Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
Eerste indrukken
Memebrane's I Am Become Death, the Destroyer of World ademt verlatenheid, wanhoop en duisternis. Het is een compromisloze blik in de sombere duisternis, die je dwingt om in de zwartheid van de leegte te staren. Het sonische landschap van de muziek is ruig, scherp en vol ziedende bedreigingen. Memebrane's muziek grijpt de luisteraar vast, houdt ze stil en laat ze luisteren terwijl het zijn harde visie op de wereld uiteenzet.
Het scala aan geluiden dat wordt gebruikt op I Am Become Death, the Destroyer of Worlds, creëren allemaal een gevoel van leegte, agressie en gevaar. Ze zijn raspend, metaalachtig en vol schaduwen terwijl ze grommen en schreeuwen door de sporen. Zeldzame momenten van delicate, lichte synthgeluiden lijken de enorme omvang van de zwarte golven waarin de luisteraar valt te vergroten.
Er is een kenmerkende sfeer die het album doordringt. Het is allemaal schijnbaar berekend om de luisteraar te omringen met een mantel van harde, harde en onwankelbare duisternis die onverbiddelijk is in zijn aanval op gevoelens van zachtheid, vrede of hoop. Ik vond het behoorlijk effectief in het bereiken van zijn doel.
Ik geef toe dat ik het een uitdagende luisterbeurt vond, en het is zeker niet op mijn gebruikelijke golflengte, maar ik waardeer hoe ik de dood ben geworden, de vernietiger van werelden in staat is me onder te dompelen in zijn gevoelens van duisternis en gevaar, me dwingend om op te letten en om mijn blik op de schaduwen te richten.
Mijn favoriete nummers geanalyseerd
"Nu ben ik de dood geworden, deel 1 en 2"
"Now I Am Become Death Part 1 and 2" begint met een nerveuze, computergestuurde huivering van geluid en ruis die over het oppervlak van het nummer raast. De stem van J. Robert Oppenheimer spreekt zijn doembeladen woorden terwijl nerveus, schichtig geluid binnenkomt met een desolate wind. De vocale sample breekt en vervormt, draait en beeft. Er is een gevoel van leegte en verlies dat de muziek doordringt en dat vind ik behoorlijk aangrijpend. De zoemende geluiden nemen toe naarmate een middelhoge, holle synth ongelijkmatig pulseert en de beat hapert en siddert.
Harde ruis stroomt ruwweg en de hoge synthpuls gaat verder met uitbarstingen van laserlicht die door het getij van schaduwrijk, verwrongen geluid snijden. Doordringende tonen schreeuwen het uit, zo vol spanning als ze in een langzaam patroon bewegen over de storm van sonische waanzin onder hen. De maalstroom verdwijnt in diepe, open stilte terwijl vervormde en kronkelende geluiden er doorheen huilen. Een langzame, verre beat komt binnen terwijl geluiden rillen en verschuiven, een lichte xylofoon speelt verder weg, zwevende noten
Van Spinditty
"Massa schaduwgenerator"
Hoge, gespannen geluiden bewegen over een ongelijkmatige gebroken beat die stottert in de open ruimte van "Mass Shadow Generator". De beat voelt verdeeld en verontrustend aan, maar begint gelijkmatiger te worden naarmate een bekken het vormt. Een harde stoot van zanderig geluid komt het nummer binnen terwijl de percussie toeslaat als een fysieke slag, gebroken en beukend, omringd door ruis. Etherische geluiden drijven in aangenaam contrast met de hardheid om hen heen.
Een gedraaide snaarklank draagt een huiveringwekkende melodische lijn die vol is van een zekere warmte, getemperd door een verloren kwaliteit terwijl het zingt over het stormende getij van de beat. De tracks glijden in een desolate openheid en een verheven drijvend geluid voordat een nieuwe holle, verre puls van bas inbreekt. Dichte, grillige basblokken voegen hun eigen agressie toe en een andere krachtige synth oscilleert, vol kwaad voortekenen voegt toe aan de krachtige muur van ruis die het spoor doordringt.
"De Anubis-draaibank"
"The Anubis Lathe" begint als geluiden verloren gaan in een lege leegte waar het gevoel van lucht doorheen stroomt. Een gefragmenteerde, springende beat beweegt mee met langzaam oscillerende, zaagtandsynths die op en neer gaan achter de rafeligheid van dat ritme. Strak gewikkelde, verheven noten met scherpe randen bewegen in zich herhalende bursts en een metaalachtig klinkende synth speelt in kortstondige pulsen.
Ik geniet van hoe de piano schrille notenpatronen speelt die diep verontrustend aanvoelen over de schurende muren van geluid. De piano beweegt terug in de leegte en een gestage beat komt tevoorschijn, vol mechanische ruis, terwijl verhoogde geluiden draaien. De botsing van metaal op metaal wordt opgeroepen in een hoekig geluidspatroon terwijl een middelhoge knoop van gekartelde synth over het oppervlak van de track snijdt. Enorm dikke bas beweegt als een hoog geluid zich uitbreidt en voert gekwelde ruis in de muziek.
"Ontgoocheling"
Noten die afwisselen tussen hoekigheid en hoogte bewegen in een in elkaar grijpend patroon over een trillende beat die nu wordt vergezeld door geluidsscheuren die in "Desillusie" snijden. Het verschuivende patroon van synthgeluid wordt trance-inducerend als een eenvoudige reeks noten op een toetsenbord wordt gedragen. Die noten verweven zich in een zachte, strelende melodie die langzaam naar binnen drijft. Ik geniet van het onverwachte karakter van de melodie boven het glitchy gevoel van de andere sonische elementen van het nummer.
Een piano komt binnen, delicate tonen dansen over het gegrom en gruis in de rest van het nummer. Een bron van schimmige bas en half zingende diepe stemgeluiden zwelt op onder het zich herhalende, hoekige geluidspatroon. Een reeks metalen geluiden rinkelen en draaien in de muziek terwijl de hypnotiserende hoekpuls in beweging blijft en statische glitches en draaien erdoorheen. Naarmate het nummer sluit, bewegen de hardheid en diepe geluiden allemaal samen voordat de lichte, gemakkelijke en soepele aanraking van de piano de agressie verzacht.
"De nasleep"
"The Aftermath" opent zich in een spelonkachtige sonische ruimte met spookachtige tonen die verschuiven over de luchtige ademhalingen terwijl technologische geluiden bewegen en zweven. Delicate koorgeluiden, spookachtig en verloren, stromen door het nummer samen met een belachtig geluid. De eerbiedige, etherische stemgeluiden bewegen door de schaduwen om hen heen. Ik word aangetrokken door de sensatie van een klaagzang die de track hier uitstraalt.
Metaalachtige geluiden worden vergezeld door een zachte zwaai van vallende regen, wat bijdraagt aan gevoelens van verlies en verlatenheid. De zware bron van bas beweegt onder de woordeloze klaagzang van de muziek voordat een kloppende beat meer gewicht aan het nummer toevoegt. Grommende slierten geluid kronkelen in het nummer terwijl de drums een militaristische kwaliteit krijgen. Een zwervende middelhoge synth speelt een melancholische melodische lijn terwijl de duisternis dichterbij komt.
Gevolgtrekking
Harde, krachtige klanken domineren I Am Become Death, The Destroyer of Worlds en trekken de luisteraar mee in een desolate, gebroken wereld van pijn en leegte. Er is een compromisloze kwaliteit aan dit album die ik respecteer, ondanks dat ik het een moeilijke luisterervaring vind en ik vind het niet erg om buiten mijn comfortzone te stappen.
