en uniek oeuvre opgeleverd.

Zijn naam was er een die ik kende, maar zijn werk bleef raadselachtig en enigszins ontoegankelijk. En toch begon ik voor het eerst een soort diepe verbondenheid te voelen met sommige liedjes en gedichten - bepaalde regels sprongen eruit. Ze hadden niet dezelfde punch als Dylans teksten, maar ze waren mooi en waardig.

Bovenal waren ze intiem en menselijk. Hieronder staan ​​tien nummers die een overzicht geven van het oeuvre van Leonard Cohen en op een toegankelijke manier veel van de blijvende thema's die zijn werk kenmerken: liefde, eenzaamheid, God en de onderlinge verbondenheid van alle drie.

10. "Suzanne"

De debuutsingle van Leonard Cohen is ook een van zijn meest poëtische en blijvende nummers. Voor het eerst gepubliceerd als een gedicht, werd het nummer later opgenomen door Judy Collins voordat Cohen het opnam als het openingsnummer van zijn debuutalbum, Songs of Leonard Cohen.

De rijke beelden worden afgewisseld met een cyclische, beklijvende melodie en een eenvoudige akoestische gitaarbegeleiding. Gecombineerd met zachte en mooie vrouwelijke achtergrondzang, is het algehele effect ronduit betoverend. Nu een standaard van muziek uit de jaren 60, dient Suzanne als een lichtend voorbeeld van waar Leonard Cohen-nummers over gaan: het is hypnotiserend, melancholisch en pijnlijk mooi.

Sleutellijn: "En je weet dat ze half gek is / Maar daarom wil je daar zijn"

9. "Hé, dat is geen manier om afscheid te nemen"

Ook uit Songs of Leonard Cohen is dit nummer een mooi voorbeeld van hoe de simpelste liedjes vaak ook de mooiste en ontroerendste zijn.

Het is niet bepaald Cohens beroemdste nummer, maar het is een uitstekend voorbeeld van zijn vermogen om het universele gevoel van verdriet over de vergankelijkheid van liefde en leven vast te leggen, en dit met waardigheid en schoonheid.

Sleutellijn: "Je weet dat mijn liefde met je meegaat, want jouw liefde blijft bij mij / Het is gewoon de manier waarop het verandert zoals de kustlijn en de zee"

8. "Tot nu toe, Marianne"

Het derde en laatste nummer op deze lijst van Cohens debuutalbum is zijn vijf minuten durende afscheid van zijn voormalige geliefde en muze, Marianne Ihlen. Terwijl Dylan bezig was zijn beroemde anti-liefdesliedjes op te schrijven, vol bitterheid en wrok, werkte Leonard Cohen aan een ander soort break-up-song helemaal - een vol waardering en onvoorwaardelijke liefde, en zonder enige wrok.

Hoewel de inhoud van een typisch sombere aard is, is de toon van het nummer duidelijk helderder en vrolijker dan de andere op het album. Het is een van Cohens populairste nummers en is al een halve eeuw een soort volkslied onder zijn fans.

Sleutellijn: "We ontmoetten elkaar toen we bijna jong waren / Diep in het groene, lila park / Je hield me vast alsof ik een crucifix was / Terwijl we knielden door het donker"

Van Spinditty

7. "Vogel aan de draad"

Misschien een uitdagender nummer voor degenen die Leonard Cohen nog niet kennen en die alleen van hem hebben gehoord, die wordt aangeduid als een schrijver van 'deprimerende' liedjes, het openingsnummer van Cohen's tweede album, Songs From a Room, is niettemin een van zijn geliefde kenmerkende liedjes.

Beschreven in de sleeve-notes bij een heruitgave uit 2007 als "een soort bohemien 'My Way'", is het een ander uitstekend voorbeeld van Cohens vermogen om tegelijkertijd het diep persoonlijke en het aangrijpende universele uit te drukken - en om dit met opmerkelijke beknoptheid in de context van zeer eenvoudige liedjes.

Sleutellijn: "Als een vogel op de draad / Als een dronkaard in een oud middernachtkoor / Ik heb geprobeerd, op mijn manier, vrij te zijn"

6. "Beroemde blauwe regenjas"

Songs of Love and Hate is misschien wel het donkerste album van Cohen en het is iets van een verworven smaak. Maar als je eenmaal voorbij de schijnbaar genotzuchtige melancholie bent, ontdek je een vrijwel foutloze klassieker. Elk nummer op het album is een meesterwerk, maar zelfs in zo'n gedistingeerd gezelschap valt Famous Blue Raincoat op.

Net als "Bird on the Wire" is het nummer traag en somber. De teksten zijn geschreven in de vorm van een brief - zelfs eindigend met de regel "Sincerely, L. Cohen" - en betreffen een liefdesdriehoek tussen de zanger en twee anderen.

Sleutellijn: "En wat kan ik je vertellen, mijn broer, mijn moordenaar / Wat kan ik zeggen? / Ik denk dat ik je mis, ik denk dat ik je vergeef / Ik ben blij dat je me in de weg stond"

5. "Chelsea Hotel #2"

Deze elegie voor Janis Joplin heeft de neiging de meningen te verdelen: terwijl sommige mensen het als een van Cohens grootste meesterwerken beschouwen, beweren anderen dat de teksten niet zo poëtisch zijn als die van Cohen gewoonlijk zijn - en dat ze in feite grenzen aan goedkoop en onsmakelijk . Cohen zei zelf dat hij er spijt van had dat Joplin de inspiratiebron was voor het lied en zei dat "een heer nooit over zijn minnares of zijn kleermaker mag praten".

