Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Casati is een band uit Winnipeg onder leiding van Grace Hrabi samen met bassist Quintin Bart en gitarist Jesse Popeski. De band maakt muziek die put uit een breed scala aan invloeden, waaronder een sterke jazzcomponent, omdat ze zijn ontstaan als een jazztrio. Ik sprak met Grace over de oorsprong van de band, hun creatieve proces en hoe ze inspiratie opdoen.
Grace ontmoette Quintin Bart voor het eerst toen ze jazz studeerden aan de universiteit. Ze speelden privé jazzoptredens buiten school en ontdekten dat ze een goede muzikale chemie hadden. Nadat Quintin naar Hongarije was verhuisd, zegt Grace: 'Ik had een optreden dat was geboekt met een andere gitarist. Een paar dagen voor het optreden zei hij dat hij het niet kon doen en hij gaf ons Jesse's nummer, dus zo ontmoette ik Jesse. Nadat ik met hem had gespeeld, voelde ik een geweldige chemie tussen ons."
Een maand later vertelt Grace dat ze alle drie hun eerste jazzoptreden samen speelden. Ze zegt: “Na een paar deuntjes voelde ik meteen dit vertrouwen. Ik wist dat deze mensen me zouden pakken, dat ze echt luisterden. Er was een oplettendheid.”
Ze speelden samen als het Grace Hrabi Trio totdat ze op het punt stond in 2013 naar Ontario te verhuizen. Grace legt uit: “We wilden een album maken omdat ik een heleboel originele dingen had die nog nooit in het openbaar waren uitgevoerd. We hadden nog nooit iets anders geprobeerd dan jazz, maar we vonden dat we het een kans moesten geven. We begonnen de originele dingen te spelen en het klonk heel netjes. Het had al deze jazzinvloeden, ook al was het geen jazz. Het was een beetje moeilijk om het te categoriseren.”
Het eerste album bestond uit 11 nummers en bevatte slechts drie jazzstandards. Voortaan speelden ze meer originele muziek en kwamen tot de conclusie dat het niet meer gepast was om zichzelf het Grace Hrabi Jazz Trio te noemen. Tegelijkertijd was Grace gefascineerd door Luisa Casati, een Italiaanse artistieke muze in de jaren twintig en dertig. Ze voegt eraan toe: "Ik was ongeveer een jaar lang geobsedeerd door haar voordat we besloten de bandnaam te veranderen. We hadden een aantal verschillende opties voor onze naam bekeken, maar Quintin zei gewoon: 'Ik denk dat het Casati moet zijn.' Zij was de persoon op wie we onze artistieke waarden baseerden.'
Aanvankelijk was Grace de belangrijkste songwriter van de band, maar Quintin en Jesse beginnen een bijdrage te leveren. Ze vertelt specifiek over haar eigen proces en zegt: “Ik wil dat mijn muziek extreem eerlijk is, maar dat betekent niet dat het altijd serieus moet zijn. Voor mij moet het altijd oprecht zijn en je moet altijd menen wat je zegt. Mijn ideeën komen van de mensen om me heen en de situaties waarin ik me bevind.”
Grace voegt toe: "Ik wil liedjes schrijven over dingen waar mensen verlegen over zijn, zodat wanneer mensen naar de muziek luisteren, ze meer het gevoel hebben dat ze zich kunnen verbinden met de teksten, met ons kunnen verbinden en het gevoel hebben dat het een veilige plek is om te luisteren. Ik heb het gevoel dat dat komt door niet alleen vanuit een eerlijke plek te schrijven, maar ook door elke keer weer vanuit een eerlijke plek te proberen te presteren.”
Van Spinditty
Qua schrijfproces brengt ze een melodie en wat tekst in. Grace legt uit: "Ik heb meestal een akkoordenschema waar ik niet 100 procent aan gebonden ben, omdat ik weet dat Jesse en Quintin fascinerende ideeën zullen hebben die ik graag wil horen. Ik wil altijd een open geest houden als ze iets willen veranderen. Ik zal erg gebonden zijn aan wat ik zeg, maar ik vind het leuk om te werken aan hoe het overkomt als een band. Het is voor iedereen moeilijker om het te menen als niet iedereen inspraak heeft in hoe we de boodschap gaan overbrengen.”
Ze concludeert: “Als er eenmaal een idee is, komen sommige nummers heel snel samen en bij andere duurt het meer dan een jaar voordat we ze uitvoeren. We willen geen ideeën afwijzen, dus laten we ze soms heel even rusten.”
