"The Isolation Game" door Disarmonia Mundi Album Review

Ik schrijf klassieke "good vs evil" creatieve schrijfstukken met slimme wendingen geïnspireerd door vintage actiefilm, gaming en heavy metal.

Tracklijst en line-up

Ettore Rigotti: Gitaren, drums, basgitaar, keyboards en cleane zangClaudio Ravinale: Harde zang en teksten

Het album bevat ook zang van Bjorn "Speed" Strid (Soilwork), Antony Hämäläinen (zang) en gitarist Olof Mörck (Nightrage) op twee nummers.

Mijn geschiedenis met het record

Deze plaat was mijn kennismaking met Disarmonia Mundi. Het was een belangrijk hoogtepunt van mijn verkenning van het genre dat melodieuze death metal/melodeath wordt genoemd. "Chainheart Machine" van Soilwork, "Twilight of the Thunder God" van Amon Amarth en "Only Inhuman" van Sonic Syndicate waren diep in mijn gedachten geworteld, en ik was op weg om uit te groeien tot een melodeath-krijger toen ik deze ongelooflijke plaat tegenkwam. Toen ik online metalarchieven bezocht, verscheen Disarmonia Mundi op de lijst.

Na een korte zoektocht op YouTube was ik verslaafd.

Het ruige gitaarwerk klonk als een cirkelzaag die loden leidingen doorsneed. Het veroorzaakte beelden van death matches in verlaten gevangenissen, eenzame helden die door met bloed doordrenkte gangen doorkruisten, en meer beelden van het gaan naar gevaarlijke plaatsen waar de dood op handen was. Je kunt het niet helpen, maar stel jezelf voor als de hoofdpersoon in de bovengenoemde situaties. Dit is de manier waarop mijn gedachten gingen tijdens mijn tijd met het album.

Van Spinditty

De albumrecensie

Melodie

Disarmonia Mundi is een melodieuze death metal band met progressieve elementen en intense, tijd-stoppende momenten van prachtige harmonieën die worden gestart door zuivere passages en begeleid door headbangen. Artillerie-geschutsgitaren met vuursteun van bas en drums, zoals een Sovjet Katjoesja-raketwerper die heet naar beneden regent, maken dit een zeer plezierige plaat. De 14 nummers van melodisch meesterschap verkennen thema's als samenleving, waanzin en geweld. Zanger Claudio Ravinale klinkt als een meer krankzinnige, borderline-bezeten Bjorn Strid (Soilwork), terwijl Ettore Rigotti's cleane passages de tijd stoppen terwijl zijn gitaarwerk de lucht verscheurt en jumbojets met zijn vleugels verscheurt.

zang

De 14 nummers hebben een enigszins Lo-Fi-productie en de zang heeft een "sis" terwijl de drums meer punch hebben. De gitaren hebben een schurend geluid.

Muzikaal lijkt het album zijn eigen ding te doen met riffs die ik in andere melodeath-releases, zelfs niet underground-releases, nog niet heb gehoord, terwijl zuivere passages uit het niets kwamen. Deze laten me denken tijdens de opbouw, "ze zouden niet; de baan is te goed zoals het is" alleen om mijn hoofd eraf te schieten en me te laten verliezen in opwinding; headbangen in het openbaar inbegrepen.

Beste liedjes

Ik geniet in zijn geheel van dit album en kom er regelmatig op terug; sommige nummers grepen me echter meer.

"The Shape of Things To Come" is een verwoestend melodieus slotconfrontatie (het is het laatste nummer op de plaat) met agressieve boventonen en een zenuwslopende solo die in de verte afgaat; dit is het ultieme wraaknummer.

"Digging the Grave of Silence" is een ander favoriet nummer van mij; een auditieve middelvinger voor elke tegenstander, want de teksten zijn allemaal bedoeld om uit te dagen en te schreeuwen: "YOU WILL NOOIT DEFEAT ME!"

"Same Old Nails for a New Messiah" is zo intens dat het gevechtsmuziek zou kunnen zijn in games als Serious Sam of Painkiller met galoppeende baspassages, laag gestemde gitaargeluiden om de volgende slechterik aan te geven dat hij zijn ingewanden moet openmaken.

Algemene afhaalrestaurants

Over het algemeen is dit een intense plaat die ik iedereen zou geven die het melodeath-genre verkent, omdat het de beste delen van death metal heeft vermengd met melodieuze elementen die de agressieve, donkere sfeer aanvullen. De plaat probeert niet te klinken als In Flames (iets wat velen probeerden) en kiest in plaats daarvan een richting en blijft erbij, waardoor Disarmonia Mundi zijn eigen identiteit smeedt.

Laatste gedachten

Al met al is The Isolation Game een album dat je zintuigen uitdaagt met strategisch geplaatste zuivere passages, gitaarsolo's naast de donkere teksten, die ons herinneren aan het death-gedeelte van de naam van het genre.

Er zijn trage, methodische sporen, net als snelle stuwen; beide heel goed gedaan.

Dit album is een chaotisch maar ordelijk meesterwerk van muzikale grootsheid.

Koop het album hier