Zeven invloedrijke 'onvoltooide' albums

Mike is een freelance schrijver met een Punk Rock-ethos. Hij is gespecialiseerd in actuele en historische muziekscènes en subculturen.

1. 'Hallo, hoe gaat het: het onvoltooide album' van Daniel Johnston

Opgenomen in september 1983, zou Indie/Low-fi cult-icoon Daniel Johnston's zesde in eigen beheer uitgebrachte album Hi, How Are You zijn meest herkenbare en gevierde werk worden. Johnston, een lijder aan schizofrenie en bipolaire stoornis, heeft echter altijd volgehouden dat het album niet af was, vanwege een zenuwinzinking die hij opliep tijdens de opname.

Zoals het geval is met het meeste werk van Johnston, is Hi, How Are You , zeer minimalistisch van aard en werd het volledig opgenomen op een thuiscassetterecorder, hoewel het als meer sonisch gevarieerd wordt beschouwd dan veel van Johnstons andere werk. Het album is soms bijna kinderlijk van toon, maar nummers als 'Despair came knocking', 'Desperate Man Blues' en leadtrack 'Poor You' onthullen een duisterder inzicht in Johnstons innerlijke strijd. Jaren na de release van het onvoltooide album zou het een onverwachte boost in populariteit krijgen toen Nirvana-frontman Kurt Cobain, op het hoogtepunt van zijn rocksterrendom, werd gefotografeerd met een t-shirt met het artwork van het album, waardoor een nieuwe generatie fans naar ga erop uit en ontdek de muziek van Johnston zelf.

3.'Smile' van The Beach Boys

Bedacht als een soort magnum opus voor de Beach Boys, was Smile een gedurfde onderneming die de band uiteindelijk overweldigde. Een mix van psychedelica, spiritualiteit en humor met een veelvoud aan genre-invloeden, variërend van country tot rock en zelfs Disney-filmcomposities. Uiteindelijk leidden echter meerdere factoren tot de annulering van het album, waaronder de verslechterende geestelijke gezondheid en creatieve ontevredenheid van primaire songwriter Brian Wilson, innerlijke onrust onder de band, drugsgebruik, de moeilijke opnameprocessen die werden gebruikt en meerdere ruzies met de platenmaatschappij van de band, Capitol Records.

Een zwaar uitgeklede en gewijzigde versie van Smile (genaamd Smiley Smile) zou uiteindelijk een release krijgen met negatief kritische ontvangst en slecht commercieel succes (hoewel het album sindsdien een cult-aanhang heeft gekregen). Het originele Smile-project was alles behalve gesloopt. Decennia later werden pogingen gedaan om te herscheppen hoe het originele album zou hebben geklonken (bijv. Brian Wilson's Brian Wilson Presents Smile; de ​​Beach Boys Smile Sessions) werden uitgebracht, maar terwijl de laatste enkele van de originele opnamen gebruikte, werden beide gemaakt met nieuwe instrumentale en vocale optredens. Ondanks het feit dat we het echte Smile-album nooit zullen horen zoals het voor het eerst werd bedacht, zijn de grote omvang en de mystiek eromheen van invloed op muzikanten en songwriters tot op de dag van vandaag.

5. The Rock Opera 'Lifehouse' van The Who

Dit is weer een voorbeeld van een album met een omvang die zo groots is dat het uiteindelijk vanzelf zou instorten. Beïnvloed door de geschriften van de soefi-muzikant Inayat Khan en ook door Meher Baba (een man die in wezen beweerde dat hij de incarnatie van een godheid was), was het belangrijkste idee achter Lifehouse om muziek te maken die zich aanpaste aan en veranderde op basis van de persoonlijkheden van The Who concertbezoekers, met behulp van een verscheidenheid aan verschillende hardware en geautomatiseerde biografische gegevens. Als dit nogal buitensporig klinkt, is dat waarschijnlijk omdat het zo is, maar primaire songwriter Pete Townshend raakte geobsedeerd door het idee. Er werd een scenario geschreven voor een film die zou samenvallen met het album en er werden plannen opgesteld om het jonge Vic-theater in wezen te bezetten met een vast nachtelijk publiek, dat het album en zijn filmtegenhanger zou beïnvloeden, aangezien het beetje bij beetje vooraan werd gecreëerd van hen… of zoiets… Wie weet? Maar uiteindelijk was niemand het echt eens met de grandioze visie van Townsend, inclusief de platenmaatschappij die het scenario afwees. Townsends onvermogen om zijn ideeën echt te vertalen naar de mensen om hem heen leidde tot een zenuwinzinking en uiteindelijk werd het project op de plank gezet, voor Townsends eigen gezond verstand als niets anders. The Who zou in plaats daarvan beginnen te werken aan hun zeer succesvolle, rechttoe rechtaan studioalbum Who's Next. Townsend heeft het project echter nooit helemaal verlaten en in 1998 vond Lifehouse eindelijk zijn weg naar een breder publiek (zij het in een drastisch gewijzigde vorm) als hoorspel voor de BBC. Een boxset van Lifehouse-kronieken, die het hoorspel en demo's voor het originele Lifehouse bevatte, werd uitgebracht in 2000, en de lifehouse-methode, een internetsite die synthesizermuziek maakte op basis van de essentiële statistieken van de gebruiker, zou in 2007 debuteren. ga die laatste echter maar eens opzoeken, want de site bestaat niet meer.