Hun laatste album Some of These Days werd opgenomen in januari 2017. Grace zegt: “We hebben een paar maanden nodig gehad om dat album echt vorm te geven. We hadden een lijst met nummers die we overwogen, maar we wisten dat we ze pas een week voor de opname zouden kunnen toevoegen, als dat het moment leek om ze op te nemen. Er waren een aantal nummers die we nog nooit hadden opgenomen, maar die we al jaren spelen. Een deel van de reden waarom we ze niet hadden opgenomen, is dat we niet echt zeker weten hoe we ze in een opname moeten vastleggen. Ervoor zorgen dat de essentie van een stuk in een opname overkomt, is lastig.”
Het hele album werd live van de vloer opgenomen met Grace die haar zang deed terwijl ze ook instrumenten bespeelde. Ze zegt: "Er zijn zoveel nadelen als je het op die manier doet, maar de voordelen van het krijgen van die energie voor live optredens wegen zwaarder dan ze allemaal. We gingen naar binnen om de tien nummers op te nemen, wetende dat we misschien geen tien nummers zouden krijgen. Als ze niet het gevoel hebben dat ze aan het werk zijn, moet je gewoon door kunnen gaan naar de volgende. Op de eerste dag kregen we een goede kijk op bijna alle nummers. Om in twee dagen een live-off-the-floor album te maken, moet je alle nummers vrij naadloos kunnen uitvoeren, wetende dat je een deel van de opnames gaat verliezen."
Ze voegt eraan toe: "We hebben daarna een paar solo's gedaan omdat Quintin, Jesse en ik gewoon die tijd wilden hebben om er zeker van te zijn dat de solo iets was waar we van hielden."
De producer van het album, Don Benedictson, was volgens Grace een integraal onderdeel van het succes van het album. Ze legt uit: “We hebben hem gekozen omdat de albums die hij produceert zo goed klinken. Het was zo'n traktatie om hem daar als een extra paar oren te hebben. Hij zou bereid zijn om je te vertellen of iets wel of niet werkte.”
Ze heeft gloeiende opmerkingen over de muziekscene in Manitoba. Grace zegt: "Mensen die naar onze shows kwamen, vertelden ons dat ze nog nooit naar onze muziek hadden geluisterd voordat ze kwamen, maar ze hoorden dat we uit Winnipeg kwamen, dus ze dachten dat we de moeite van het bekijken waard waren. Dat is zo'n compliment voor de hele muziekindustrie in de provincie. De gemeenschap hier is erg hecht, maar dat komt gewoon door de nabijheid. We zijn niet echt in de buurt van iets. Als je in de muziekscene van Winnipeg naar een concert gaat, zul je daar tonnen muzikanten zien die kijken wat andere mensen doen. Er is niet echt een gevoel van competitie, alleen een gevoel van constant bezig te zijn met wat er nieuw is en wat andere mensen uitproberen.”
De snelheid van verandering in de muziekindustrie maakt dat Grace niet te ver vooruit wil kijken wat betreft de toekomst van de band. Ze zegt: "De muziekindustrie verandert zo snel dat proberen te zeggen waar we heen gaan, niet de moeite waard lijkt om veel energie in te steken. We willen blijven spelen, we willen ons publiek blijven verbreden door naar nieuwe plekken te gaan en voor nieuwe groepen mensen te spelen. Onze echte focus ligt op de muziek en ervoor te zorgen dat we muziek produceren waar we enorm trots op zijn en die we graag promoten, ongeacht waar onze carrière ons naartoe brengt. Ik ben nog steeds zo blij dat het album een succes is en dat we tours boeken die ik niet gehaast heb om naar het volgende te gaan.”
Door de eclectische mix van muziekstijlen van de band kunnen ze zich uit bijna alles laten inspireren. Grace legt uit: "We worden heel goed in het overnemen van andere stijlen en ze onze eigen maken en proberen echt een manier te vinden om het verhaal tot leven te brengen, ongeacht welke stijl we proberen. Als iets me inspireert, kan ik het volgen en proberen een lied over iets te schrijven. Ik denk dat de mensen om me heen en de verhalen die je hoort uit het nieuws en de sociale media mij inspireren. Ik wil nooit iets schrijven dat niet gezegd hoeft te worden. Ik moet ervoor zorgen dat mijn muziek altijd iets is waar mensen zich mee kunnen verbinden."
