Albumoverzicht van "The Verdict" van Queensrÿche

Ik ben een geobsedeerde hardrock & heavy metal fan en verzamelaar sinds het begin van de jaren 80. Als het een goede gitaarriff en houding heeft, doe ik mee.

Queensrÿche - Het vonnis

Vanaf de allereerste draai van The Verdict - het derde album van het Todd La Torre-tijdperk van Queensrÿche (of "Queensrÿche 2.0", als je dat liever hebt) - is het duidelijk dat de ervaren band in 2019 nog steeds aan kracht won. La Torre's opnamedebuut met QR (het titelloze album uit 2013) zinspeelde op het Major League-potentieel van de nieuwe line-up, maar de schijf werd uiteindelijk gehinderd door de gedempte productie. Gelukkig blies de opvolger van 2015 Condition Human zijn voorganger volledig weg, met de krachtige zang van La Torre die een band leidde die meer opgewonden klonk dan ze in jaren hadden gedaan. The Verdict gaat verder waar Condition Human ophield, en hoewel het dat album niet helemaal overtreft, staat het zeker als zijn gelijke. Niet slecht voor een stel jongens waarvan verwacht werd dat ze plat op hun gezicht zouden vallen na het ontslaan van hun oprichtende zanger, tekstschrijver en (vermeende) tirannieke opperheer, Geoff Tate, in 2012.

Natuurlijk zullen er altijd tegenstanders zijn die zullen klagen dat het niet "echt" Rÿche is zonder Tate, maar hun stemmen worden steeds minder met elke nieuwe release van Queensrÿche. Kijk naar voren, echte gelovigen - er is een nieuwe sheriff in de stad!

"Bloed van de Levant"

Het album

Queensrÿche had nog maar twee van de oorspronkelijke leden van The Verdict: gitarist Michael Wilton en bassist Eddie Jackson. Oprichtende drummer Scott Rockenfield was nog steeds met verlof na de geboorte van zijn zoon begin 2017. Hoewel voormalig Kamelot-drummer Casey Grillo inviel toen de band op tournee ging, was de drummer tijdens de opnamesessies van The Verdict niemand minder dan Todd La Torre zelf, die zowel een ervaren skinsman als een zanger is. Eerlijk gezegd, als het feit dat Todd ook op dit album drumde niet zoveel pers had gekregen, zou ik waarschijnlijk niet eens hebben opgemerkt dat er een andere speler achter de kit zat. Respect voor Mr. La Torre, de metalen Renaissance man!

Van Spinditty

The Verdict werd geproduceerd door Chris "Zeuss" Harris, die ook aan Condition Human werkte, en hij gaf het nieuwe materiaal een passend glad, maar ook pittig en knapperig geluid. De schijf begint mooi met het epische leadoff "Blood of the Levant", een harde en snelle metal-cut die de luchtgitaren van fans op gang zou moeten brengen en het pulsniveau zou moeten verhogen. Voor degenen onder u die zich afvragen wat een "Levant" is, mijn goede vriend, Dr. Wik. E. Pedia vertelt me ​​dat het verwijst naar een groot deel van het oude oostelijke Middellandse Zeegebied, een gebied dat belangrijk is in de geschiedenis van zowel de islam als het christendom. Het enige wat ik daarop kan zeggen is "Ummm, oké, als jij het zegt."

Het snelle "Man and Machine" is de volgende, met het gitaarteam van Michael Wilton en Parker Lundgren die voor blut gaan terwijl La Torre jammert om alles wat hij waard is. "Light Years" en "Inside Out" stuiteren in een aangenaam zwaar maar melodieus tempo voort, waarna "Propaganda Fashion" het pedaal weer op de metal knalt met de meest agressieve riffs en drums op het album.

Het sombere, edgy "Dark Reverie" zou niet misstaan ​​hebben in de rustigere momenten van het Operation: Mindcrime-tijdperk, en bevat nog een showstoppend vocaal optreden van La Torre. "Bent" en "Inner Unrest" zijn een paar middelmatige, rechttoe rechtaan rockers die misschien niet opvallen bij de luisteraar, maar ze houden het energieniveau hoog, wat leidt tot het stijgende, vreemd getitelde "Launder the Conscience" (er is een aantal geweldige gitaarversnippering op deze) voordat de schijf wordt afgesloten met de humeurige, mid-tempo prog-ballad "Portrait", een hoogtepunt dat aanvoelt als een terugkeer naar het heilige Beloofde Land-tijdperk. Muzikaal heeft dit nummer een beetje een Rush-vibe (in ieder geval in mijn oren), en Todd's vocale levering kanaliseert zijn voorganger Geoff Tate griezelig meer op dit nummer dan ergens anders op het album, vooral tijdens de refreinen. Het is een erg mooie mix van het experimentele verleden van de band en het hardere heden, en het eindigt het album met een bevredigende noot.

"Beman de machine"

Samenvattend

Er is waarschijnlijk niet veel meer dat ik kan zeggen dat het "No Tate, no Queensrÿche"-publiek zou overtuigen, maar voor mijn geld is The Verdict een solide inspanning die bij elke luisterbeurt bij mij blijft groeien. Ik ben een fan van Queensrÿche sinds 1984 en het doet mijn hart goed om ze na al die jaren zo jeugdig en vitaal te horen klinken. Mijn oordeel is "koop het album!"

Opmerkingen

Heidi Thorne uit Chicago Area op 20 augustus 2019:

Ik denk nog steeds dat de band goede energie heeft en de originele styling en sound van het eerdere werk heeft behouden.