Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Raydar (Lawrence King) is een Canadese synthwave-artiest die muziek maakt die is beïnvloed door zijn heimwee naar films uit de jaren 80 en een interesse in het maken van muziek die trouw is aan zijn persoonlijke kijk op elektronische muziek. Ik sprak met hem over hoe hij begon, zijn creatieve inspiratiebronnen en hoe hij nieuwe muziek maakt.
Lawrence King: Ik heb de hele middelbare school muziek geschreven en in bands gespeeld. Ik was nooit geïnteresseerd in elektronische muziek tot het einde van de middelbare school. Ik volgde wat mixed media-lessen en ze lieten ons basissoftware voor muziekproductie zien, zoals FL Studio en Logic. We leerden bands opnemen en zo ben ik begonnen met elektronische muziek. Ik kwam in Deadmau5, maar ik had geen idee hoe elektronische muziek werd geproduceerd of gecreëerd.
Mijn vriend had een gekraakte versie van FL Studio die hij op mijn gezinscomputer zette. Ik heb er gewoon aan gesleuteld, gekke liedjes gemaakt en uiteindelijk kocht ik Logic en toen begonnen de Raydar-dingen te gebeuren.
LK: Het komt voort uit een voorliefde voor films uit de jaren 80 omdat ik echt van nostalgie houd. Het hele idee achter Evil Squad was een eerbetoon aan retro-horrorfilms. Ik was echt geïnspireerd door John Carpenter. Eigenlijk was het album Skull and Shark van Lazerhawk een behoorlijk grote inspiratiebron voor mij.
Ik kende NewRetroWave lange tijd niet, hoewel ik veel van die muziekstijl luisterde. Ik bezocht hun website omdat ik probeerde mijn muziek naar labels te verzenden. Ik heb muziek van toen ik op de middelbare school zat op een in Toronto gevestigd label genaamd Bug Eyed Records. Het ging nooit echt ergens over, maar er waren een paar singles en een EP die ik met hen uitbracht. Dat waren mijn eerste ervaringen met welk label dan ook.
NewRetroWave leek gewoon toegankelijker, dus ik probeerde een retro klinkend nummer te maken, hoewel ik niet zo van dat geluid hield als nu, maar ze vonden het leuk en ze vroegen of ik meer muziek had. Ik werkte aan die eerste Evil Squad EP, dus ik stuurde het naar hen en ze vonden het leuk en plaatsten het op hun YouTube-kanaal. Sindsdien heb ik een redelijk goede relatie met NewRetroWave.
LK: Op mijn eerste volledige album op NewRetroWave probeerde ik een geluid te creëren dat een beetje meer trouw was aan wat ik oorspronkelijk van plan was te maken met elektronische muziek, terwijl de eerste Evil Squad EP mijn poging was om echt op de neus te zijn met die synthwave-stijl. Nu ik mijn voet tussen de deur had, wilde ik wat ik daarmee had geleerd, gebruiken en iets toegankelijker maken, niet alleen maar pure, donkere, zware synthwave. Ik beschouw mezelf altijd als de minst synthwave-y synthwave-artiest.
Met dat album probeerde ik een beetje zacht te beginnen en het wordt in het midden een beetje zwaar met nummers als Beatdown en Cut Lip en dan keert het terug naar iets zachter. Ik probeer mijn albums te bekijken als een verhaal. Ik probeer me voor te stellen hoe een onbekende met mijn muziek ernaar zou willen luisteren en zo stel ik de albums samen. Het komt zelden voor dat ik gewoon een offshot heb op een willekeurig nummer en dat opdraag. Ik probeer mijn spullen op een methodische manier te verpakken.
Van Spinditty
Ik werk aan een tweede volledig album dat ik niet aan NewRetroWave heb gepresenteerd. Ik heb er wel een verhaal voor in gedachten. Het is een beetje een romantisch coming of age-verhaal.
