10 beste liedjes van Billy Strayhorn

Ron is al heel lang fan van klassieke jazz, waaronder de muziek van giganten als Duke Ellington en Louis Armstrong.

Omdat Ellington in de publieke opinie meestal de eer kreeg voor de muziek die het resultaat was van zijn samenwerking met Strayhorn, werd Billy's eigen genie als componist tijdens zijn leven niet algemeen erkend. Maar sinds zijn dood groeit de waardering voor zijn bijdragen, niet alleen aan de Ellington-mystiek, maar aan de wereld van de jazz in het algemeen. Als gevolg van die voortdurende herontdekking van zijn werk, werd Strayhorn in 1984 opgenomen in de Songwriters Hall of Fame.

Hoe Strayhorn en Ellington bij elkaar kwamen

Hoewel Billy Strayhorn werd geboren in Dayton, Ohio, groeide hij op in Pittsburgh, Pennsylvania. Tijdens zijn jeugdbezoeken aan de familie van zijn moeder in Hillsborough, North Carolina, leerde Billy's grootmoeder, een kerkorganist, hem piano spelen. In Pittsburgh werkte Strayhorn als frisdrank en drogisterijbezorger om aan geld te komen om zijn eigen piano te kopen en uiteindelijk om een ​​formele opleiding te betalen. Hij was vooral gefascineerd door de muziek van modern klassieke componisten als Stravinsky, Debussy en Ravel.

Nog voordat hij de middelbare school afrondde, componeerde Strayhorn al. Wanneer hij zijn drogisterij-bezorging deed, speelde hij vaak enkele van zijn eigen composities voor klanten die piano's in huis hadden. Dat leverde hem een ​​grote lokale reputatie op en bracht sommige van zijn klanten en vrienden ertoe aan te dringen dat zijn muziek door een breder publiek gehoord moest worden.

Die droom kwam eindelijk uit toen Duke Ellington naar de stad kwam. Strayhorn had Ellington voor het eerst zien optreden in 1934, hoewel de twee elkaar op dat moment niet ontmoetten. Maar zelfs toen maakte de hertog een krachtige indruk op de jongere muzikant. "Er veranderde iets in mij toen ik Ellington op het podium zag, alsof ik tot dan toe niet had geleefd", zou Strayhorn later zeggen.

Toen, vier jaar later, keerden de hertog en zijn orkest terug naar Pittsburgh voor een verloving in het Stanley Theatre, en het leven van Billy Strayhorn veranderde voor altijd. In een interview uit 1962 met Bill Coss van Downbeat Magazine herinnerde Strayhorn zich:

'Duke Ellington kwam in 1938 naar Pittsburgh en een vriend zorgde ervoor dat ik een afspraak met hem maakte. Ik ging naar hem toe en speelde enkele van mijn liedjes voor hem. Hij vertelde me dat hij van mijn muziek hield en dat hij me graag bij de band zou willen hebben, maar dat hij terug zou moeten naar New York om uit te zoeken hoe hij me aan de organisatie kon toevoegen."

Eigenlijk was Strayhorns eerste ontmoeting met de hertog iets dramatischer dan zijn bescheiden herinneringen doen vermoeden. Hij werd voorgesteld aan Ellington als "een jonge jongen [die] goede muziek schrijft." Duke, die met gesloten ogen achterover in zijn kleedkamerstoel lag terwijl hij zijn haar liet doen, nodigde de jongeman uit om "te gaan zitten en iets te spelen", en jazzgeschiedenis werd geschreven. Ellington herinnerde zich later de impact die Strayhorn die dag op hem had:

Dus de kleine jongen ging zitten en begon te spelen en hij zong een paar teksten en man, ik stond op.

- Duke Ellington toen hij Billy Strayhorn voor het eerst hoorde spelen

Een paar maanden later woonde Billy Strayhorn in Duke's huis in de Sugar Hill-sectie van Harlem, en schreef hij muziek voor de Ellington-band. Het was het begin van een samenwerking die bijna drie decennia zou duren en enkele van de belangrijkste en meest memorabele muziek in de geschiedenis van de jazz zou produceren.

10 Strayhorn-nummers die elke muziekliefhebber zou moeten kennen

De titel van dit artikel spreekt van de 10 "beste" nummers van Billy Strayhorn. Natuurlijk is zo'n lijst puur persoonlijk en als zodanig discutabel. Dus, in het belang van eerlijkheid en volledige openheid, laten we dit "mijn" lijst met de 10 belangrijkste Strayhorn-composities noemen.