Sleutellijn: "En bal je vuisten voor degenen zoals wij, die worden onderdrukt door de figuren van schoonheid / Je repareerde jezelf en zei 'nou, laat maar, we zijn lelijk, maar we hebben de muziek'"

4. "Dans me tot het einde van de liefde"

Dit nummer, dat is beschreven als "bevend op het punt om een ​​standaard te worden", is een prachtig voorbeeld van Cohens vermogen om gebruik te maken van zijn verschillende culturele en spirituele invloeden en deze naadloos te combineren in een enkel nummer.

Het lied volgt het patroon van een traditionele Griekse Hasapiko-dans en legt de belangrijke impact vast die Cohens tijd op het Griekse eiland Hydra had op zijn werk en zijn leven. En hoewel gestructureerd als een liefdeslied, verwijzen de teksten van het lied in feite subtiel naar de Holocaust - een herinnering dat Cohens joodse achtergrond altijd een enorme invloed heeft gehad op zijn werk en zijn algemene wereldbeeld.

Sleutellijn: "Dans me op jouw schoonheid met een brandende viool / Dans me door de paniek tot ik veilig verzameld ben / Til me op als een olijftak en wees mijn thuisduif / Dans me tot het einde van de liefde"

3. "Iedereen weet het"

"Everybody Knows" is verrassend politiek voor een nummer van Leonard Cohen, maar als sociaal commentaar weet het boven de kleinzieligheid van de dagelijkse politiek uit te stijgen en een veel subtieler, meer artistiek statement te maken over de aard van de menselijke beschaving.

Cohen slaagt erin mysterieus en op de een of andere manier onpartijdig te blijven, terwijl hij tegelijkertijd een vernietigende kritiek op de moderne samenleving levert. Het nummer is onbeschaamd pessimistisch, maar niet bijzonder bitter of boos. Het is een Leonard Cohen-klassieker en hoewel het niet de aandacht krijgt die het verdient, maakt de inhoud het ongetwijfeld een van de bepalende nummers van onze tijd.

Sleutellijn: "Iedereen weet dat de dobbelstenen zijn geladen / Iedereen rolt met hun vingers gekruist / Iedereen weet dat de oorlog voorbij is / Iedereen weet dat de goeden verloren zijn / Iedereen weet dat de strijd vaststaat / De armen blijven arm, de rijken worden rijk "

2. "Volkslied"

The Future uit 1992 is een opvallend album in Cohens carrière en bevat veel van zijn beroemdste en populairste nummers. De teksten van veel van de nummers tonen nog steeds een grotere en directere betrokkenheid bij sociale en politieke kwesties, terwijl Cohens voorliefde voor intimiteit en introspectie behouden blijft.

Maar "Anthem" heeft een speciaal plekje in de harten van veel Leonard Cohen-fans, als het nummer dat ons die beroemde regel gaf die zo perfect zoveel van Cohens werk weergeeft. . .

Sleutellijn: “Vergeet je perfecte offer / Er zit een barst in alles / Zo komt het licht binnen”

1. "Halleluja"

Ik heb ervoor gekozen om de anders chronologische structuur van deze lijst te verstoren om het artikel af te sluiten met het enige nummer van Leonard Cohen dat beroemd en populair genoeg is om zelfs zijn debuutsingle te overtreffen.

In een samenleving waar de populaire cultuur steeds seculier en tijdelijker wordt, slaagde Leonard Cohen er op de een of andere manier in om van gebed een popsong te maken. Hallelujah is het onbetwiste magnum opus van Cohen en geeft prachtig uitdrukking aan de meest fundamentele thema's van zijn leven en werk.

Niet alleen is Cohens kenmerkende versmelting van het heilige met het profane misschien perfecter vastgelegd in de tekst van Hallelujah dan in enig ander nummer in zijn repertoire, maar de muziek zelf is ook subliem. De melodie heeft een bijna liturgische kwaliteit en het akkoordenschema volgt op ingenieuze wijze de tekst (“[C] het gaat zo, [F] de vierde, [G] de vijfde, [Am] de mineur val, [F] de majeur lift ").

"Halleluja" is een volkslied voor zielzoekers en heilige zondaars, en is een zeer spirituele bevestiging van menselijke onvolmaaktheid en onwetendheid voor God. Het lied onderzoekt het proces van het zoeken naar God door ervaring en experimenten en gaat over de tegenstellingen tussen de slaapkamer en de alter-plaatsen die Cohen als onderling verwisselbaar beschouwde. In zijn eigen woorden:

“ Het enige moment dat je hier comfortabel kunt leven in deze absoluut onverzoenlijke conflicten, is op dit moment dat je het allemaal omarmt en je zegt: 'Kijk, ik begrijp helemaal geen f****** ding - Halleluja! ’”

Sleutellijn: “En ook al ging het allemaal mis / Ik zal voor de Heer van het Lied staan ​​/ Met niets anders op mijn tong dan ‘Hallelujah’”