LK: Het begint nooit echt met een idee vooraf. Vaak begint het met het openen van een project, misschien wat drums neerleggen en wat aan een synthesizer sleutelen. Ik raak heel snel uitgeput en sluit het project af. Vaak gebeurt het gewoon door te knutselen en iets te vinden dat ik leuk vind aan waar ik aan heb gewerkt en het gewoon op te bouwen. Ik zou delen van een nummer in verschillende arrangementen kunnen opbouwen of misschien drie verschillende nummers in één project kunnen opbouwen en ze misschien heel ver uit elkaar in de tijdlijn kunnen plaatsen. Ik zal kijken wat ik leuk vind aan elk van die dingen en ze misschien samenvoegen. Het is altijd een ander proces.
Op het nieuwe album waar ik aan werk, staat bijvoorbeeld een nummer dat is geïnspireerd op de Black Mirror-aflevering San Junipero. Het is echt een melancholisch, somber nummer. Ik haal gewoon inspiratie uit zoveel verschillende plekken. In dat geval was het de esthetiek die de aflevering had die me inspireerde. In andere gevallen zou ik kunnen besluiten dat ik misschien een heel zwaar nummer wil maken of dat ik met een synthetisch hoorngeluid of elektronische piano speel om met iets cools te komen.
LK: Ik ben niet echt de grootste fan van elektronische muziek in het algemeen, vooral niet voor iemand die het maakt. Ik ben nooit echt in die scene geweest. Wat ik leuk vind aan elektronische muziek en wat me inspireerde om het te maken, waren acts als Deadmau5, Justice en Daft Punk vanwege de innovatie die ze in hun liveshows brachten en de manier waarop ze werken. Het was geweldig om Deadmau5 live te kunnen zien streamen, want er was geen mysterie. Hij probeerde die muren rond de muziek neer te halen.
De elektronische muziekscene is moeilijk te navigeren voor mij. Het geldt vooral voor iemand die in bands speelt. Ik kom meer uit een punkrockachtergrond, dus als het op optredens aankomt, is het moeilijk om dat als elektronische muzikant te benaderen in plaats van als band. Iedereen denkt gewoon dat je een DJ bent en het is totaal anders.
Voor zover synthwave daarin past, heb ik meer succes gehad met het alleen doen van elektronische muziek dan met het doen van mijn banddingen, maar ik voel me echt geïsoleerd omdat ik het moeilijk vind om in die scene ondergedompeld te worden op dezelfde manier als ik zou doen met een band. Zelfs nu moet ik nog echt een synthwave-community in Toronto vinden. Het is er en ik moet het gaan zoeken, maar veel spreekt me gewoon niet echt aan.
LK: Ik maak me op voor een volledig album dat meer in de trant van Neon Graffiti is. Ik heb ongeveer de helft ervan in demovorm gedaan, maar wat ik met dit album wilde doen, was een echt retro-album maken. Ik bedoel niet retro alleen in de zin dat het klinkt alsof het uit de jaren '80 zou kunnen zijn. Ik wilde een album maken waarin alle stengels en nummers worden overgebracht naar analoge opnametape. Het zou een lang proces worden, maar daar werk ik naar toe. Ik maak het allemaal klaar en er is een studio waar ik eerder met mijn band heb opgenomen. De producer daar doet veel analoge dingen, dus ik heb met hem gepraat en misschien ga ik daar in de toekomst heen om alles op analoge tape op te nemen. Ik denk dat het best netjes zou zijn. Het zou zoiets zijn als achteruit werken. Het gaat om experimenteren. Het zou interessant zijn om het album te maken met alle geavanceerde tools die ik tot mijn beschikking heb en dan terug te gaan naar tape.
LK: Soms is het moeilijk. Het is gewoon iets waar je mee te maken hebt. Ik heb nu ongeveer een maand niet op een solide manier aan Raydar-dingen gewerkt. Ik heb andere dingen gedaan, maar het komt en gaat. Er zijn dagen dat ik nummers uitwerk tot een punt waarop ik het idee binnen een paar dagen overbreng. Er zijn andere dagen waarop ik zal werken aan nummers waar ik jaren geleden aan begon, zelfs voordat Neon Graffiti uitkwam. Soms word je geraakt door golven van creativiteit en soms open je een project, luister je er één keer naar en sluit je het weer.
