Het argument van de koning van New York

Het begon allemaal in New York City. In feite is er geen twee manieren over. De cultuur van hiphop is geboren en getogen in de stadsdelen van NYC, van dj'en tot graffiti, breakdance en rappen, hier begon het allemaal. Grandmaster Flash, Juice Crew, Run DMC, Rakim, Big Daddy Kane, KRS One, Sugar Hill Gang - ze zijn allemaal afkomstig uit deze magische plek.

NYC, algemeen bekend als het Mekka van Hip Hop, is een heilige plaats (of zou moeten zijn) voor fans van de cultuur, en de wortel van alles wat we zo leuk vinden aan hiphop. In de loop der jaren is dat licht echter verschoven, en de grootste rappers van vandaag komen uit andere regio's (meestal het zuiden). Maar waar rekening mee moet worden gehouden, is wat het betekent om de beste rapper uit het Mekka van Hip Hop te zijn. Ook al komen de populairste artiesten daar niet meer per se vandaan, die kroon houdt zwaar. Als je het in perspectief plaatst, is het nogal een ontmoedigende titel. Ik zal niet ingaan op iets van vóór de jaren '90, omdat mijn kennis en mijn gemak over het onderwerp niet zo ver reiken, dus ik zal het hebben over wat wordt beschouwd als de laatste gouden eeuw van New York Hip Hop, en daarna.

In 1994 veranderde het hiphoplandschap van New York voor altijd. Dat was het jaar waarin Illmatic en Ready to Die uitkwamen. Albums van twee van de grootste rappers aller tijden, Notorious B.I.G en Nas, binnen vijf maanden na elkaar. Dit zou officieel het debat op gang brengen over wie op een bepaald moment de koning van New York was.

Hoewel Illmatic zelf een hiphop-meesterwerk is, moet de kroon naar ene Christopher Wallace gaan. Nas en Big hadden allebei de teksten, de flow, de woordspelingen, de punchlines, de stem, het charisma en alles om als de beste aller tijden te worden beschouwd, maar Big kwam ook met de hits en de swag. Om als King of New York te worden beschouwd, moet je tekstueel aardig zijn en hits kunnen produceren, Biggie was niet alleen succesvol door kunst maar ook door hitlijsten. Tot op de dag van vandaag zijn 'Juicy' en 'Big Poppa' nog steeds de pijlers van partyplaylists over de hele wereld. Maar na het vroegtijdig overlijden van Notorious B.I.G in 1997 had de kroon een opvolger nodig. De discussie Jay-Z vs. Nas zal eeuwig doorgaan, maar op basis van de eerder genoemde randvoorwaarden (artistiek en commercieel succesvol) verdient Jay de titel meer dan.

Natuurlijk waren er rond deze tijd andere rappers en crew (DMX/Ruff Ryders, Ja Rule/Murda Inc., Jadakiss/LOX), maar niemand kon een kaarsje vasthouden aan wat Jay-Z/Rocafella aan de hand had (Beanie, Cam' ron, Freeway, State Property, Diplomats), niet voor niets algemeen bekend als The Dynasty.

De heerschappij van Hov zou mogelijk kunnen worden gemeten tussen 1998 (Hardknock Life, Vol.2) tot 2002. In 2003 had een nieuwe verschuiving plaatsgevonden, niemand had de snelle opkomst van 50 Cent kunnen zien. Voor zover de invloed van Biggie, Jay of zelfs Nas zich uitstrekte, geloof ik niet dat geen van hen (op hun respectieve pieken) kon vergelijken met hoe groot Curtis Jackson in deze tijd was.

Het is gemakkelijk om te zeggen dat 50 Cent niet alleen de koning van New York was, maar ook een tijdje van hiphop als geheel. Met de steun van legendarische iconen als Eminem en Dr. Dre, en uitgerust met zijn eigen G-Unit-imperium (dat zich uitstrekte tot kleding, boeken, videogames en porno's), was 50 Cent onaantastbaar en gevaarlijk.

Van Spinditty

Murda Inc. voelde de meerderheid van de woede van de jaren '50 (met name Ja Rule), terwijl hij ook een groot aandeel had in het in diskrediet brengen en ontmantelen van The Source, een bekende instelling en legendarisch hiphopmagazine sinds 1988. Met Jay-Z's veronderstelde pensionering in In 2004 werd de kroon met succes doorgegeven aan 50 Cent, dit zou ook de laatste keer zijn dat een machtswisseling vrij duidelijk leek.

