Albumoverzicht "Overload: A Tribute to Metallica"

Ik ben een geobsedeerde hardrock & heavy metal fan en verzamelaar sinds het begin van de jaren 80. Als het een goede gitaarriff en houding heeft, doe ik mee.

Diversen - "Overload: A Tribute to Metallica"

Tribute-albums waren een van de grootste trends in de platenindustrie van de jaren negentig. Ik werd me voor het eerst bewust van het fenomeen toen het all-star Jimi Hendrix-tribute Stone Free in 1993 werd uitgebracht. Het succes van dat album (en anderen die volgden, zoals Nativity in Black: A Tribute to Black Sabbath uit 1994 en Encomium: A Tribute uit 1996 naar Led Zeppelin) opende de sluizen, toen grote en kleine platenlabels op de kar begonnen te springen. Vrijwel elke grote artiest die je kon noemen, werd 'vereerd' doordat ten minste één verzameling van hun nummers werd gecoverd door andere artiesten. Natuurlijk waren sommigen van hen beter dan anderen.

Kleine indie-labels kwamen er al snel achter dat je geen groot labelbudget of een stal van grote namen nodig had om te profiteren van de trend op het gebied van tribute-albums - er waren genoeg onbekende bands die bereid waren een vluggertje te dekken om geld te verdienen een slot op een "echte" albumrelease. Dwell Records, een klein in Los Angeles gevestigd label dat voornamelijk handelde in extreme black- en death metalbands, verwierf eind jaren '90 en begin jaren 2000 een behoorlijke niche voor zichzelf met behulp van dat bedrijfsmodel. Dwell bracht in deze periode tientallen low-budget "tributes" uit aan grote hardrock- en metalartiesten, met voornamelijk obscure, niet-ondertekende undergroundacts. Het was een win-winsituatie voor de bands en het label: de schijven waren goedkoop om te produceren, werden redelijk goed verkocht aan nieuwsgierige fans van de artiest(en) die "geroemd" werden, en de bands die deelnamen kregen wat kleine mainstream exposure .

Ik ben niet zo'n extreme metal-man, maar toen ik onlangs Dwell's Overload: A Tribute to Metallica in de cd-bak van mijn plaatselijke muziekwinkel vond (voor slechts vijftig cent!), kon ik het niet laten om te kiezen het op. Zo'n stijlvolle albumhoes kon ik onmogelijk aan mij voorbij laten gaan!

Crematorium - "Whiplash"

De liedjes!

De tientallen nummers op Overload zullen natuurlijk elke Metallica-fan bekend voorkomen, zelfs als de bands die ze coveren dat niet zijn. Geen van de bijdragers doet veel om deze klassieke nummers "opnieuw voor te stellen" - ze worden meestal rechtstreeks gespeeld, hoewel omdat veel van de deelnemers uit de death metal-scene komen, de zang over het algemeen harder en meer 'groeiend' is dan Metallica-fans misschien gewend zijn aan.

Crematorium trapt af met "Whiplash", en afgezien van de zang is het een eerbiedige, goed gespeelde vertolking, compleet met een audiosample van Metallica's James Hetfield en Cliff Burton (overgenomen uit de legendarische Cliff'Em All-video) waarin wordt uitgelegd hoe ze dingen altijd hebben gedaan hun eigen manier zonder "uitverkocht". De in Cleveland gevestigde black/death metallers From The Depths zijn de volgende met "Creeping Death", en hoewel ze het instrumentale gedeelte nagelen, wordt de gierende vox heel snel vervelend. Terror en Habeas Corpus zijn de volgende, die respectievelijk "Jump In The Fire" en "Fight Fire With Fire" behandelen. De vreemde zanger van Terror klinkt alsof hij het hele nummer een stap achterloopt op de rest van de band, en het nummer van Habeas Corpus is zo slecht gemixt dat het uitzinnige drumwerk al het andere overweldigt.

Diesel Machine heeft een bekende naam - hun gitarist, Pat Lachmann, trad begin jaren 2000 toe tot de soloband "Halford" van Rob Halford en leidde vervolgens het noodlottige Damageplan, met Dimebag Darrell en Vinnie Paul. D.M.'s dikke, slordige vertolking van "The Thing That Should Not Be" lijdt op de vocale afdeling, maar de muziek is solide genoeg.

Van Spinditty

Comfortabel in het midden van het album zitten Steel Prophet ("Fade To Black") en Prototype ("Trapped Under Ice"). Beide bands komen uit het melodieuze, power/progressieve einde van het metalspectrum, dus hun covers klinken het meest trouw aan de originelen (behalve wanneer Rick Mythiasin van Steel Prophet ervoor kiest om een ​​paar van zijn kenmerkende Halford-achtige hoge screams in het middengedeelte van "Fade…"). Het rippende nummer van Prototype is voor mij het hoogtepunt van het album, en de belangrijkste reden dat deze schijf niet meteen op mijn inruilstapel belandde!

Prototype - "Gevangen onder ijs"

Het vonnis

Het is duidelijk dat Overload geen essentiële aankoop is, tenzij je een geobsedeerde, je moet alles hebben verzamelaar van alles wat met Metallica te maken heeft. Uw kilometerstand zal variëren afhankelijk van uw tolerantie voor de grommende, death metal vocale stijl.

Dwell volgde dit album op met een tweede Overload-volume in 2001. Overload 2 bevatte meer Metallica-klassiekers die werden gecoverd door meer rookies zoals Krabathor, Coffin Texts, Soulless en Noctuary. Eerlijk gezegd, na het horen van dit deel, heb ik geen haast om op zoek te gaan naar het vervolg. Dwell bracht later beide volumes uit, verpakt als een set van twee schijven met de titel Total Overload .

Dwell Records is inmiddels opgeheven, maar Overload werd in 2008 opnieuw uitgebracht door Crimson Mask Records met een nieuwe hoes en een nieuwe titel (Crushing Metal Strikes: The Tribute to Metallica). Ik raad nieuwsgierige kopers aan om te wachten op een kopie van de originele versie (vooral als je het goedkoop kunt vinden, zoals ik deed), alleen voor de hilarische hoesillustraties!

Opmerkingen

Keith Abt (auteur) uit The Garden State op 15 juli 2019:

Hallo Wesman, tribute-albums waren altijd leuk om naar te luisteren. Vooral het eerste deel van "Nativity In Black" was destijds favoriet. Deel 2 echter niet zo veel.

Wesman Todd Shaw uit Kaufman, Texas op 15 juli 2019:

Dat is iets wat ik heel graag zou willen bezitten. Ik heb in het verleden heel wat succes gehad door albums te kopen die een eerbetoon waren aan andere bands die ik leuk vond, zoals Violent World, een eerbetoon aan Misfits uit het Danzig-tijdperk.

Dan herinner ik me de eerste van die twee Nativity In Black-albums die duidelijk een eerbetoon waren aan Black Sabbath? Oh man, die vond ik geweldig, en de tweede ook.