Van Spinditty

7. 'Voor de hele wereld om te zien' door de dood

Dit is een voorbeeld van een band die weigerde concessies te doen aan hun visie en de gevolgen moest dragen van het standhouden van een platenmaatschappij. Oorspronkelijk bekend als de 'Rock Funk Fire Express' en voornamelijk Funk-muziek spelend, zou de band van drie broers uiteindelijk een meer rock / proto-punkrichting inslaan. Sterker nog, de band zou kunnen worden beschouwd als een van de eerste echte punkbands aller tijden. Naast de stilistische verandering, zou de band hun naam veranderen in Death, na het overlijden van de drie broers verderop. Het idee achter de naam was echter niet bedoeld als een sombere of morbide, maar omringde het idee om een ​​negatief te nemen en het in een positief te veranderen.

Helaas voor hen zouden anderen niet zo enthousiast zijn over de naam. Nadat hij in 1975 de studio was binnengegaan, zou Death zeven nummers van een gepland album met 12 nummers voltooien toen Columbia Records-president, Clive Davis, hen vertelde dat ze hun naam moesten veranderen in iets dat commercieel levensvatbaarder was. De band weigerde en als gevolg daarvan liet Davis de financiële steun van Columbia voor het album vallen. De band ging in 1977 uit elkaar, maar in 2009 zouden de zeven opnamen eindelijk een release krijgen onder de toepasselijke titel For the Whole World to See. De release werd alom geprezen en de overgebleven leden (gitarist David Hackney stierf in 2000 als gevolg van longkanker) zouden de band hervormen met nieuwe gitarist Bobbie Duncan om de plaat te promoten en zelfs begonnen met het schrijven en uitbrengen van nieuw materiaal. Toch moet je je afvragen hoe de resterende vijf nummers van de geplande LP zouden hebben geklonken, en welke impact het vroege punktrio in de jaren '70 zou hebben gehad als het album was uitgebracht.

Opmerkingen

Mike Grindle (auteur) uit het VK op 08 maart 2019:

Bedankt Kaili!

Ik hou ook van Elliot Smith. XO en of/of in het bijzonder zijn twee van mijn favoriete albums aller tijden.

Buckley was ook geweldig, maar we zullen nooit weten hoe geweldig hij had kunnen zijn. Ik moet echter toegeven dat ik nooit echt veel van zijn vaders muziek heb verkend.

Kaili Bisson uit Canada op 08 maart 2019:

Goed artikel Maik!

Ik hield van de stem van Elliott Smith… jammer dat we geen nummers meer van hem zullen horen. Jeff Buckley had ook zo'n belofte; Ik was altijd een fan van de muziek van zijn vader.

Mike Grindle (auteur) uit het VK op 28 februari 2019:

Om een ​​vlieg op de muur te zijn geweest tijdens de opnames van die laatste albums…

Interessant is dat er volgend jaar een documentaire over het 50-jarig jubileum op het album verschijnt met veel niet-uitgebrachte beelden.

Bill Holland uit Olympia, WA op 28 februari 2019:

Er zit behoorlijk eerlijke muziek in al die onafgemaakte zaken. Het Let It Be album heeft nooit een kans gehad, wat echt jammer is. Die groep had geen enkele kans om zich te verenigen tijdens de tour en dat wisten we op dat moment allemaal.