Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Eerste indrukken
SeYSMIC's Resurrection is een broeierige horrorfilm van een album dat doordrenkt is van schaduw, doordrenkt van ingewikkelde gitaar en aangeraakt met klassieke invloeden. Er is een sterk gevoel voor beeldspraak in de muziek en het album vertelt een verhaal van terreur in geluid. Het album combineert goed gespeelde gitaar met deinende drums, diepe bas en synths die de andere muzikale elementen contrasteren en aanvullen.
Het meest opvallende element van het album is voor mij het gitaarwerk erop. Er is hier een rijk, gedetailleerd en ingewikkeld spelniveau, samen met karnende kracht en stijgende duisternis die bijdragen aan de kracht en het gevaarlijke gevoel van Resurrection. Het muzikaliteitsniveau is hoog, maar het dient altijd het algehele gevoel van de nummers, in plaats van alleen maar opzichtig te zijn.
Een ander element van Resurrection dat ik leuk vind, is de invloed van klassieke muziek. Er zijn arpeggio's die vrij klassiek aanvoelen, het geluid van een klavecimbel (en momenten die me doen denken aan composities voor orgel), evenals segmenten die het duidelijke gevoel hebben van een orkestrale strijkerssectie. Het contrast dat deze geluiden creëren met de hardere, agressievere elementen van het album verhoogt de intensiteit.
Het gebruik van een grote verscheidenheid aan synth-geluiden op Resurrection is wat helpt om de beelden te creëren en het verhaal op het album te vertellen. Ze zijn gelaagd en met elkaar verweven en produceren geluiden die kunnen verscheuren, samen met momenten van sterrenzachte zachtheid. Er is een complexiteit in hoe de verschillende synth-onderdelen samenwerken die sterke sonische beelden voor mij schetsen.
Mijn favoriete nummers geanalyseerd
"Anastasis" ontstaat met een gestaag oscillerend, woest, scherp gegrom van synth. De kickdrum bonkt en een deinende, snijdende synth snijdt in de muziek terwijl deze een crescendo bereikt. Ik word aangetrokken door die wilde, agressieve stroom van geluid als het in de baan botst.
Er zit een getijde-energie in de muziek terwijl de grote drumbeat door blijft drijven. Hoge, klinkende synth draagt een mineurtoonsoort, melancholische melodie terwijl het nummer hard wordt opgeladen.
Nu huilt de elektrische gitaar over de aanvallende kracht eronder, schreeuwend en verscheurend, vliegend en cascaderend in ingewikkelde tonen. Een segment met snelle glanzende arpeggio's die rondfladderen, komt binnen voordat de gekke, expressieve stem van de gitaar in wilde overgave springt. Alle muzikale elementen exploderen in een wervelwind van energie en wreedheid op dit nummer.
Een keiharde, weerkaatsende baspuls en snel draaiende arpeggio's gedragen op een breed klinkende, klinkende en orgelachtige synth kick off "Venice." De synth oscilleert en springt snel met harde sonische pulsen die eronder snijden en massieve drums beuken. Ik geniet van de sterke klassieke muziekinvloed in het geluid van de boogvormige arpeggio's.
De rijke, volle, enigszins edgy toon van de gitaar stuurt snel vliegende arpeggio's die over het nummer dansen terwijl de griezelige stem van een Theremin een etherische en spookachtige melodische lijn draagt. Ik ben gecharmeerd van dat Theremin-geluid hier. De scherpgerande bassynth verscheurt de muziek terwijl de hartslag van de percussie door blijft gaan.
"Gloom" begint met verhoogde noten met kristallijne randen die zweven door de zwevende achtergrond van zacht synthgeluid dat wordt aangeraakt door een wending van kleine toetsduisternis. Een zware, sterke baspuls en de golf van enorme drums rollen onder de dwalende, delicate en strelende melodie. Ik ben een fan van hoe goed dat contrast werkt in dit nummer.
