Inhoudsopgave:
Jack Teters, co-host van de podcast The Only Opinion That Matters, zat in verschillende metal- en hardcorebands en is een aspirant-scenarioschrijver.
Het volgende is "Love", een ander aangenaam nummer, hoewel veel langzamer in tempo. Een zeer traditioneel liefdeslied, dat de kracht van liefde verheerlijkt op de melodie van akoestiek en zachte viool, "Love" heeft een dromerige kwaliteit en loopt een dunne lijn tussen zoet en sacharine. Bijna abrupt verschuift Green naar een donkerdere reeks nummers, te beginnen met "You're So Dead Meat", waarvan de zang niet zou misstaan in een langzamer nummer van Circa Survive. Green zingt over 'faces of twijfel', Gods wraak en verwondert zich over zijn rol als kunstenaar. Dit beklijvende nummer gaat bijna onmerkbaar over in "Keep Your Mouth Shut", dat de droefheid van het vorige nummer wegneemt en meer in woede verandert. De gepassioneerde schreeuw van Green in het refrein contrasteert met zijn normaal gesproken zachte stem, waardoor het bijzonder aangrijpend is.
De overgang naar "When I Come Home", benadrukt wat ik zie als de grootste zwakte van dit album, zij het een kleine. Veel van de gitaarmelodieën zijn eigenlijk niet zo verschillend van elkaar, en als je bijna niet kunt zien waar het ene nummer eindigt en het andere begint, kan het een beetje verwarrend zijn om naar te luisteren. Toch is "When I Come Home", een ander solide nummer, veel meer een meer downbeat kant van de aanstekelijke deuntjes waar Green zo populair voor is. De melancholie van dat nummer is het korte maar duidelijk zwaarmoedige "Changing Shape", gevolgd door "Why Must We Wait", dat vooral opvalt omdat de coupletten inventiever en gedenkwaardiger lijken dan de refreinen, die standaard zijn van Anthony Green/Circa Overleef tarief. "Little Death" is een ander hoogtepunt, een nummer over seks dat op de een of andere manier zowel speels, kalmerend als sinister klinkt. Green maakt slim gebruik van de vaak duistere taal die kan worden gebruikt om aspecten van seks te beschrijven om een donkere ondertoon toe te voegen aan wat anders een meestal leuk en intiem nummer is. WYSBIL eindigt met "Real Magic", wat, alsof de titel geen weggevertje was, behoorlijk verdomd oubollig is. Misschien niet de sterkste manier om het album te beëindigen, maar op dit moment lijkt dat een kleine klacht.
Er is voor elk wat wils op dit nummer, of je nu meer een fan bent van Anthony Green's zoete en oprechte liefdesliedjes, zijn meer speelse popsongs, of zijn duistere verkenningen van liefde en relaties. Als Green dit album van begin tot eind als zijn liveset zou spelen, zou ik me als muziekfan tevreden voelen, als ik alle tonale bases op een krachtige en soms slimme manier zou hebben bedekt.
Van Spinditty
