Inhoudsopgave:
Ik heb in het onderwijs en entertainment gewerkt en ben ook historicus en zakenman en studeer momenteel aan de Open Universiteit.
De muziek van Londen is meer dan "Knees Up Mother Brown". Hier zijn een aantal straten en monumenten in Londen die in de 60 jaar sinds het begin van rock 'n' roll groot zijn geworden.
David Bowie: 23 Heddon Street, West End
Een beetje veranderd sinds 1972, nietwaar? Net buiten Carnaby Street in het centrum van Londen, werd een anonieme, armoedige achterafstraat de hoes van een van de meest iconische albums ooit gemaakt. Nu onmogelijk om vanuit dezelfde hoek te recreëren vanwege het restaurant, het verhaal gaat dat het laat in de studio was en iedereen naar huis wilde. Ze namen snel een foto van Bowie in de deuropening van de studio en één in de telefooncel aan de andere kant van de straat, die op de achterkant staat, en kleurden deze vervolgens in om Bowie er meer buitenaards uit te laten zien.
Het bordje van K. West achter hem staat niet voor Kanye, maar was in feite een bonthandelaar in de dagen voor dierenrechten. Het werd begin jaren tachtig gestolen, naar verluidt door een fan tijdens een dronken avondje uit, en vervangen door een soortgelijk maar ander bord dat vervolgens werd geveild aan een paar ongelukkigen die dachten dat ze het origineel kochten toen de winkel een paar jaar later sloot .
Het album maakte Bowie een begrip na zijn beroemde eerste optreden op Top of the Pops terwijl hij "Starman" zong terwijl hij zich over gitarist Mick Ronson drapeerde. Laat alle kinderen boogie.
The 2i's Coffee Bar, Old Compton Street, Soho
Het naoorlogse Groot-Brittannië was de meest deprimerende, conservatieve en fantasieloze plek om te wonen. Groot-Brittannië was een theedrinkende natie, koffie was een Amerikaanse gewoonte. Met zijn blitse films, stijlvolle motoren en vooruitstrevende houding was Amerika alles wat Groot-Brittannië niet was. Met de komst van rock and roll, en lang voordat Starbucks en Costa de Britten eraan herinnerden dat fatsoenlijke koffie niet uit een pot komt, werden koffiebars de place to be. Alle Amerikaanse dingen waren cool.
Coffeeshops werden bezocht door de nieuwe tienergeneratie die geld had en na schooltijd niet meer in het leger hoefde, maar te jong was voor de plaatselijke pub. Dit waren de voorlopers van de nachtclubs toen de jeugdcultuur in Groot-Brittannië begon. Teddyjongens, beatniks en andere jeugdige delinquenten hingen in de ogen van de oudere generatie rond in deze plaatsen, waarvan de bekendste de 2i's Coffee Bar was in Old Compton Street, dat nu het centrum van de homowijk van Londen is. De 2i organiseerde optredens van skiffle-bands en beginnende rockers.
De beroemdste ontdekking van de 2i's was de eerste rockster van Groot-Brittannië, Cliff Richard. Men moet niet vergeten hoe conservatief Groot-Brittannië was na de Tweede Wereldoorlog. Cliff werd destijds als schandalig beschouwd en een rivaal van Elvis. Jeugdcultuur was een nieuw fenomeen aan beide kanten van de Atlantische Oceaan. Rock-'n-roll was op de meeste radiostations verboden en in Groot-Brittannië hadden slechts ongeveer acht mensen televisie.
Met zijn huisband, Wally Whyton and the Vipers, was de 2i's een belangrijke trede op de ladder voor velen die beroemd zouden worden. Tony Sheridan, die later "My Bonnie" zou opnemen in Hamburg, gesteund door de pre-fame Beatles, trad hier op, net als Tommy Steele, Joe Brown, Adam Faith, Deep Purple-gitarist Richie Blackmore en vele anderen.
De site van de 2i's wordt nu ingenomen door een toeristische fish and chips-winkel genaamd Poppies. In 2006 werd een groene plaquette onthuld ter nagedachtenis aan de legendarische locatie die de site tussen 1956 en 1970 bewoonde.
Opmerkingen
Daniel J Hurst (auteur) vanuit Londen op 21 juni 2018:
Ik kan me niet voorstellen dat iemand hem vergeet. De film was ook best goed, al had de echte Ian Dury geen sixpack zoals Andy Serkis. Als je het nog niet hebt gezien, is het de moeite waard om te kijken. De winkel waar de omslag van New Boots and Panties is gemaakt, is geloof ik op Vauxhall Bridge Road. Ik zou het eens moeten gaan bekijken en aan de lijst moeten toevoegen. Ik denk dat het nu een krantenwinkel is.
Alan R Lancaster van Forest Gate, Londen E7, VK (ex-pat Yorkshire) op 19 juni 2018:
"Billericay Dickie" (voor onze neven en nichten aan de overkant van de vijver of de Great Divide wordt 'Billericay' uitgesproken als 'Billerrickie', en Ian Durie, die een Essex-knaap is, haalt de mickey uit Dickie uit Billericay). Nog een puzzel, waar gaan Essex-jongens naar school? Hersenboom. We zouden de hele dag 'Ian Duries' kunnen blijven doen, en helaas is hij overgegaan naar de geweldige Southend-pier in de lucht. Verdwenen maar niet vergeten, hè?