Van Spinditty

In elk geval gaat een video-uitvoering van het nummer vergezeld van achtergrondinformatie over hoe Strayhorn het heeft gecomponeerd.

Beroemdste Billy Strayhorn-nummers

1. "Neem de A-trein"

Toen Duke Ellington Billy Strayhorn uitnodigde om naar New York te komen om zich bij de band aan te sluiten, gaf hij Billy aanwijzingen hoe hij bij het huis van de hertog in het Sugarhill-gedeelte van Harlem kon komen. Die aanwijzingen begonnen legendarisch met de woorden "Neem de A-trein", wat in die tijd een nieuwe metrolijn was die de meest directe route naar Sugar Hill was. Zoals het verhaal gaat, besloot de nieuw aangenomen Strayhorn te laten zien wat hij als componist kon door op die paar woorden een lied te bouwen.

"Take the A Train" zou de grootste hit van het Ellington-orkest worden en het themalied van de band zijn zolang Ellington leefde. Maar het zag bijna nooit het daglicht. Strayhorn was een bewonderaar van de arrangementen van Fletcher Henderson en componeerde "A Train" in die stijl. Maar in 1941, toen de band dringend nieuw materiaal nodig had, was Strayhorn bezorgd dat "A Train" zou klinken alsof het een imitatie was van een Henderson-stuk, en gooide het nummer weg.

Toen kwam Ellingtons zoon Mercer te hulp. Hij haalde de muziek uit de prullenbak, de band speelde het onmiddellijk op de radio en bracht een opname uit, en de rest, zoals ze zeggen, is geschiedenis.

Let in de volgende video speciaal op de solo van trompettist Ray Nance. De improvisatie van Nance is zo typisch "juist" voor het nummer dat het, in tegenstelling tot de jazzconventie, vaak noot voor noot is gekopieerd in latere opnames.

"Take the A Train" werd voor het eerst een hit als instrumentaal. Maar teksten werden al snel verstrekt. Strayhorn heeft er zelf een paar geschreven, maar de eerste tekst die op een opname werd gezet, was van Lee Gaines voor de Delta Rhythm Boys. De tekst die het meest werd gebruikt door Ellington is geschreven door zangeres Joya Sherrill. Dat is wat je hoort in de volgende clip uit de film uit 1942, Reveille with Beverly. De zangeres is Betty Roche.

2. "Weelderig leven"

"Lush Life" is een letterlijk verbazingwekkend muziekstuk. In termen van zowel de akkoordstructuur als de tekst, bereikt het nummer een niveau van muzikale verfijning dat maar weinig populaire composities hebben bereikt.

Billy Strayhorn begon met het schrijven van "Lush Life" in 1933 toen hij nog maar 16 jaar oud was, en voltooide het in 1936 toen hij 20 was. Maar met zijn complexe akkoordenwisselingen en wereldvermoeide teksten, is het moeilijk voor te stellen dat wat nu een veel opgenomen jazzstandaard werd geproduceerd door een jonge man die in armoede opgroeide en die nooit persoonlijk was blootgesteld aan het soort ervaringen waar zijn beklijvende teksten over spreken.

Strayhorn lijkt "Lush Life" voornamelijk voor zichzelf te hebben geschreven en jarenlang alleen privé uitgevoerd. Maar in 1948 voerden hij (op piano) en Kay Davis het uit tijdens een van de concerten van het Duke Ellington-orkest in Carnegie Hall. Toen kreeg het nummer in 1949 de doorbraak die het voorgoed in het jazzpantheon bracht. Nat King Cole nam zijn versie op (met een arrangement dat Strayhorn haatte). Sindsdien is het opgenomen door enkele van de grootste beroemdheden van de populaire muziek, waaronder, meest recentelijk, Queen Latifah.

3. "Iets om voor te leven"

In 1935 schreef de muzikaal vroegrijpe Strayhorn een volledige muzikale recensie genaamd Fantastic Rhythm voor zijn middelbare school. Het omvatte sketches, dansende meisjes, een kleine band en een aantal eigen composities van Strayhorn. Hoewel het aanvankelijk alleen bedoeld was als een middelbare schoolproductie, was Fantastic Rhythm zo succesvol dat het tussen 1936 en 1939 in zwarte theaters in heel West-Pennsylvania speelde. Toekomstige wereldberoemde artiesten, zoals zanger Billy Eckstine en pianist Erroll Garner, waren te zien in de show.

