Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Watch Out For Snakes (Matt Baum) maakt 8-bit synthwave die de gevoeligheden van synthwave-muziek combineert met 8-bits samples van NES- en Atari-consoles. Hij wil muziek maken die donker is, vol energie en die zichzelf niet al te serieus neemt. Ik sprak met hem over hoe hij met muziek in aanraking kwam, zijn creatieve proces en waar hij inspiratie vandaan haalt.
Matt Baum: Het was eigenlijk niet zo mijn keuze. Mijn moeder dwong me om als kind pianolessen te nemen. Ze liet me naar Suzuki Method pianolessen gaan waar je alles uit je hoofd moet leren en ik haatte het, dus ik nam maar een jaar of twee van die lessen. Ik kwam later terug op de piano en bestudeerde het normaal met een andere leraar. Ik waardeerde muziek pas op de middelbare school.
Ik had op dat moment wat op de piano gespeeld en er verschillende dingen op uitgezocht. Een van de eerste dingen die ik uitkoos, was het hoofdthema van Final Fantasy VI. Door dat te doen, wist ik dat er meer bij kwam kijken dan alleen bladmuziek spelen. Toen ik Final Fantasy VI speelde, sprak het me op zo'n diep niveau aan. De manier waarop de soundtrack thematisch is opgezet, bracht het gevoel terug wanneer ik het zou horen. Ik ging zitten, zocht het uit aan de piano en scoorde de bladmuziek voor het hoofdthema. Het was mijn eerste besef dat muziek leuk kan zijn.
Ik heb uiteindelijk wat improvisatielessen gevolgd om me voor te bereiden op de auditie van een jazzband, maar ik heb het uiteindelijk niet gehaald omdat ik niet goed genoeg was voor een kijkperspectief. Daarna kwam ik pas echt terug op muziek toen ik klaar was met studeren.
Een van de vrienden van mijn zus begon een hardcore band waar ik uiteindelijk lid van werd. Ze waren op zoek naar iets meer als melodieuze hardcore. Dit was de tijd waarin Underoath en enkele andere soortgelijke hardcore bands met synth-elementen op gang kwamen. Ik heb een paar jaar bij die band gezeten. Dat was toen ik voor het eerst keytar begon te spelen en besefte dat ik echt kon neergooien. Het was ook mijn eerste keer dat ik voor mensen op een podium stond in een volledige bandsetting.
MB: Ik denk dat ik er vanaf een andere plaats bij kwam dan veel andere mensen. Voor veel mensen was hun "a-ha" -moment het horen van de soundtrack van de film Drive. Mijn spullen zijn meer op chiptune geïnspireerd. Ik had in een vorige band gezeten die indierock was met synth-elementen - we noemden onszelf 'synthpunk'. Maar het was altijd een uitdaging om uit zoveel opties mijn stal van geluiden te bedenken, het was te overweldigend voor mij. In de loop van de tijd ontwikkelde ik deze filosofie dat minder meer is, dus chiptune en chipgeluiden in het algemeen werden erg aantrekkelijk voor mij.
In navolging van de synthpunkband probeerde ik samen met een vriend van mij een ander project te starten. We werden echt beïnvloed door ruige, minimalistische indierock zoals Bloc Party en een Canadese band genaamd We Are Wolves. Mijn hele benadering was om Nintendo-gesynthetiseerde chiptunes in die muziekstijl te gebruiken. Uiteindelijk stopte mijn vriend vanwege het leven en stond ik op het punt waar ik muziek wilde maken, maar ik wilde het alleen doen met een focus op chip-instrumentales.
Uiteindelijk nam ik mijn liefde voor jaren 80-film en videogames die ik al had, en begon te maken wat voor mij een soundtrack was van een videogame die nooit heeft bestaan. Daar kwam het concept voor mijn album vandaan. Terwijl ik aan het schrijven was, werd ik me bewust van mensen als Kavinsky, College en Com Truise. Al die groepen waren inspirerend voor mij in die zin dat ze me lieten weten dat wat ik deed vanuit een solo instrumentaal, minimaal synthperspectief iets was dat eraan kwam. Het was iets waar mensen in geïnteresseerd waren.
