De "Ik heb nog nooit gitaar gespeeld"

Elton speelt, schrijft en geeft al meer dan 20 jaar gitaar, zowel professioneel als als hobbyist. Hij schrijft ook… veel.

Waarom?

Het is een aantal factoren. . .

Van Spinditty

De verergering en frustratie

Verergering is voor gitaristen als griep. Het overvalt zowel newbies als oldtimers en zorgt ervoor dat je je vreselijk voelt over de hele deal. Maar net zoals een ziekte je immuunsysteem sterker kan maken, kan verergering dat ook. Het is wat je doet met die ergernis die telt.

Nieuwe studenten die het niet meteen "hebben", zullen die ergernis gebruiken (het niet snel genoeg oppakken, het niet allemaal begrijpen, het niet "begrijpen", enz.) om te stoppen. Oude jongens of binnenkort oude jongens gebruiken het om zichzelf te pushen om alles te overwinnen wat hen in godsnaam zo kwaad maakt.

Er zijn 13-jarige meisjes geweest die haar gitaar hebben weggegooid en een les uitliepen en er waren anderen die het uithielden. . . en werd geweldig. Leeftijd is ook niet relevant, want hetzelfde kan worden gezegd van 50-jarige mannen die hetzelfde hebben gedaan.

Het belangrijkste is om te overwinnen en terug te komen. Ga zitten, mompel misschien een paar vloekwoorden en begin er weer aan.

Er zal verergering optreden. Gebruik het.

De vergelijking

Ik heb te vaak gezien dat iemand die nog nooit een gitaar heeft aangeraakt een klein beetje (ik bedoel een heel klein beetje) een "goal song" heeft leren stellen (een lied dat ik leerlingen zelf als doel zou laten kiezen, we zouden dan het lied afbreken en, met lessen, de middelen opbouwen om dat lied goed te spelen), zouden ze genoeg leren om het door te spelen. Doe het goed en wil stoppen omdat ze niet zo goed waren als de originele gitarist. Het is zeldzaam, maar het gebeurt.

Jezelf (student) vergelijken met een professional is een verloren strijd. De pro heeft jaren de tijd en jij niet. Ik zou tegen ze zeggen: "Niemand zou stoppen met autorijden omdat ze niet zo bekwaam zijn als een Formule 1-coureur. Dat zou jij ook niet moeten doen." Soms zou het hen weer aan boord krijgen, soms niet. Nog altijd. Het moet niet worden gedaan.

Wat voor soort moet je krijgen?

Een populaire akoestische vorm is de "dreadnought". Een vorm die oorspronkelijk werd gemaakt door de Martin Guitar Company en nu wordt gebruikt door gitaarfabrikanten over de hele wereld. Het wordt over het algemeen beschouwd als de meest populaire vorm voor akoestische gitaren. Er wordt gezegd dat het een "gedurfdere, misschien rijkere en vaak luidere toon" heeft dan gitaren met een kleinere body.

Gezien de veelzijdigheid van de "dreadnought"-vormige akoestische gitaar, wordt deze gebruikt als een "go to"-gitaar bij het leren, opnemen en optreden met een gitaar. Het is al generaties lang een beginnersgitaar en is dat tot op de dag van vandaag.

Het kiezen van een "goede" kan ontmoedigend zijn voor een nieuwe gitarist. Je wilt niet dat iets te hoog geprijsd is, omdat het misschien niet wordt opgevolgd met toewijding en veel spel, maar een inferieur instrument kan een potentiële speler met zijn gebreken "afschrikken".

Fender, hoewel niet bepaald bekend om hun akoestische instrumenten, heeft in feite goed gemaakte, goed afgeronde dreadnoughts geproduceerd. Veel daarvan zijn gemaakt voor een zeer redelijke prijs. Er zijn echter veel fabrikanten (Epiphone, Ibanez, Yamaha, enz.) Met aanbiedingen in dezelfde prijsklasse.

Opmerkingen

Wesman Todd Shaw uit Kaufman, Texas op 29 januari 2018:

Uitstekend werk hier, meneer.

"het is moeilijk om te bepalen wat je moet kopen, omdat wat je moet kopen grotendeels wordt bepaald door je toewijding om te leren."

Ik hou van die zin omdat hij perfect is, en ik wou dat ik die zelf had gemaakt.

Absoluut waar over het begin. Die vingerbordvingers laten doen wat ze moeten doen, is moeilijker dan een niet-speler zich ooit zou kunnen voorstellen. Maar ik vertel mensen dat het net is als fietsen - als je ze eenmaal met je verstand onder de knie hebt, leren ze niet hoe ze moeten gehoorzamen, ze raken gewoon uit vorm als je niet speelt.