"Something To Live For" was een van de nummers die Billy schreef voor Fantastic Rhythm, en er wordt aangenomen dat het een van de composities is die hij voor Duke Ellington speelde tijdens die geïmproviseerde Stanley Theatre-auditie in 1938. The Duke vond het nummer erg goed, en in maart van 1939 werd het de eerste compositie van Strayhorn die werd opgenomen door de Ellington band. In 1965 drukte Ella Fitzgerald, die het haar lievelingslied noemde, er haar eigen onnavolgbare stempel op.

4. "Mijn kleine bruine boek"

Een ander nummer dat Billy Strayhorn oorspronkelijk schreef voor Fantastic Rhythm was "My Little Brown Book". De band nam het voor het eerst op, met een zang van Herb Jeffries, op 26 juni 1942 in de RCA-studio's in Los Angeles. Dat is de versie die hier wordt gepresenteerd. Bovendien werd het in augustus 1944 opgenomen voor een V-Disc (252 B) met de zang van Al Hibbler. Maar de meest bekende opname is waarschijnlijk die van 26 september 1962 voor het album Duke Ellington & John Coltrane.

5. "Een bloem is een liefdevol ding"

In 1940 probeerde de American Society of Composers, Authors and Publishers (ASCAP) de vergoedingen die radiostations moesten betalen om de muziek van haar leden uit te zenden, te verdubbelen. De omroepen verzetten zich en besloten dat ze vanaf 1 januari 1941 geen muziek van ASCAP-leden meer zouden uitzenden.

Voor Duke Ellington, een ASCAP-lid sinds 1935, was die uitsluiting van zijn composities een potentiële ramp. Voor een bigband als die van Ellington was hoorspel een essentieel middel om hun muziek aan het platenkopende publiek te tonen. Dus met de band die optrad in Casa Mañana in Los Angeles en elke avond uitzond, had Ellington dringend behoefte aan nieuw materiaal dat niet onder het ASCAP-verbod zou vallen.

Omdat ze geen ASCAP-leden waren, wendde Ellington zich tot zijn zoon Mercer en Billy Strayhorn om een ​​heel nieuw boek voor de band te produceren. Dag en nacht schreven ze een opeenvolging van nummers die de standaard van Ellington werden, waaronder 'Things Ain't What They Used to Be', 'Blue Serge' en 'Moon Mist' van Mercer, en Strayhorn's 'Chelsea Bridge', 'Rain Check', 'Passion Flower' en dit nummer, 'A Flower Is a Lovesome Thing'.

Strayhorn schreef "A Flower is a Lovesome Thing" om de warme altsax van Johnny Hodges te benadrukken. Hoewel de Ellington-band het deuntje begin 1941 regelmatig speelde, zowel tijdens liveoptredens als in de ether, duurde het tot 1946 voordat het voor het eerst werd opgenomen door de Johnny Hodges All Stars.

Strayhorn voegde later teksten toe en in 1965 nam de weergaloze Ella Fitzgerald de hier gepresenteerde vocale versie op.

6. "Chelsea-brug"

"Chelsea Bridge" is nog een van de toevallige bijproducten van de ASCAP-uitsluiting van 1941. In zijn boek Lush Life: A Biography of Billy Strayhorn, dat ik een onmisbare bron vond voor gezaghebbende informatie over het leven en de muziek van Strayhorn, beschrijft David Hajdu “Chelsea Bridge” als volgt:

"Meer Debussy dan Ellington… een impressionistische miniatuur gecomponeerd, zei Strayhorn, met een schilderij van James McNeill Whistler in gedachten. In tegenstelling tot conventionele op melodieën gebaseerde pop- en jazznummers van de dag, is 'Chelsea Bridge' 'klassiek' in zijn integratie van melodie en harmonie als een organisch geheel.

De volgende uitvoering van "Chelsea Bridge" werd opgenomen door de Ellington-band op 2 december 1941 en bevat solo's van Ben Webster op tenorsaxofoon, Juan Tizol op ventieltrombone en Strayhorn zelf aan de piano.

7. "Passiebloem"

Johnny Hodges was misschien wel de belangrijkste altsaxofonist van zijn tijd. Duke was al bijna 40 jaar een steunpilaar van de Ellington-band en noemde hem "een toon die zo mooi was dat hij soms tranen in de ogen kreeg."

Kort nadat hij in 1939 bij de band kwam, schreef Strayhorn "Passion Flower" speciaal voor Johnny Hodges, die het nummer voor het eerst op de plaat zette in 1941. Dit nummer was zo nauw verbonden met Hodges dat het een kenmerkend deuntje voor hem werd.

Het onderstaande optreden werd op 23 januari 1967 voor televisie opgenomen in Kopenhagen, Denemarken.

