Vergeten hardrockalbums: Judas Priest

Ik ben een geobsedeerde hardrock/heavy metal fan en verzamelaar sinds het begin van de jaren 80. Als het een goede gitaarriff en houding heeft, doe ik mee.

Judas Priest, "Ram It Down"

(Columbia Records, 1988)

10 nummers, looptijd: 49:33

Ram It Down uit 1988 neemt een vreemde plaats in in het Judas Priest-pantheon. Hoewel het geen slecht album is naar de inschatting van deze schrijver, lijkt het door iedereen over het hoofd te worden gezien, behalve door de meest die-hard, moet-hebben-alles Priest-fans.

Het gebrek aan bekendheid van Ram It Down vandaag de dag kan te wijten zijn aan de timing van de release. 1988 was een enorm jaar voor hardrock en heavy metal, en hoewel Ram It Down destijds respectabel genoeg presteerde om de Priest nog een gouden plaat in de VS te verdienen, werd het al snel overschaduwd door spraakmakende '88-releases zoals Metallica's … And Justice Voor iedereen, Queensryche's Operation: Mindcrime en Slayer's South of Heaven.

Ram It Down kwam toevallig ook uit tussen twee van Priest's bekendste albums - de gelikte, op popmetal geïnspireerde Turbo uit 1986 (die toen populair was, tegenwoordig wordt beschouwd als een van hun mindere inspanningen) en de lean, mean, speed uit 1990 metal comeback Painkiller (over het algemeen geprezen als een van hun beste). Ram It Down bevindt zich op een lijn tussen die twee kanten, met behoud van het gladde, veramerikaniseerde, radiovriendelijke gevoel van Turbo, maar brengt ook elementen terug van het zwaardere, gemenere, klassieke Judas Priest-geluid.

"Ram het naar beneden"

Achter de schermen

Terwijl Turbo een succesvol experiment was voor Priest (vooral in de VS, waar het de dan geldende pop-metalgolf naar platina-status bewoog), vervreemdde de gepolijste, gesynthetiseerde sfeer een groot deel van het headbangerpubliek van de band.

Wat veel fans niet wisten, was dat Turbo oorspronkelijk gepland was als een dubbelalbum, genaamd Twin Turbos. Het experimentele, synth-metal Turbo-materiaal zou de eerste helft van het album zijn geweest, met een set traditionele heavy metal-nummers in Priest-stijl op de tweede. Toen het platenlabel van Priest het idee van een dubbelalbum schrapte, werden enkele van de nummers die voor die "tweede" schijf waren bedoeld, de basis van Ram It Down.

Drummer Dave Holland was afwezig bij de meeste Ram It Down-opnamesessies vanwege verschillende gezondheids- en persoonlijke problemen, dus veel van het drumwerk dat op het album te horen is, is eigenlijk een elektronische drummachine. (De Ram It Down-tour zou ook de laatste van Nederland zijn met de band.)

Van Spinditty

"Johnny B. Goode"

De liedjes

Ram It Down opent met het waanzinnige titelnummer en begint met een epische Rob Halford-schreeuw die overgaat in een gierend, snel gitaarduel tussen K.K. Downing en Glenn Tipton. Het speedmetal-gevoel van het nummer laat luisteraars onmiddellijk weten dat de priester een slankere, gemene mentaliteit heeft. Het stevige anthem "Heavy Metal" wordt wat in de steek gelaten door zijn klungelige, Turbo-achtige gesynthetiseerde drums, maar met het aanstekelijke "Love Zone" en "Come And Get It" keert het snel om.

Het stoere "Hard As Iron" sluit de eerste helft van het album af en het epische "Blood Red Skies" grijpt terug op klassieke Priest-nummers zoals "The Sentinel" met zijn post-apocalyptische lyrische thema's. "I'm A Rocker" is een pittig meezingnummer voor het publiek waarvan de teksten pure cheddar zijn ("I'm a rocker, ohhh, doe wat ik voel zoals ik zeg; ik ben een rocker, ohhhh, en niemand kan neem dat weg!"), maar de priester geeft het genoeg klasse om het te laten werken.

De grootste misstap van het album was de cover van Chuck Berry's "Johnny B. Goode", die als een zere duim uit de startvolgorde steekt. in KK Downing's boek Heavy Duty, legde hij uit dat "Johnny" een poging was om een ​​grote fout goed te maken die Priest in 1986 had gemaakt. De producers van Top Gun hadden Priest een aanbod gedaan om het Turbo-nummer "Reckless" op de soundtrack van de film te zetten, maar de band wees het af, in de veronderstelling dat de film zou floppen. Onnodig te zeggen dat dat een zeer kostbare beslissing bleek te zijn! Toen Hollywood opnieuw belde en de kans bood om "Johnny B. Goode" te coveren voor een komedie met Anthony Michael Hall in de hoofdrol, grepen ze die kans aan, maar de film "Johnny Be Good" en het bijbehorende soundtrackalbum werden gebombardeerd.

Desondanks kreeg "Johnny B. Goode" nog een kans als lead single van Ram It Down, compleet met een ongemakkelijke videoclip van de band die live speelde voor een publiek vol podiumduikende thrashers. Het leek alsof ze te hard hun best deden om 'hip' te zijn. ("Hé, kijk eens naar ons, kinderen! Wij kunnen ook snel spelen, net als al die nieuwerwetse 'thrash'-bands die je leuk vindt!")

Gelukkig herstelt Ram It Down op zijn laatste twee nummers, het kinky-seks-thema "Love You To Death" (hoewel de bullwhip-geluidseffecten nogal cringy zijn) en het humeurige epische "Monsters of Rock".

"Ik ben een rocker"

Samenvattend

Ik heb Ram It Down in mijn bezit sinds het een nieuwe release was in 1988, en ik herinner me dat ik behoorlijk opgelucht was toen ik het voor het eerst hoorde, omdat het een terugkeer naar vorm betekende na het radicale vertrek van Turbo.

Ram It Down mag dan misschien nooit als een "go-to" Priest-album worden beschouwd, maar zelfs na al die jaren vind ik het nog steeds een plezierige luisterbeurt en plaats ik het midden in de Priest-catalogus.

Opmerkingen

Ara Vahanian uit LOS ANGELES op 15 september 2020:

Bedankt voor het schrijven over dit album. Ik zou zeggen dat Ram It Down een sterke afsluiting is voor Judas Priest om het decennium van de jaren tachtig te beëindigen. Dit album is misschien wel het laatste met het klassieke Judas Priest-geluid als je begrijpt wat ik bedoel. Mijn favoriete nummer op Ram It Down is het nummer Monsters of Rock… klassiek nummer. Ram It Down is eigenlijk een van de sterkste albums van de band en vooral Stained Class uit 1978. Hoewel albums zoals Painkiller misschien zwaarder waren, is dat niet de echte Judas Priest, maar ik denk dat ze hun stijl wilden veranderen en iets zwaarders wilden adopteren.