Rockgitaarlessen: hoe "Stairway to Heaven" te spelen

Inhoudsopgave:

Intro
Vers Sectie Een
Van Spinditty
Vers Sectie Twee
Vers Sectie Drie
het intermezzo
Songtekst
Gevolgtrekking
Opmerkingen

Als gitaarleraar bij Long & McQuade heb ik talloze studenten (beginners tot gevorderden) geleerd hoe ze hun karbonades kunnen spelen of verbeteren.

Intro

Is er een meer herkenbare intro in rockmuziek? Vanaf het allereerste arpeggio weet iedereen (het lijkt erop dat het niet uitmaakt hoe oud ze zijn) welk nummer dit is. Ongelooflijk goed geconstrueerd met de dalende baslijn in de akkoordstemmen (maten één tot drie, A, G♯, G, Fis), de akkoorden bepalen de sfeer voor de rest van de melodie.

De meeste van deze akkoordvormen zijn partiële barré-akkoorden. De Am is bijvoorbeeld de top vier noten van een standaard grondtoon 6 barre op de vijfde fret. Het tweede akkoord (de Am9 Maj7) is niet erg gebruikelijk, maar wordt in veel nummers gevonden die het normale mineurakkoord volgen. Deze verandering is te vinden in de brug van 'God Bless The Child', in de hoofdprogressie naar Tom Petty's 'Into The Great Wide Open', en George Harrison's 'Something'. Akkoordspelling voor Am9 Maj7 is: G♯ (grote septiem), C (kleine terts), E (vijfde) en B (negende).

Fingerpicking of hybride picking (pick en fingers) is essentieel in deze sectie. Ik gebruik mijn duim, wijsvinger, middelste en ring, in de normale volgorde van: duim voor de vierde snaar, wijsvinger voor de derde, middelste voor de tweede en ring voor de eerste. Ik merk dat veel studenten moeite hebben met fingerpicking, vooral vanwege de handpositie. Laat je vingers niet 'wegvliegen' nadat je de snaar hebt aangeslagen, houd ze dicht bij de toets. Probeer dezelfde positie te behouden voor alle akkoorden en zoek indien nodig een ankerplek, voor de handpalm of sommige spelers verankeren hun pink aan de kant van de slagplaat om hun vingers op één lijn te houden over de juiste snaren. Akkoorden die zonder arpeggiatie worden gespeeld, worden het best uitgevoerd met de 'grab'-techniek (duim en vingers werken als één geheel).

Vers Sectie Een

De versstructuur voor sectie één is vrijwel hetzelfde als het intro, behalve variaties in maten vijfentwintig tot tweeëndertig. Net als in de intro, bevat deze sectie meestal veelvoorkomende open akkoordvormen. De C-majeurakkoorden in de intro op maat negen en dertien worden gespeeld in tegenstelling tot sectie één, maat vijfentwintig en negenentwintig. Dit helpt om de opstelling in dit gedeelte te onthouden. Als ik dit stuk speel, denk ik altijd vooruit naar dit stuk. Ook wordt in maat eenendertig de verandering van C majeur naar D majeur niet gespeeld als oplopende arpeggio's. Subtiele verschillen, maar ze maken wel degelijk het verschil.

Van Spinditty

Vers Sectie Twee

De eerste regel is een exacte herhaling van de eerste regel van het intro (en de enige keer dat de F- en E-opvulnoten in maat zesendertig worden toegevoegd, afgezien van het intro). De tweede regel is dezelfde progressie waarbij de arpeggio's naar zestienden gaan. Het is duidelijk dat deze veel moeilijker uit te voeren zijn voor de beginnende fingerpicker, aangezien zestienden simpelweg twee keer zo snel zijn als achtste noten. Varieer niet met je frethandvingers, met andere woorden, verander de vingers van het plukpatroon niet (duim, wijsvinger, midden, ring), voeg gewoon de extra noten toe. In maat negenendertig, tel voorzichtig en geef de acht noten hun juiste tijd. Als je deze maat als strikte zestienden probeert te spelen, komt het niet eens uit. De hele maatregel zal zichzelf compenseren.

Vers Sectie Drie

Dit is een groot deel van het nummer, ook al zijn de voorgaande delen herkenbaarder. De vingers maken hier plaats voor een plectrum, en veel van deze sectie tokkelt. Zelfs maten negenenveertig tot zevenenvijftig, die terugkeren naar arpeggio's, worden geplukt (ook verdubbeld door een elektrische gitaar). Behandel in het tokkelgedeelte de achtsten en alle noten met een grotere tijdswaarde als downstokes, en de zestienden als down-upstokes. Enkele zeer interessante akkoordvormen in deze sectie. De Em/D, D en C/D zijn allemaal bovenste Partials van normale Root 5 barré-akkoorden. De rest van de akkoorden zijn normale open vormen, behalve de FMaj7♭5. Dit is een F Major Root 6 barre vorm zonder de barre met de wijsvinger. De eerste vinger drukt alleen de lage F op de E-snaar naar beneden, waardoor de open B (tweede) en E (eerste) kunnen rinkelen. Deze vorm is niets nieuws en kan met aangename resultaten op andere frets worden gespeeld. Alice In Chains en Rush hebben deze vormen uitgebreid gebruikt. Probeer dezelfde vorm op deze frets te spelen: derde, vijfde, zevende, achtste, tiende. Ze geven een zeer aangenaam geluid op deze frets. In feite, wanneer het op de achtste fret wordt gespeeld, is het gewoon een CMaj7: akkoordspelling is C, G, C, E, B, E.

het intermezzo

Dit gedeelte is lastig, een totale afwijking van de rest van het nummer. De eerste twee maten komen redelijk vaak voor, alleen verschillende smaken van een D-majeurakkoord: Dsus2, D Major en Dsus4. Deze veranderingen zijn in veel nummers gebruikt. Een ouder nummer, dat werd gecoverd door Tom Petty, komt in me op, Needles And Pins. Deze opstelling van de akkoorden is vrij moeilijk uit te voeren, omdat de verandering van de Dsus2 naar D Major erg snel gaat. Probeer neerwaartse slagen voor deze twee akkoorden. Dit gedeelte gaat dan over in een normaal C-majeur open akkoord, gevolgd door een zeer ongebruikelijke Cadd9-5. Akkoordspelling: C (grondtoon), E (derde), G (vijfde), D (negende), F♯ (vlakke kwint). Jimmy Page maakte carrière met ongebruikelijke akkoorden en stemmingen. Heel cool!

In maat tweeënzestig verandert de maatsoort in drie vier. In maat zesenzestig is het twee vier keer. Ik heb hier misschien wat vrijheden genomen, of je ziet dit gedeelte misschien anders geschreven door andere transcribenten, maar dit lijkt te werken. Tel goed en vergelijk dit met de opname of instructievideo om het juiste gevoel te krijgen.

Songtekst

Gevolgtrekking

Alle theorie in de wereld zal je niet toestaan om een meesterwerk als dit te creëren. Het kan helpen bij het schrijven, maar het kan niet creëren. Je kunt er zeker van zijn dat Jimmy Page niet had nagedacht over de theorie achter dit alles toen hij dit deuntje schreef. Hij vertrouwde puur op het geluid en de sfeer die hij creëerde. Dit is de manier waarop de meeste kunstenaars schrijven. Als het niet uit het hart komt, is het niet geloofwaardig.