Van Spinditty
Een verheven, verlangend patroon van glinsterende synths draait langzaam over de veel donkerdere en krachtigere gevoelens eronder, terwijl pijnlijk heldere arpeggio's als sterrenstelsels draaien. De enorme schimmige kracht van de grommende, diepe onderbouwing voegt gewicht en "somberheid" toe aan de procedure. De gitaarsolo gespeeld door Billy Mays Band schreeuwt het uit met een boogvormige, huilende stem die een enorme kracht heeft in combinatie met de harde bron van gruizige geluiden eronder .
Volle, dramatische pulsen van synth met een pijnlijk gevoel verplaatsen zich naar de wijd open achtergrond in een mineur toonsoort drift om "6114 California Street" te openen. Een gestage, diepe puls van schimmige bas pulseert samen met sprankelingen van hoge synth die door de muziek druppelen. Een stevige, langzame drumbeat klopt samen met een medium laag geluid dat kronkelt met een dreigend gevoel en een gevoel van loerend gevaar aan de muziek toevoegt.
Een arpeggio met een bezorgd gevoel kronkelt in dalende patronen rondom de andere muzikale elementen. De langzame, dreigende beat beweegt mee met de drijvende, griezelige Theremin en klimmende orgeltonen terwijl de meedogenloze beat en bas door blijven drijven. Gelaagde geluiden vloeien voort, voelen spookachtig en dreigend aan voordat ze in stilte verdwijnen.
"Lovers at the Killer Hotel" komt tot leven met golvende arpeggio's die erdoorheen worden geschoten met een statisch gescherpte synthstroom en een diep, stabiel basgeluid. De elektrische gitaar valt in terwijl de grote, zware beat pulseert en vlezige stukken gitaar krachtig roepen.
Ik geniet vooral van het segment waarin ingewikkelde arpeggio's gedragen op een middelhoge synth met snaarachtige kwaliteiten boog en dansen terwijl de gitaar springt, versnippert en vliegt. Donkere energie stijgt op en drums knallen het nummer binnen terwijl de gitaar en de synths elkaar in een snijdende lijn verdubbelen. Een dikke kluwen drums en bas dreunt langzamer terwijl de gitaarmelodie wat bluesachtigheid heeft en riffs vakkundig en vloeiend meegaan.
Een scherpe, broze elektrische gitaarkreet begint "Heartcleaver", samen met langzaam draaiende, klimmende arpeggio's. Er zit een ingewikkelde strakheid in de gitaar als een dikke wig van bas en gigantische drums verschuiven onder de snaarachtige arpeggio's die draaien met een orkestrale kwaliteit.
Ik word aangetrokken door de manier waarop de arpeggio's reiken en verlangen onder het gewicht en de gruizige kracht van de gitaar terwijl deze samen met de stormende drums het nummer in brult. De complexe, nerveuze gitaar schreeuwt het uit in verstrengelde passages terwijl de arpeggio's blijven klimmen en meer kracht en een gevoel van groeiend gevaar aan de muziek toevoegen terwijl de massieve, harde pulsen deinen en toenemen.
"Walpurgis Night (Epilogue)" interesseert me vanwege de balans tussen een barokachtig melodisch patroon gespeeld op klavecimbel en de vreemde stem van de Theremin. Er is een moment van stilte voordat rijke synths opstijgen in aanzwellende, oscillerende golven onder de Theremin.
Er is een groeiend gevoel van macht dat aan het karnen is terwijl broeierige akkoorden op en neer gaan, terwijl het gevoel van schaduw steeds benauwender en dodelijker wordt. De Theremin en de zware synth eronder worden verdubbeld als de snaren roepen, wat een meer klassieke smaak aan de muziek toevoegt.
Laatste gedachten
SeySMIC's Resurrection is een album dat bruist van sterke sonische beelden en een gevoel creëert van deinende duisternis die oprijst om het licht op te slokken. De manier waarop alle muzikale elementen samenkomen, geeft diepte aan het album.