8. "Regencheck"

"Raincheck" is ons laatste voorbeeld van de liedjes die Strayhorn in 1941 schreef om de band van uitzendbaar materiaal te voorzien tijdens de ASCAP-radiostoring. Hoewel veel van Strayhorns bekendste nummers ballads zijn, heeft 'Raincheck' een aanstekelijk, uptempo, stuwend ritme. Volgens Strayhorn kreeg het stuk zijn naam simpelweg omdat het een regenachtige dag was in Los Angeles toen hij het schreef.

Opgenomen in december 1941, bevat "Raincheck" Juan Tizol op ventieltrombone, Ben Webster op tenorsax, Ray Nance op trompet en Billy Strayhorn aan de piano.

9. "Bloedtelling"

In 1967 werkte Billy Strayhorn aan een stuk genaamd "Blue Cloud", dat bedoeld was voor gebruik in het komende concert van het Ellington-orkest in Carnegie Hall. Maar toen werd Strayhorn in het ziekenhuis opgenomen voor de behandeling van slokdarmkanker. Terwijl hij in het ziekenhuis lag, ging hij door met het ontwikkelen van het stuk, nu omgedoopt tot 'Blood Count', en was uiteindelijk in staat om het voltooide manuscript aan Ellington te bezorgen. Het was de laatste compositie die Billy Strayhorn ooit schreef. Hij stierf aan kanker op 31 mei 1967.

Toen Duke Ellington het nieuws van Strayhorns dood ontving, lag hij op de grond. Later vertelde hij aan vrienden dat hij had gehuild en met zijn hoofd tegen de muur had gebonsd. Toen iemand vroeg of hij in orde was, antwoordde Ellington: 'Nee, ik ben niet in orde! Niets komt meer goed nu.”

Het duurde even voordat Ellington begon te herstellen van zijn verdriet, maar uiteindelijk vond hij een productievere manier om zijn verdriet te uiten. Hij besloot een tribute-album op te nemen dat volledig bestond uit zijn favoriete Strayhorn-composities. Dat album, And His Mother Called Him Bill, dat mijn eigen introductie was tot de muziek van Billy Strayhorn, bevatte de laatste twee nummers in onze lijst, 'Blood Count' en 'Lotus Blossom'. Het wordt nu beschouwd als een van de mooiste prestaties van Ellingtons lange carrière.

Zoals hij al zo vaak had gedaan, schreef Strayhorn "Blood Count" met altsaxofonist Johnny Hodges in gedachten. Hoewel het stuk sindsdien is opgenomen door vele goede muzikanten, waaronder Stan Getz en Joe Henderson, wordt de beklijvende Hodges-vertolking door velen als definitief beschouwd.

Na het opnemen voor And His Mother Called Him Bill, heeft Duke Ellington "Blood Count" nooit meer gespeeld.

10. "Lotusbloesem"

Duke Ellington zei dat "Lotus Blossom" het nummer was dat Billy Strayhorn hem het liefst hoorde spelen. Het is dus heel natuurlijk dat hij het wilde opnemen in zijn album met eerbetoon aan Strayhorn, And His Mother Called Him Bill. Ellingtons persoonlijke en gevoelige soloweergave van "Lotus Blossom" wordt algemeen beschouwd als de beste die ooit op plaat is gezet.

Maar er is een tweede Ellington-vertolking die, naar mijn mening, nog schrijnender is. Nadat de opnamesessie voor And His Mother Called Him Bill was afgelopen, ging de hertog weer achter de piano zitten en begon voor de laatste keer "Lotus Blossom" te spelen, blijkbaar alleen voor zichzelf. De band was hun instrumenten aan het inpakken en verliet de studio, maar Harry Carney en Aaron Bell hoorden wat Ellington aan het doen was en leken zijn emotie te delen. Dus Carney haalde zijn baritonsaxofoon weer tevoorschijn en Bell pakte zijn bas weer op, en samen met de hertog deden ze samen een laatste eerbetoon aan hun vriend, Strays.

Gelukkig voor ons allemaal liep de opnameband nog, en we zijn gezegend met deze prachtige, zij het hartverscheurende uitvoering van een van Billy Strayhorns favoriete stukken.

Opmerkingen

Christopher Nowak op 16 december 2019:

Ik ben blij dat je C JAM BLUES niet hebt opgenomen!

Het is waarschijnlijk het eenvoudigste nummer in de muziekgeschiedenis!!

Ronald E Franklin (auteur) uit Mechanicsburg, PA op 09 augustus 2018:

Bedankt, Laurens. Ik ben blij dat ik je mocht voorstellen aan deze geweldige muzikant.

