De grote vier van thrash metal en de gitaristen die ze hebben gemaakt

De auteur is een gitarist en bassist met meer dan 35 jaar ervaring als muzikant.

Scott Ian en Dan Spitz van Anthrax

Anthrax is een beetje anders dan veel invloedrijke metalbands uit de jaren '80 en '90, in die zin dat ze niet zijn voortgekomen uit de Bay Area thrash-scene van Californië of de Tampa death metal-scene van Florida. Deze jongens komen uit New York City.

Anthrax was ook op andere manieren uniek. Waar veel thrashbands van de dag zich concentreerden op donkere teksten en beelden, ging Anthrax in op sociale kwesties, humor en zelfs geliefhebberd in rapmuziek. Maar laat je niet misleiden door de leuke façade: Anthrax was op hun eigen manier net zo verantwoordelijk voor de opkomst van thrash als een van de Big Four.

Als het op slaggitaar en metal aankomt, was Scott Ian van Anthrax een van mijn grootste invloeden als een evoluerende gitarist. Ik heb als kind talloze uren besteed aan het uitwerken van liedjes als Caught in a Mosh en Indians en worstelde om mijn pick-handtechniek op snelheid te krijgen. Net als Hetfield is Ian een geweldig voorbeeld van hoe je verpletterende geluiden uit je gitaar kunt rippen door gewoon je techniek te veranderen.

Dan Spitz was waarschijnlijk een van de meest ondergewaardeerde leadgitaristen in de metal. Tegen de tijd dat Anthrax echt stoelen in grote arena's begon te vullen, was het geluid van de band aangetrokken tot wat hun kenmerkende puffende, repetitieve riffs zou worden.

Anthrax' muziek draait om energie en ritme. Ze zijn een van de bands die de moshpit echt op de voorgrond hebben gebracht tijdens metalconcerten, en ze zijn geen band die bekend staat om het versnipperen. Maar Spitz kan het als het van hem wordt gevraagd, en zijn werk op eerdere albums zoals Spreading the Disease is meer een indicatie van zijn ware capaciteiten.

Bovendien is het vermeldenswaard dat hoofdrolspelers Spitz en Hammett riffmonsters Ian en Hetfield in live situaties moesten bijhouden.

Kerry King en Jeff Hanneman van Slayer

Slayer is zonder twijfel de zwaarste en mogelijk boosste band van de Big Four. Met teksten en beelden die zich richten op de donkere kant van de mensheid, worden ze door sommige metalhistorici gezien als de definitieve link tussen thrash en death metal.

Het maakt niet uit hoe je het labelt; Slayer is snel, brutaal en zwaar als de hel zelf. Met een focus op kleine en vaak dissonante akkoordprogressies en uitzinnig leadgitaarspel, weerspiegelde de muziek de houding perfect.

Slayer's dubbele gitaaraanval van Kerry King en Jeff Hanneman is nauwelijks te vergelijken met de briljante solo's die tussen Mustaine en Friedman in Megadeth worden uitgewisseld, maar daar gaat het niet om. Slayer-riffs zijn enorm, snel, gemeen en precies, en als het op metalvibe aankomt, werpt Slayer de ultieme betovering.

Scott Ian van Anthrax vergeleek ooit de muziek van Slayer met wat je waarschijnlijk zou horen spelen als je naar de hel werd gestuurd, en dat vat het ongeveer samen.

Vroeger toen ik nog in een metalband speelde, hoorden we ooit een gerucht dat Slayer elke dag acht uur repeteerde om zo snel en strak te kunnen spelen. Ik heb geen idee of dat waar was, maar het was genoeg om ons te overtuigen onze repetities op te voeren. Als je ooit het genoegen hebt gehad om ze live te zien, is het gemakkelijk te geloven dat ze zoveel moeten hebben geoefend.

Tragisch genoeg stierf Jeff Hanneman in 2013 en liet een gat achter dat werd opgevuld door Gary Holt van Exodus.

Wat is er met de Big Four gebeurd?

De vroege jaren '90 markeerden de laatste stand voor thrash metal in Amerika, althans voor zover het de mainstream muziekindustrie betrof. Als een stervende ster schitterde het genre voordat het vervaagde. Metallica's release uit 1991, simpelweg bekend als het Black Album, kreeg enorme bekendheid bij het publiek en hielp de vlam op te stoken en de aandacht te vestigen op bands die voorheen door de media werden gemeden.

Zelfs bands als Testament en Exodus plukten de vruchten, maar het zou snel genoeg raar worden. Hoewel het waar is dat grunge zeker een rol speelde bij het veranderen van de populaire houding als het ging om zware muziek, waren halverwege de jaren 90 veel thrashbands zelf veranderd.

Hier is een korte blik op het leven na de gouden dagen van metal voor deze bands.

Metallica

Vanwege de populaire aandacht die het kreeg, beschouwden veel fans het Black Album als een neusje voor de echte metalscene van Metallica. Maar voor mij kwam de echte klap in 1996 met de release van Load .

