Inhoudsopgave:
Karl is een oude freelancer met een passie voor muziek, kunst en schrijven.
In veel opzichten is Orbiting een uitbreiding van de bredere muzikale thema's die Michael Vignola heeft ontwikkeld in zijn eigen persoonlijke muziekwerken. De mix van eenvoud, emotionele diepgang en het gebruik van strijkers en piano zijn allemaal elementen die naar voren zijn gekomen in zijn muziek zoals die zich heeft ontwikkeld. Wat interessant is aan Orbiting, is dat het de vorm aanneemt van een thema en variaties. Elk nummer op deze EP evolueert door vergelijkbare geluiden en herhalingen, maar de subtiele verschillen beginnen door te komen als Vignola de thema's verkent. Hoewel elk nummer op de een of andere manier verband houdt met de baan van een planeet door de ruimte, werd ik veel meer geraakt door de emoties die in de muziek van Vignola werden gecreëerd.
Het eerste nummer "Apogee" begint met eenvoudige akkoorden die onopgesmukt en zacht verwarmend zijn. Enkele noten komen binnen en beginnen samen te smelten in het begin van een fragiele melodie. Naarmate het nummer vordert, wordt de melodie concreter als het over de onderliggende akkoorden zweeft. Dit nummer heeft een zacht, bijna teder karakter.
"Flare Star" opent met snellere noten die met iets meer urgentie door de akkoorden gaan. Deze keer is er meer een minder belangrijke kwaliteit van het nummer en een beetje meer gewicht aan de pianoakkoorden onder alles. Er is een minder duidelijke melodie, maar het hele nummer is doordrenkt met een treurige kwaliteit. Nu krijgen we zachte, bijna weifelende snaren die over de piano fluisteren. Er zit een aangrijpende melancholie in dit nummer, gecreëerd door de huilende strijkers.
Daaronder groeit het geluid van een contrabas, waardoor het nummer meer diepte krijgt en hoe delicaat elk ander deel van het nummer is in contrast met de diepte van de bas.
Het laatste nummer "Orbiting" begint met zeer langzame, eenvoudige pianoakkoorden die ver uit elkaar liggen en pijnlijk zacht zijn. Nu vormt zich de tere melodie, zachtheid en een lichte borstel over het oor, ook met een echte pijn erin. De snaren op "Orbiting" zijn zo lief en verdrietig dat ik bijna tranen in mijn ogen voelde springen. Dit nummer is zo zachtaardig maar er trilt een ondraaglijke melancholie door de strijkers en die piano, terwijl onder de contrabas blijft bouwen en groeien. Er is slechts een draadje van iets hoopvols aan dit nummer.
Michael Vignola heeft eenvoudige elementen genomen en schijnbaar een complexe mix van emoties erin gegoten om een delicate, verlangende, pijnlijke opname te creëren. Hoewel de tracks oppervlakkig vergelijkbaar zijn, ontwikkelen ze elk iets meer gewicht en complexiteit. De interacties van alle onderdelen vormen een samenhangend geheel dat rijk, glinsterend en zo vol emotie is.
Van Spinditty