Lawrence Hebb uit Hamilton, Nieuw-Zeeland op 09 augustus 2018:

Ron

Ik wist nooit van Billie Strayhorn af, dus dit was verhelderend om te lezen.

Dank u.

Laurentius

Ronald E Franklin (auteur) uit Mechanicsburg, PA op 22 juli 2018:

Bedankt, Dora. Je opmerking herinnert me eraan dat zowel Ellington als Strayhorn geweldige voorbeelden zijn van toewijding om hun gaven te vervullen ondanks een aantal belangrijke obstakels die ze moesten overwinnen.

Dora Weithers uit het Caribisch gebied op 22 juli 2018:

Afgezien van de liedjes en de historische feiten die je over deze twee artiesten hebt gedeeld, moedig je ons ook aan om te blijven doen wat we kunnen. Ze weten nooit hoe verstrekkend de impact van hun werk zou zijn. Bedankt voor de inspiratie en het plezier.

Ronald E Franklin (auteur) uit Mechanicsburg, PA op 20 juli 2018:

Bedankt, Katharina. Ik ben blij dat je de info interessant vond. Wat voor mij een beetje frustrerend is, is dat er zoveel meer is dat ik gewoon niet had om in dit artikel op te nemen. De samenwerking tussen Strayhorn en Ellington is echt een fascinerend verhaal en ik hoop er meer over te schrijven.

Katharine L Sparrow uit Massachusetts, VS op 20 juli 2018:

Wauw, wat een hoop geweldige informatie over Strayhorn en de hertog! Ik ben een jazzliefhebber, dus ik kende Strayhorn natuurlijk, maar wist dit zeker niet allemaal over hem en over de individuele nummers. Wat een geweldig verhaal over hoe hij Duke Ellington ontmoette! Jazzgrootheden hebben ons zeker een rijke en mooie erfenis nagelaten waar we eeuwen van kunnen genieten. Luister nog steeds terwijl ik dit typ! Bedankt voor een geweldig artikel!

Ronald E Franklin (auteur) uit Mechanicsburg, PA op 20 juli 2018:

Nogmaals bedankt, Miki. Het klinkt alsof je ouders je een geweldige muzikale erfenis hebben gegeven.

Miki Dash op 20 juli 2018:

OMG het was fascinerend. Hij en zijn band waren fantastisch, altijd tot het uiterste gekleed. De muziek was zacht en je was op reis. Veel van de oude opnames heb ik nog. Ik heb ze bewaard en verschillende keren verplaatst, waarbij dat de laatste waren die waren ingepakt en de eerste persoonlijk werden genomen en geplaagd. Ik heb Basie ook gezien. Ze waren het tegenovergestelde van geluid, maar toch stonden ze elk op zichzelf. Ik had het geluk dat mijn ouders wisten dat dit geschiedenis in wording was. Ik ben altijd blij om te zien dat anderen de grootsheid van de Ellington/Strayhorn Legacy hier in de Verenigde Staten als in het buitenland kennen, ze zijn daar met alle grote componisten van de tijdperken.

Je post en analyse hebben mijn wens om de fakkel door te zien echt compleet gemaakt. Houd het helder verlicht.

Ronald E Franklin (auteur) uit Mechanicsburg, PA op 19 juli 2018:

Bedankt, Miki. Je hebt gelijk dat er velen zijn die geloven dat Ellington de belangrijkste Amerikaanse componist van de 20e eeuw is in welk muziekgenre dan ook. Ik heb het Ellington-orkest nooit persoonlijk gehoord. Dat moet een geweldige ervaring zijn geweest.

Miki Dash op 19 juli 2018:

Bedankt voor dit zeer uitgebreide artikel over Ellington/Strayhorn en hun samenwerking. Als jong kind had ik het geluk dat ik ze niet alleen kon horen, maar ook naar de middelbare school kon gaan met de kleindochter van Duke Ellington.

Er is een Ellington Hall in St. Petersburg, Rusland, waar Ellington als een "20e-eeuwse componist" wordt beschouwd als een jazzcomponist. Zijn muziek wordt in heel Europa bestudeerd op een lijn met Rachmaninoff, Stravinsky, Scriabin, Prokofiev, et al.

Ronald E Franklin (auteur) uit Mechanicsburg, PA op 18 juli 2018:

Bedankt, joh. Ik heb veel geleerd over Strayhorn door het te schrijven en ben zijn muziek nog meer gaan waarderen.

Jo Miller uit Tennessee op 18 juli 2018:

Geweldige informatie, op. Ik heb veel geleerd. Ik had van Billy Strayhorn gehoord, maar wist weinig over hem.