De lengte van de jaren 50 zou kunnen worden afgebroken tussen de jaren 2003 en 2007, met name de dag dat hij de veel gepubliceerde Soundscan-strijd met Kanye West verloor. Misschien vanwege zijn competitieve karakter, zijn eindeloze lijst van vijandige rappers in zijn eigen stad, plus een verschuiving van het favoriete geluid en de evolutie in hoe mensen muziek vinden en opnemen, had hij geen directe opvolger. In tegenstelling tot hoe Hov pas na de dood van Biggie zijn plaats kon innemen, of hoe pas nadat Jay met pensioen ging officieel werd dat er niemand groter was in de stad dan 50, er geen gebeurtenissen of beslissingen waren om de fakkel aan iemand door te geven.

Na 2007 was Jim Jones de enige New Yorkse rapper die het commercieel op een vergelijkbaar niveau hield. En hoewel ik dol ben op Jim Jones en alle Dipsets, heeft hij gewoon niets dat in de buurt komt van de artistieke vereisten om op dezelfde troon te zitten als Biggie of Jay ooit deden. Dit is toevallig ook de veelbesproken leegte in de New Yorkse hiphop die veel naar voren wordt gebracht en tot op de dag van vandaag een voortdurende discussie is.

Vanaf het begin van de jaren negentig had je een overweldigende hoeveelheid rappers uit New York die vochten en klauwden om de Kings of the Big Apple te worden. Maar nu is de houding van mensen ten opzichte van concurrentievermogen veranderd. Muziek wordt anders geconsumeerd en het geluid is van regio veranderd. Van 2007 tot 2011 begon Drake zijn aanloop om de première van de Rap te worden, Atlanta's ontwikkelde nu hun eigen geluid en vestigde zich mogelijk als het nieuwe Mekka van Hip Hop. Ook al leek het somber voor de stad, er komen nog steeds artiesten uit, een in het bijzonder waarvan ik denk dat hij de troon kan vasthouden.

Het klinkt misschien controversieel, sommigen willen het misschien niet geloven en anderen willen het oprecht beweren, maar de huidige regerende koning van New York, die voldoet aan de criteria (artistiek en commercieel succes), is niemand minder dan A$AP Rocky. Niemand in New York rijdt momenteel op zoveel vaart als hij nu is. Net zoals Biggie Bad Boy had, Jay Rocafella en 50 G Unit had, heeft Rocky A$AP, hij is een trendsetter in de modewereld (vergelijkbaar met de andere drie), hij is ook een trendsetter onder de jeugd en alles wat hij krijgt binnen of buiten de muziek veel aandacht. Muzikaal zijn de zaken er nog niet helemaal, maar ze gaan wel naar boven. Hij heeft een overschot aan hits, dat is zeker, maar zijn oude muziek (Live.Love.A$AP, Long.Live.A$AP) levert niet de lyrische of conceptuele aanwezigheid van zijn voorouders. De laatste tijd echter, na een experimenteel en door drugs beïnvloed tweede album (At.Long.Last.A$AP), heeft hij grote vooruitgang geboekt bij al zijn gastoptredens, waarbij hij verzen in een zeer constant tempo opvoert. Het enige dat hij niet echt heeft meegebracht, is een album van het kaliber Ready to Die, Blueprint of Get Rich or Die Trying, maar er is nog tijd genoeg voor de rapper.

Natuurlijk is er nog een andere rapper die we in deze discussie niet mogen vergeten: Joey Bada$$. Hij is extreem getalenteerd en pusht een zeer New Yorkse stijl die (zoals Rocky) degenen groet die hem voorgingen terwijl hij een oogje in het zeil houdt voor de toekomst. Hoewel hij getalenteerd is, zie ik zijn invloed niet per se zo ver reiken als die van Rocky, en commercieel gezien past hij ook niet goed bij elkaar. En om eerlijk te zijn, hij heeft gewoon niet die sterrenkracht en charisma die Rocky doet - iets wat Big, Jay en 50 heel erg doen (wat heel duidelijk is in de carrières van Fif en Jay na de hoogtijdagen van Rap). Rocky's werktempo sinds Cosy Tapes, vol. 1, zijn resultaten, het niveau van succes en invloed, en wat hij naar de tafel brengt, maken hem allemaal tot de favoriet van de claim van de huidige koning van New York.

Als je een stap terug doet en kijkt naar de lijst met opeenvolgende rappers die worden geïdentificeerd als de Kings of New York, krijg je echt een idee van het gewicht dat de titel met zich meebrengt. Meer dan 23 jaar, van Notorious B.I.G tot Jay-Z tot 50 Cent, en nu A$AP Rocky, dat zijn echt grote schoenen om te vullen voor de jonge emcee, maar niet iets waarvan ik denk dat hij niet in staat is. Om de beste rapper van het hiphopmekka ter wereld te zijn, valt niet te lachen. Het kost tijd, oefening, vaardigheid en vastberadenheid om die titel vast te houden. Laten we allemaal hopen dat Rocky een succesvolle regeerperiode heeft en de namen eer aan doet van degenen die hem voorgingen, en dat de mantel de volgende keer soepeler wordt doorgegeven.