Albumoverzicht van "Psycho Circus" van KISS

Ik ben een KISS-fan sinds '77, heb ze talloze keren live gezien (in en uit make-up), en ik ben een veteraan van de KISS Expo/Convention-scene.

"Psychocircus"

Um-Errr-Nou. . .

Helaas denk ik dat zelfs de meest trouwe KISS Army-leden zouden moeten toegeven dat Psycho Circus een nogal lauwe aangelegenheid was. Het begint zeker goed met het anthemische, pakkende titelnummer en het knapperige, zware "Within", dat klinkt als een spirituele broer van Gene's "Unholy" uit Revenge uit 1992. "I Pledge Allegiance to the State Of Rock N Roll" is de volgende, en het is het soort onweerstaanbaar goofball stadion-rock volkslied dat alleen Paul Stanley kon brengen. Ace Frehley stapt dan naar voren met "Into the Void", een passend "spacey" nummer vol met de gebruikelijke verwijzingen naar intergalactische reizen die we van Ace gewend zijn. Dingen haperen een beetje met "We Are One", een wegwerp, lichtgewicht nummer over hoe dankbaar KISS hun fans is voor hun jarenlange loyaliteit.

Daarna keerde het album weer terug naar zwaar terrein met het onstuimige epos "You Wanted The Best", waarin alle vier de KISS-leden de vocalen van de coupletten vertolken. Tijdens mijn eerste toneelstuk van Psycho Circus in 1998, glimlachte ik tot nu toe van oor tot oor, schommelde in mijn auto en dacht bij mezelf: "Hell yeah! Dit album is groot dusver! Ik denk dat we een instant klassieker in de maak hebben!"

Helaas (voor mij tenminste), komt Psycho Circus tegen een muur na "You Wanted The Best" en herstelt nooit.

Van Spinditty

Als Psycho Circus een EP met zes nummers was geweest met het titelnummer "Within", "I Pledge Allegiance…", "Into the Void" en "You Wanted The Best" (plus Ace's alleen-Japanse bonustrack, "In Your Face"), zou ik waarschijnlijk tot op de dag van vandaag zijn lof zingen. Helaas was de tweede helft van het album frustrerend halfbakken. Voor elk van de "goede" nummers is er een verschrikkelijk nummer zoals het irritante "Raise Your Glasses" (een ironische titel aangezien Simmons en Stanley beide bekende geheelonthouders zijn), Gene's pretentieuze "Journey of 1000 Years" en vooral de goddelijke powerballad " Ik heb eindelijk mijn weg gevonden" (die net zo goed "Beth Part II: Electric Boogaloo" had kunnen heten - Criss klinkt zelfs beschaamd om het te zingen!) en sleept het hele ding naar beneden. Uiteindelijk houd je een handvol fatsoenlijke nummers over en heb je het gevoel dat KISS het een stuk beter had kunnen en moeten doen.

Recensies voor Psycho Circus waren gemengd, en hoewel het debuteerde op # 3 in de Amerikaanse Billboard-hitlijsten, behaalde het alleen een gouden record-waardige verkoop. Wat betekende dat het, ondanks alle hype, niet echt beter of slechter presteerde dan de meeste niet-make-up-albums van KISS uit het voorgaande decennium.

"Je wilde het beste"

Niet bepaald een verrassing

In de jaren sinds de release van het album begon de waarheid langzaam naar buiten te lekken over Psycho Circus. Zoals veel fans al lang vermoedden, hadden Frehley en Criss weinig inbreng tijdens het schrijven of opnemen van het album. Afhankelijk van welk interview je leest, waren de enige nummers waarop alle vier de originele leden legitiem samen optraden "Into the Void" en "You Wanted The Best". De rest werd in elkaar geflanst met de hulp van externe songwriters, studiobedrog en niet-gecrediteerde huurmoordenaars (inclusief toekomstige vervangende "Spaceman"-gitarist Tommy Thayer, drummer Kevin Valentine en niet-make-up-gitarist Bruce Kulick). De meeste oude KISS-fans waren niet verrast, aangezien dit lopende bandsysteem voor het maken van albums voor Simmons en Stanley gewoon was in het niet-make-uptijdperk, maar het irriteerde Frehley en Criss, die blijkbaar een terugkeer naar de "allen voor één, één voor allen" opnamemethoden van de vroege dagen van de band.

In een interessante kanttekening merkte de uitgeverij van Alice Cooper een duidelijke gelijkenis op tussen Cooper's "I'm Eighteen" en het Psycho Circus-nummer "Dreamin", en diende uiteindelijk een plagiaataanklacht in tegen KISS hierover. Het was blijkbaar buiten de rechtbank om voor een onbekend bedrag.

"In Your Face" (bonustrack)

De receptie

Toen KISS Psycho Circus mee op tournee nam, werd al snel duidelijk dat de bloei van de roos was. De kaartverkoop was respectabel, maar die arena's waren niet zo vol als tijdens de Reunion Tour twee jaar eerder. De nieuwigheid van een herenigde KISS was al uitgewerkt, en aangezien het nieuwe materiaal niet sterk genoeg was om de belangstelling van fans vast te houden, viel het viertal al snel uiteen.

Ace Frehley was in 2002 klaar met KISS, en tot verbazing en frustratie van veel fans werd zijn "Space Man"-persona geërfd door de oude KISS-gitaartechnologie en allround gofer Tommy Thayer. Peter Criss hield het nog een tijdje vol, maar uiteindelijk liep hij weg in 2004 toen zijn huurcontract afliep. Een tijdje deden geruchten de ronde dat het einde van KISS nabij was, maar Simmons en Stanley haalden eenvoudigweg hun schouders op, sloegen Peter's "Cat Man"-gezichtsverf op Revenge-tijdperk drummer Eric Singer, en de KISS-machine is sindsdien blijven doordraaien. De line-up van Simmons/Stanley/Thayer/Singer heeft sindsdien twee studioalbums uitgebracht: Sonic Boom uit 2009 en Monster uit 2012. Beiden waren memorabeler dan Psycho Circus, wat nog steeds een teleurstelling is voor veel KISS-fans en een monument voor wat had kunnen zijn.

Opmerkingen

Bjoern A op 21 augustus 2017:

Ik was helemaal opgewonden toen ik pc in '98 kocht - maar man, wat was ik teleurgesteld na de eerste run. De definitie van "gekunsteld". En deuntjes als "Raise Your Glasses" of "We Are One" deden me ineenkrimpen. Het grootste minpunt in KISStory!