Hun geluid en uiterlijk veranderden drastisch, en je vroeg je af of het een poging was om jongere fans te pakken te krijgen, zelfs als het betekende dat ze de oudere metalfans de rug toekeerden die hen hadden geholpen om tot sterrendom te stijgen.

Blijkbaar werkte het. Vandaag de dag is Metallica een van de grootste rockbands ter wereld, ook al zijn ze verre van de band die ze ooit waren. Hetfield en Hammett zijn nog steeds een kracht om rekening mee te houden in de metalwereld.

Miltvuur

Anthrax-zanger Joey Belladonna vertrok in 1992 en voormalig Armored Saint-frontman John Bush nam de vocalen op zich. Met de toevoeging van Bush kreeg de band een wat meer mainstream geluid, zonder de mosh-happy riffs van de jaren '80. Belladonna is sindsdien herenigd met de band.

Anthrax heeft in de loop der jaren talloze ups en downs gekend, waaronder een controverse over hun naam na de aanslagen van 9/11 en het vertrek van Dan Spitz. Maar Anthrax is er nog steeds en Ian is nog steeds een icoon van heavy metal. Vandaag wordt hij op gitaar bijgestaan ​​door Shadows Fall shredder Jonathan Donais.

Megadeth

Megadeth bracht een aantal geweldige albums uit in de jaren '90, maar in het nieuwe millennium onderging de band een grote omwenteling toen Dave Mustaine zenuwbeschadiging opliep aan zijn linkerarm. Het leek erop dat Megadeth door was, maar de kogelvrije Mustaine keerde terug met een opnieuw ontworpen line-up en bleef gewoon muziek maken.

Voor een periode deelde Mustaine gitaartaken met ex-Nevermore en Jag Panzer monstergitarist Chris Broderick. Vandaag de dag lijkt Megadeth even sterk als altijd met gitarist Kiko Loureiro.

Moordenaar

Terwijl de muziek in de jaren '90 veranderde en veel bands hun geluid leken te herwerken, leek Slayer elk jaar bozer, zwaarder en gemener te worden. Hoewel sommige critici zullen zeggen dat dit op zich een reactie is op een veranderende metalcultuur, is het moeilijk om iets aan te merken op een band die al meer dan dertig jaar consequent vasthoudt aan hun wapens.

Het verlies van Hanneman was een grote klap, en metalfans over de hele wereld hebben er nog steeds hartzeer van. Gary Holt is een metallegende op zich, maar Hennemans schoenen waren moeilijk te vullen.

De band beëindigde zijn afscheidstournee in 2019 en het lijkt erop dat we het laatste van Slayer hebben gehoord. De komende generaties zullen metalfans en muzikanten de vruchten plukken van de paden die Slayer heeft bewandeld, of ze het nu weten of niet.

Thrash Lives

De jaren '80 en vroege jaren '90 waren inderdaad de gouden eeuw van metal. Als je toen een gitarist was, waren de tijden goed. Het is gemakkelijk om je te ergeren aan de huidige staat van muziek, maar de muziek van de Big Four is er nog steeds en nog steeds relevant. En deze bands gaan door, spelen shows en brengen nieuwe muziek uit.

Er is nog steeds goed metaal in de buurt als je bereid bent ernaar te zoeken. Maar het is de moeite waard om een ​​stap terug in de tijd te doen en het werk van de originele thrashbands opnieuw te bekijken. Als metalfan kan het een beetje een geschiedenisles zijn, en als metalgitarist kan het je een betere muzikant maken.

Vragen

Ondervragen: Welke bands staan ​​bekend als de Big 4 of Thrash Metal?

Antwoord: Slayer, Metallica, Anthrax en Megadeth worden vaak de "Big 4 of Thrash Metal" genoemd. Deze bands waren de meest zichtbare en, volgens velen, de meest invloedrijke thrashbands die in de vroege tot midden jaren tachtig opkwamen. Het thrashgeluid was enigszins nieuw, en deze bands werden gezien als de leiders van een beweging. Veel van hun albums hebben de tand des tijds doorstaan ​​als metalmeesterwerken.

Er waren ook andere bands die een grote impact maakten, met name Exodus en Testament. Later namen bands als Sepultura en Pantera de fakkel over.

Al deze bands maakten geweldige muziek. Ze beïnvloedden miljoenen muzikanten en fans. Het is echter moeilijk te beweren dat iemand dat meer deed dan de Big 4 van Slayer, Metallica, Anthrax en Megadeth.

Opmerkingen

Een engel op 24 januari 2020:

- Metallica heeft zeker de grootste markt en experimenteert veel, maar hun liedjes sinds Death Magnetic zijn repetitief en gebruiken ouderwetse dingen. Ik denk dat dit kan worden verdoezeld als Kirk Hammett wil leren en iets nieuws op zijn gitaar wil proberen. Zijn solo's leken erg op Kill em' All. Zijn hoogtepunt is alleen op AJFA album hij klonk weinig creatief & anders.

