Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Als het gaat om donkere, gedraaide en zware synthgeluiden, heeft Dark Smoke Signal zichzelf overtroffen op The Antipope Resurrection. Dit is een album met een buikgevoel en de schaduwen die het werpt zijn donkerder dan het donker zelf. Er is een overvloed aan stijgende bas, pulserende drums en ruige, snijdende synth door het hele album.
Verrassend genoeg zijn er ook momenten van warmte, aangezien zachtere, meer vloeiende synths het gewicht en de agressie van de andere elementen op het album contrasteren. Vergis je echter niet, dit is donkere synth op zijn best in je gezicht en agressief.
The Antipope Resurrection Album Review
Het eerste element dat The Antipope Resurrection doet werken, is het geluidsontwerp dat een open ruimte creëert waarin alle verschillende delen van de muziek kunnen zitten. Er is een sterk gevoel van holle holtes die zich openen rond het gewicht van de drums en bas, de beet van de synths, en soms het gegrom van elektrische gitaren, waardoor ze een onmiskenbare impact hebben.
De keiharde drumgeluiden op dit album zijn een ander sterk element dat alle andere delen van de muziek meer steun geeft. De zware dreun en dreun die ze creëren, voegt zowel voortstuwing als duisternis toe aan de andere muzikale bouwstenen van het album. Ze hebben een hartslag en agressie die goed werkt met het gevoel dat The Antipope Resurrection creëert. Het is een gevoel van geweld en dreiging dat bijna elk deel van het muzikale landschap van het album doordringt.
Natuurlijk krijgt het gevoel van duisternis op The Antipope Resurrection ook een goede boost van de crypte-achtige diepte van de bas die als een donker wezen onder het oppervlak van de muziek beweegt. Er is iets gruwelijks aan de grommende, grommende diepten van de basgeluiden die een gevoel van onmiddellijke dreiging met zich meebrengen, ziedend net onder de rest van de muziek.
Een ander ding dat ik leuk vond aan dit album waren de verschillende en gevarieerde manieren waarop Dark Smoke Signal de synths gebruikte die hij gebruikte. Er is alles, van harde en schurende geluiden tot een soepele, luchtige stroom en hoge klanken. Soms gaan we in één track van vloeiende warmte naar hard gegrom en weer terug. Dat brede scala aan verschillende geluiden hielp The Antipope Resurrection om beelden te schilderen die zowel krachtig als duidelijk zijn.
Van Spinditty
Nu zal ik de nummers op The Antipope Resurrection uitsplitsen die ik het meest overtuigend vond en de elementen in de muziek bespreken die ervoor zorgden dat ze voor mij werkten.
Tracklijst
"Ad Infernum Crowley Diabolus" opent met een verontrustende, bizarre zangstem vol vervorming en een kolkende, draaiende achtergrond van synthgeluiden. Dit is een extreem donker en verdraaid klinkend nummer met een hard rijdende beat die erin knalt. Er zijn momenten van warmte in de melodie van de leadsynth terwijl deze over het harde, agressieve geluidsveld eronder klimt. Ik genoot ook van de manier waarop de arps in trapsgewijze sprongen over die donderende beat bewogen. Dit is een nummer met echte kracht.
Er is een onheilspellend gevoel op "Fallen Idol" gegeven door een langzame maar sterke beat en harde pulsen van bas. Ik genoot van het contrast tussen die donkere onderbouwing en de hogere synthgeluiden die mineur-melodieën speelden. Er is ook een nogal interessant, meer "technologisch" synthgeluid dat een uniek element toevoegt. De vocoder-vocalen hier zijn warm terwijl ze doordrijven voordat de drums donderen en de duisternis terugkeert.
"Chaotic Pendulum" heeft een snel voortstuwende beat die de baan naar voren versnelt. De melodie van de leadsynth heeft een gevoel van spanning en daaronder gromt en golft elektrische gitaar terwijl het nummer verder raast. Een stijgende synthmelodie zweeft over al het gegrom en klopt eronder. Alles in deze baan heeft kracht en de beweging van de baan voelt als een slinger. Ik heb ook genoten van de huilende, vliegende gitaarsolo die in het nummer snijdt en de kracht verder opvoert.
Een vocale sample van J. Robert Oppenheimer opent "I am Become Death, Destroyer of Worlds" met een van zijn beroemdste citaten met betrekking tot de atoombom. Dit draagt alleen maar bij aan het gevoel van doom en onheil dat wordt gecreëerd door repetitieve synthpatronen die op de achtergrond van dit nummer ronddolen. De meedogenloze patronen bewegen en bewegen, draaiend door de baan. Ze worden echter getemperd door een lichtere, helderdere leadsynth die contrasterende warmte toevoegt aan de duisternis en het gevaar dat wordt uitgedrukt door de schurende achtergrond van het nummer. Dit nummer is weer een voorbeeld van het gewicht en de kracht van dit album.
"End Credits (A New Hope)" begint met een behoorlijk klassiek synthwavegevoel door die stuwende drums. Dit nummer is doordrenkt met een meer hoopvol gevoel dan het grootste deel van het album, zoals de titel betaamt. Er is hier iets stijgends en warms, vooral wanneer die mooie, rustgevende arps de baan in draaien. De hoofdmelodie die op een hoge synth wordt gespeeld, zingt echt over de bas en drums heen en roept door de vervagende duisternis de dageraad in. Dit nummer had zo'n vloeiend, soepel gevoel. Dit voelt echt als de aftiteling van een film, aangezien alles een positief hoogtepunt bereikt.
Algemene indruk
The Antipope Resurrection is een keiharde plaat synthmuziek. Het is echter complexer dan alleen dat. Er zijn momenten van licht in de duisternis en het algehele effect van het album is behoorlijk rijk en gelaagd.
Door de balans van alle verschillende muzikale ingrediënten kon Dark Smoke Signal bewegen door een grillig, verwrongen landschap dat naar grote diepten zonk maar ook boven die diepten zweefde. Niet iedereen zal het waarderen, maar The Antipope Resurrection heeft zeker kracht en sterke beelden om aan de luisteraar te geven