Daniel J Hurst (auteur) uit Londen op 18 juni 2018:
Ik zit tegenwoordig in Waterloo. Om eerlijk te zijn word ik meer betutteld als ik terug naar het noorden ga. Mensen denken dat ik chic ben geworden. Ik ken de wagen en de paarden. En toen ik voor het eerst naar Londen kwam, werkte ik op het Queen Mary College. Helaas waren die optredens van voor mijn tijd. Ik had Ian Dury graag live gezien. Als ik in Billericay optreed, krijg ik dat nummer in mijn hoofd.
Alan R Lancaster van Forest Gate, Londen E7, VK (ex-pat Yorkshire) op 18 juni 2018:
Ik veronderstel dat je, als je uit het noorden komt, een soort komiek moet zijn om vijandigheid of betutteling in Londen te verdragen. Ik woon niet ver van Maryland Point, Stratford E15, waar de 'Waggon & Horses' naast de hoofdspoorlijn staat (en binnenkort ook Crossrail). Dat was het startpunt voor 'Iron Maiden' - ik zag ze daar optreden eind jaren 70, toen ik vrijgezel was, tussen huwelijken in. Toen kregen ze het 'oproep' naar Dingwalls en ze keken nooit meer achterom. Een andere locatie in Oost-Londen, in de buurt van Mile End, was Queen Mary College, waar Dr. Feelgood en Ian Dury & The Blockheads eind jaren 70 optraden, samen met John Miles. Ik ben er eigenlijk niet geweest, de concerten werden uitgezonden op BBC2 en ik nam de programma's op uit 'the box'. Queen Mary College heeft een aantal bands in hun zaal zien optreden.
Daniel J Hurst (auteur) vanuit Londen op 17 juni 2018:
Inderdaad ja. Laat zien hoe ver het Roundhouse cultureel is bewogen. Ik kan me voorstellen dat Graham Norton het daarmee eens zou zijn. Ik kom oorspronkelijk uit Manchester. De Smiths en Joy Division benadrukten wat een deprimerende plek het was om op te groeien. Stone Roses/Happy Mondays waren oké, maar ik haatte het idee dat mensen hadden dat Manchester of Liverpool of Birmingham of (plaats invoegen) het centrum van het universum was, ondanks overweldigend bewijs van het tegendeel. Er is een hele wereld om te verkennen.
Alan R Lancaster van Forest Gate, Londen E7, VK (ex-pat Yorkshire) op 17 juni 2018:
Enorme grote cultuurkloof tussen Graham Norton en Doors. Uit welk deel van dit gescepteerde eiland van ons kom je trouwens? Veel van wat er in de jaren 60 en 70 gebeurde, vond plaats in Londen. (Dit kavel grijpt alle aandacht)!
Daniel J Hurst (auteur) vanuit Londen op 16 juni 2018:
Groetjes Alan. Er is ook de Rainbow in Finsbury Park. Tal van plaatsen in feite. Het wordt waarschijnlijk een ander artikel om alle optredens te doen. Ik heb alleen de 2is erin gezet omdat het de eerste was. Ik weet het, het waren vooral de Japanners in Abbey Road, want jaren geleden had ik een Japanse vriend die me naar de overkant liet lopen terwijl ze mijn foto nam, dus ik ben net zo schuldig! Ik heb op een gegeven moment zelf in het Roundhouse gewerkt en ik weet dat The Doors enz. daar speelden, maar toen ik daar werkte, was het Graham Norton.
Alan R Lancaster van Forest Gate, Londen E7, VK (ex-pat Yorkshire) op 16 juni 2018:
Een andere uitvoerig onderzochte 'tour'-dj (ik kende een 'DJ' - Bob Dwyer-Joyce - bij de Telegraph in Fleet St en vervolgens bij South Quay, E14 toen we naar het oosten verhuisden.
Ik herinner me van mijn werk op Lord's Cricket Ground, niet ver van Abbey Road, van de toeristen - vooral de Japanners - die het verkeer op het zebrapad tegenhielden. Belasting-, bus- en bezorgers hadden wat keuzewoorden voor hen!
Hoe zit het met de Marquee in Wardour St, waar bands als de Rolling Stones, John Mayall's 'Bluesbreakers' (waaronder Jeff Beck en Eric Clapton evenals Alexis Korner optraden in de jaren 60 (voordat ik hier kwam), en de Roundhouse in Camden Stad waar zowat elke grote rockband optrad nadat de plaats was gesloten door de spoorweg (het was een spoorwegstation geweest, de LNWR, vandaar de naam). Ik zal ergens anders kijken als ik tijd heb. TTFN
Liz Westwood uit het VK op 02 juni 2018:
Dit is een heel interessant artikel. Ik ben onder de indruk van het aantal dat u schrijft. Er is zeker veel materiaal in Londen.
