Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Interview met Wanda Gronhovd
Wanda Gronhovd zingt al sinds ze een kind was. Ze schrijft liedjes die diep persoonlijk zijn en haar innerlijke landschap verkennen als een manier om bredere waarheden over mens zijn te onderzoeken. Ik sprak met haar over haar muzikale roots, haar creatieve proces en de manieren waarop ze haar creativiteit voedt.
Vroege jaren
Wanda Gronhovd: Ik zing al sinds mijn 10e, dus ik denk dat het er altijd is geweest. Ik zong solo's in de kerk en een jonge vriend en ik zong acapella-duetten tot we ongeveer 18 waren omdat we samen naar een kerkschool gingen. Ik zong in het kerkschoolkoor in Outlook, Saskatchewan, dus we oefenden elke dag en leerden daar heel veel.
Ik herinner me nog dat ik over de onverharde weg liep en liedjes zongen toen ik 12 of 13 was. Iemand vertelde me onlangs dat hij zich herinnert dat ik liedjes schreef op de middelbare school, maar ik kan me niet herinneren dat ik dat heb gedaan. Ik begon pas weer te schrijven na mijn scheiding en toen ik in de jaren negentig uit de kast kwam als lesbienne. Ik begon poëzie te schrijven die ik vervolgens op muziek zette omdat ik altijd zong.
Thema's en processen van nummers
WG: Het zijn echt persoonlijke dingen waar ik over heb geschreven. Een van de belangrijkste thema's is hoop. Ik heb zeker het gevoel dat transformatie deel uitmaakte van wat ik in mijn muziek heb onderzocht. Ik ga niet opzettelijk zitten en denk na over de thema's waarover ik wil schrijven, maar het voelt alsof wat eruit komt het thema is van de moeilijkheid om te transformeren in een hoopvolle situatie. Door persoonlijke verhalen te vertellen, kan ik hopelijk tot de universele waarheid komen die daaruit voortvloeit.
WG: Soms ga ik zitten en komen de akkoorden en teksten vanzelf. Andere keren heb ik een inspiratiebron vol met verschillende kleine weetjes. Ik schreef bijvoorbeeld een nummer met de naam Uneven Footing, waar ik de titel gewoon leuk vond en ik probeerde de rest van het nummer vanaf daar te achterhalen. Ik kan niet echt in stukjes en beetjes schrijven, dus ik heb nogal wat persoonlijke ruimte nodig om te schrijven. Ik merk zeker dat ik soms een refrein heb en er gitaarakkoorden mee speel, maar als ik ermee op de piano ga zitten, vertelt het nummer me meer over wat het wil zijn. Ik heb wat meegeschreven, maar het is iets dat ik moet doen
