Guns N' Roses Chinese democratie: een ondergewaardeerd soloalbum van Axl Rose

Op de een of andere manier spijkert Axl het op deze plaat

Chinese democratie is toch niet echt een Guns N Roses-album? Het is meer dan wat dan ook een Axl Rose Solo-album. Wat een fantastisch solo album is het toch. Hé, ik hou van Slash, Izzy, Duff en Steven Too, maar laten we eerlijk zijn, GNR is Axl Rose, hij is de ENE die je niet kunt vervangen.

Het is bizar voor mij hoe onder de radar de Chinese democratie was toen het in 2008 werd uitgebracht. Ik geloof dat het bijna net zo goed is als eetlust voor vernietiging. Ik kan meestal zien of een plaat klassiek is door de her-spinbaarheid van het album. Ik droeg deze plaat toen het werd uitgebracht, en ik moet bekennen dat het 8 jaar later regelmatig wordt gedraaid. De songwriting is geweldig over Chinese democratie. Op de een of andere manier slaagt Axl erin om het album te laten klinken als klassiek GNR, maar met een door en door modern of op zijn minst eigentijds geluid. Het is nog steeds aards zoals je zou verwachten van een Guns-album, een doorleefde stijl, die nooit een verontschuldiging biedt.

Het geheim van dit album is echter zijn volwassenheid. Deze gast heeft veel meegemaakt in zijn leven, en hij is geen gewone kat, hij legt het ons allemaal uit over Chinese Democratie. Ik denk dat omdat dit album er zo lang over heeft gedaan om de kwaliteit te vergroten. Net als Appetite for Destruction, gingen er jaren voorbij voor de release, al die jaren worden op het album uitgestort. Eetlust duurde een heel leven, terwijl de Chinese democratie 17 jaar kostte wat leek op een heel leven. Ik tel het Spaghetti-incident uit 1993 niet mee in die tijdlijn.

Het is een album dat op je groeit, vooral als je naar het leven kijkt, en zijn politiek, zowel politiek als sociaal met een sceptische, zo niet paranoïde neiging. Je hebt ongetwijfeld betrekking op veel dat voortkomt uit de lyrische inhoud.

Was het het wachten waard?

Als je de band hebt gevolgd, en al hun beproevingen en beproevingen, denk ik dat je de muziek echt kunt waarderen, vooral als je het sleutelen aan het GNR-geluid kunt accepteren. Ik denk dat de elektronica me aanvankelijk vreemd leek, maar jaren later houdt het mijn oren goed. -bom na f-bom. Ik heb altijd veel aandacht besteed aan Axl's levensstrijd. Niet dat ik zelf paranoïde of vrouwenhater ben, maar ik verwonder me eerder over het genie in de manier waarop hij de ups en downs van zijn eigen leven uitdrukt door middel van liedjes. De laatste keer dat we Guns hoorden voor Chinese Democracy was via hun vergeetbare Spaghetti Incident-album. Tegen het jaar 2000 had ik de hoop in de band volledig verloren, toen gitarist Slash, bassist Duff McKaggen en drummer Matt Sorum een ​​voor een de band verlieten. erdoor geslagen. Ik dacht dat hij misschien te afgemat was geworden om ooit nog nieuwe muziek uit te brengen? Gelukkig is hij natuurlijk nog steeds afgemat, en paranoïde, het komt allemaal door op het album.

Wat voor geluid heeft de Chinese democratie?

De moderne accenten waar ik eerder over sprak, hadden een ramp kunnen zijn als ze op de verkeerde manier waren gedaan. Ik denk aan "Better" en zijn intro specifiek, het is eerlijk gezegd perfect in mijn oren.

Van Spinditty

Voor mij is het ding dat duidelijk is over Chines Democracy, de muziek heeft duidelijk 2 verschillende geluiden: het klassieke GNR-geluid en deze nieuwe hybride progressieve rockfusie van hardrock met diverse geluiden, inclusief die elektronica. beste nummer op het album, ik ben het ermee eens dat het een van de beste is, en duidelijk een aantal van de beste Rose paranoïde levensteksten heeft. Wie is er niet wel eens gewaarschuwd door vrienden en familie over de weg die je gaat afleggen met een bepaalde vriend of vriendin? We leren het nooit, toch? Voor mij vallen de nummers "Catcher in the Rye" en "There Was a Time" op als een van de meest volwassen en goed gemaakte liedjes die ik de afgelopen 20 jaar in de rockmuziek heb gehoord. Het titelnummer en "Riad and the Bedouins" zijn geweldige voorbeelden van het nieuwere hardrockgeluid dat Axl heeft ontwikkeld, en nummers als "IRS" en "Shackler's Revenge" luisteren terug naar een rauwer vintage GNR-geluid. Er gebeurt veel op dit album, het is progressieve rock; een dikke stoofpot van stijlen, met elektronische nuances die de klassieke fans misschien zouden afschrikken. Je weet dat Axl die kant op ging met nummers op de Illusion-albums, met veel overdubs en vreemde geluiden. Een van de tekortkomingen van die dubbele Illusion-albums was het geforceerde karakter van de overdubs, ze leken op sommige plaatsen onhandig, het leek alsof de overdubs op het laatste moment waren toegevoegd. leidde me af van de muziek waar ik naar luisterde. Ik laat me hier niet zo afleiden.

Axl's stem en de overdubs

Op Chinese Democratie lijken alle overdubs en add-ons nooit misplaatst of gekunsteld.

Deze dichte jungle van geluid in Axl's geest lijkt op de een of andere manier logisch, misschien is Rose tegenwoordig volwassener? Rose's stem klinkt nog steeds geweldig, en hij kan nog steeds een goed nummer schrijven. Een ander ding waar ik me zorgen over maakte, was hoe Rose's stem het zou houden na meer dan een decennium niet meer opgenomen te zijn? De man heeft het nog steeds over Chinese democratie, de handtekeningstijl van het bovenste register heeft nooit beter geklonken. Hij verandert nog steeds de intonatie van zijn stem om het met groot effect aan te passen aan de behoefte van het nummer. Je hoort Axl nooit genoemd worden als een geweldige songschrijver aller tijden, weet je niet waarom? Zijn streetwise 'lived it'-stijl krijgt een goede verstandhouding met de gewone man. Dat hij na alle roem en fortuin nog steeds schrijft over teleurstellingen en teleurstellingen, wijst wel op het eeuwenoude feit dat geld inderdaad niet alles kan kopen. Axl brengt dat punt over Chinese democratie op meesterlijke wijze over. Ik heb in de loop der jaren aandacht besteed aan Axl's leven, aan alle problemen. Hij heeft teksten voor dit album geschreven uit zijn eigen persoonlijke dagboek om zo te zeggen, voor mij is dat wat deze muziek naar meesterwerkniveau brengt. Een groot aantal emoties borrelen door deze muziek heen, met paranoia en bitterheid bovenaan de lijst. Ik heb echter nooit het gevoel dat de muziek deprimerend is, ik denk dat na verloop van tijd mensen, zelfs fanboys, het meer zullen waarderen. Moeilijk te geloven dat het al 8 jaar geleden is dat Chinese Democratie werd uitgebracht, gezien hoe lang het duurde om aan te komen. Nu de reünie in 2016 plaatsvindt, zal hopelijk een nieuw album niet zo lang worden uitgesteld als dit album?

Nu Axl aan het flirten is met AC DC, zal het hem hopelijk niet teveel afleiden met betrekking tot een nieuw record? We zullen zien?