- Megadeth is veelzijdig, het meest technisch, klonk moderner dan voorheen na de comeback van Mustaine van een blessure in 2004. Had de beste kwaliteit track in de opname. Het meest geëvolueerd in de grote 4.

- Slayer, ik weet niet hoe ik het moet noemen tussen idealistisch of niet creatief en zeer beperkt. Hun eerste album en het nieuwe klonken hetzelfde, maar niet geëvolueerd. Meest saai in de grote 4.

- Anthrax tussen thrash en hardcore. Niet veel zoals Anthrax-dingen omdat hardcore georiënteerd is, behalve de gitaarsolo's. Ook schrijven ze minder duistere dingen waardoor ze meer als een hardcore band klinken dan als metal.

Bonus:

In de top 3 van NWOBHM (Judas Priest, Motorhead, Iron Maiden).

Ik kies voor Judas Priest & Motorhead omdat ze veel ervaring hebben.

- Wie denkt dat Motorhead van "Ace of Spades" dingen leuk vindt, verandert in "The Game, die het thema van Triple H" is, oftewel moderne metal.

- Wie denkt dat Judas Priest van de zeer old school Heavy Metal 70s van "Victim of Changes"-achtige dingen veranderen in "Painkiller" aka semi-Thrash tot "Jugulator" aka Groove Metal tot "Demolition" aka Alternative & Nu Metal. Die hele gekke oude band die dat doet.

Als gitaarfan zal ik zeggen dat Glenn & KK zelfs op technische gitaarsolo (niet op riffs) afdeling Mustaine heel gemakkelijk kunnen verslaan en nog steeds kunnen wedijveren met de moderne Megadeth-leadgitarist. Het grappige is dat ze het ouder zijn dan allemaal. Kun je je voorstellen dat een old school rockgitarist uit het begin van de jaren 70 van bluesdingen en wat neoklassieke en moderne shreddingen doet, zoals op het nieuwe album van Painkiller. Zelfs jij kunt luisteren, ze evolueren de gitaar sinds eind jaren 80 op het album "Ram it Down".

- Daarnaast. Iron Maiden doet weliswaar een klein experiment op hun 7e album maar er is nog steeds niet veel veranderd en nog steeds tot op de dag van vandaag. Het probleem is het ego van de bassist en de gitaarklanken zijn zwak en minder vervorming van de hoge tonen, meer passend bij hardrock dan bij metal. Gerecycleerde formule maar nog steeds beter dan Slayer.

obama op 21 januari 2020:

Metallica is de beste

Chris op 11 januari 2020:

Slayer als deze moderne geleide zeppelin er niet was, zouden er geen pantera of andere metalbands van vandaag zijn. Geen grapje. En led-zeppelin was de grootste van hun tijd. Dus SLAYER in termen van eens of oneens was slayer de GROOTSTE van hun tijd … zonder twijfel.

Andy Baker op 03 januari 2020:

"We zullen zien wat de toekomst voor Slayer brengt".

Ik kan niet geloven dat je dit artikel in 2019 hebt gepost en niet hebt vermeld dat Slayer hun laatste wereldtour ooit aan het afronden is …. Dat is wat de toekomst voor Slayer brengt … niet veel! (helaas).

Plus het is een artikel over de gitarist die het thrashgeluid heeft gevormd en je hebt Chris Polen niet genoemd! (hoofdschudden) Beschamend.

G.B.H. op 12 december 2019:

Wauw, wat een rit! Nadat ik een fan en muzikant was vanaf het begin van de jaren 80, heb ik door en door van deze scene genoten. Met het geld achter hen namen de grote 4 de teugels waar genoeg. Ik denk dat de opname van Anthrax een grote fout is voor opname. Veel andere thrash-outfits hadden deze gokkast gemakkelijk kunnen nemen, maar mijn twee beste keuzes zouden Sepultura of Testament zijn geweest.

Anthrax mist de toewijding aan thrash en leunt meer op de flirterige kant van experimentele metal. De vermenging van rap doodde het gewoon voor mij, maar de zakelijke kant van dit hele ding roept ongetwijfeld de opname op. Ik denk ook dat Metallica hier niet de hoogste factuur verdient. Gemakkelijk Slayer verdient deze plek.

Terwijl Slayer de hele tijd trouw bleef, zien we Metallica veranderen in de bedorven overblijfselen van Spinal Tap met de release van het godverschrikkelijke zelfgetitelde zwarte album en And Justice For All als hun laatste thrash-inspanning.

Maar let niet op de politiek! Lol, het Thrash-genre heeft een aantal van de beste muziek voortgebracht en heeft zoveel geweldige bands gecreëerd, zoals Tampa's Blasphemic Cruelty.

Mij, mezelf en ik op 27 september 2019:

Er moet een grote 5 zijn.

EXODUS.

DOOD ENGEL.

BEZETEN.

OVERDOEN. en

TESTAMENT.

Fabian op 30 mei 2019:

Death Angel … vergeet niet … beste thrash

Amu op 02 mei 2019:

Bobby Gustafson ex Overkill gitarist beste ooit