Van Spinditty
MB: Toen ik opgroeide, was ik in Depeche Mode en New Order. Ik ben altijd al bezig geweest met synth-geïnspireerde dingen. Vanuit een hedendaags perspectief zou ik zeggen dat ik erg heb genoten van wat Com Truise doet. College was waarschijnlijk de grootste inspiratiebron voor mij omdat hij meer een minimale benadering heeft zoals ik. Ik hou ook van het idee dat op Secret Diaries en een deel van het andere werk van College, sommige nummers een "rauwheid" hebben en niet volledig zijn uitgewerkt in een traditionele songstructuur. Het feit dat hij deze rauwe ideeën naar buiten bracht die nog steeds iets moois waren om naar te luisteren, hielp me om uit de sleur te komen van alles dat moest passen in de traditionele normen van wat een "lied" is.
MB: Het beste wat ik kan doen als ik een nummer schrijf, is weg te gaan van de computer en toetsenborden. Ik kijk veel films uit de jaren 80, luister naar veel muziek uit de jaren 80 en speel veel retro-videogames. De eerste stap is het vinden van mijn inspiratie en ik heb nooit echt het gevoel gehad om voor een toetsenbord te zitten en iets proberen te forceren was de beste manier om het te doen. Als ik iets hoor dat leuk is om te onderzoeken, pak ik mijn telefoon, neem dat fragment op en bewaar het voor later.
Als ik achter mijn computer zit en op ideeën probeer te komen, luister ik die opnames terug om inspiratie op te doen. Soms haal ik inspiratie uit iets dat al bestaat, soms is er een bepaalde techniek die ik hoor in een nummer dat interessant is en me doet afvragen hoe ik iets soortgelijks zou kunnen doen met de instrumentatie die ik gebruik, dus dat is over het algemeen hoe ik begin.
Van daaruit laat ik de muziek me overal mee naartoe nemen. Ik ga meestal zitten en schrijf eerst de ritmesectie en dan begin ik daarbovenop leads te maken.
MB: UPGRADE was een album dat voor mij begon als een therapiesessie. Het jaar voordat ik het begon te schrijven had ik het heel moeilijk gehad. Ik had drie verschillende familieleden die stierven, waaronder mijn moeder, en toen was ik zelf ook in het ziekenhuis opgenomen voor wat medische dingen die genetisch in mijn familie voorkomen.
Dat hele album ging gewoon over het gevoel dat ik voelde waar ik was en het omgaan met een deel van de depressie die ik had door zowel ziek te zijn als die familieleden te verliezen. Het album begon als een concept dat draait om het verhaal van deze man die een ziekte had die uiteindelijk zijn kracht werd. Dat was het idee dat ik wilde doorzetten.
Toen ik al deze nummers begon te schrijven en ze als een geheel verhalend bekeek. Het begon een iets ander verhaal te worden over deze jongen die cybernetisch verbeterd was, zijn eigen ziektes overwon en daardoor sterker werd. Daar kwam het idee voor het album vandaan.
MB: Ik schrijf maar één nummer tegelijk en ik denk niet te veel na over waar ik sonisch heen wil. Ik hoor gewoon iets dat me inspireert en ik begin na te denken over hoe ik aspecten daarvan kan integreren in wat ik doe. Albums beginnen organisch uit de individuele nummers die ik schrijf te komen. De laatste paar nummers die ik heb geschreven, hadden om wat voor reden dan ook een thema rond oorlog. Misschien wordt dat wel het volgende conceptalbum. Ik zal vier of vijf nummers schrijven, ernaar luisteren en de volgorde wijzigen terwijl ik nadenk over wat ze allemaal voor mij als geheel betekenen.
MB: Ik speel gewoon veel videogames en kijk veel films. Het is gewoon zo dat veel van de media die ik consumeer uit de jaren '80 en vroege jaren '90 komen. Ik hoor een deel van een soundtrack of een bepaald citaat in een film die mijn sappen op gang brengt. Weg van de laptop en de toetsenborden is voor mij de beste manier om het te doen.
